“Καταπιέζω τον εαυτό μου κάθε φορά που συγκρατώ την παρόρμηση να τον αγκαλιάσω ή να τον φιλήσω”.

Γεια σας!
Εγώ είμαι 22 χρονών και δουλεύω σερβιτόρα παράλληλα με τις σπουδές μου. Θα ήθελα μια γνώμη…

Εδώ και λίγο καιρό έχω γνωριστεί καλύτερα με έναν συνάδελφό μου, που είναι μάγειρας, οπότε δεν είμαστε και συνέχεια μαζί στη δουλειά. Στα διαλείμματα ή όποτε μπορούσαμε, μιλούσαμε αρκετά και κάποια στιγμή μου ζήτησε να βγούμε κιόλας. Βγήκαμε και ήταν πολύ ωραία, μου είπε πράγματα για τον εαυτό του και τον καταλαβαίνω καλύτερα σε πολλά.

Σχεδόν όλοι οι συνάδελφοι λένε ότι αυτός είναι δύσκολος χαρακτήρας και δεν τον συμπαθούν, όμως προσωπικά μαζί του δεν έχω πρόβλημα στη συνεργασία γιατί κι εγώ προσπαθώ να είμαι άψογη. Είναι λίγο ανυπόμονος με τα λάθη των άλλων γιατί έχει υψηλές προσδοκίες από τους άλλους, όπως κι από τον εαυτό του. Και γενικά, εμένα μου φερόταν πολύ καλά από την πρώτη κιόλας μέρα στη δουλειά μου.

Η αλήθεια είναι ότι συμπαθιόμαστε, αλλά αυτός φαίνεται ότι μάλλον έχει δικά του “τέρατα” από το παρελθόν του. Από ότι μου είπε όταν βγήκαμε, η πρώην του σύντροφος τον είχε απατήσει με έναν φίλο του και στο τέλος έφυγαν και μαζί. Βλέπω, όμως, ότι έχει ανάγκη να είναι με κάποια κοπέλα, και μάλιστα όχι μόνο για σεξ.

Πριν από εμένα είχε ζητήσει κι από άλλες κοπέλες να βγουν, όμως ή χυλόπιτα έτρωγε (μάλλον ήταν προκατειλημμένες οι κοπέλες) ή μετά από μια έξοδο ξενέρωνε ο ένας από τους δύο. Εμένα, όμως, μου αρέσει πολύ αυτός, αλλά δεν ξέρω αν θα πρέπει να κάνω την κίνηση να του ζητήσω εγώ αυτή τη φορά να βγούμε.

Δεν νομίζω να ξενέρωσε μαζί μου, αλλά και έτσι να έγινε, τουλάχιστον ας του ζητήσω εγώ και ας πάρω όχι για απάντηση. Βλέπω ότι ταιριάζουμε σε πολλά, έχουμε παρόμοια γούστα και παρόμοια “θέλω” από τη ζωή. Απλώς αυτός πριν από εμένα πήγαινε κι έμπλεκε με κάτι προβληματικές περιπτώσεις.

Είχε βγει με μια συνάδελφό μου που είναι κακομαθημένο και το μόνο που κάνει είναι να κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα… Πριν από εκείνη ήταν ερωτευμένος με μία κοπέλα στα 25 της που είναι ήδη στα αντικαταθλιπτικά. Μια άλλη φορά ζήτησε από άλλη συνάδελφό μου να βγούνε, η οποία είναι 37 χρονών χωρισμένη και με παιδί, ενώ αυτός μόνο 28. Πού πάει και τις βρίσκει τέτοιες προβληματικές περιπτώσεις…

Πιστεύω ότι θα έπρεπε να μου δώσει μια ευκαιρία, μα ξέρω ότι κι αυτός έχει κουραστεί πια να κυνηγάει την καθεμιά και στο τέλος να απορρίπτεται, για αυτό θέλω εγώ να του πω πως πιστεύω ότι αξίζει να ξεκινήσουμε να βγαίνουμε οι δυο μας. Να του μιλήσω ήρεμα κι ωραία, όπως μιλάμε έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας, απλώς να σταθώ λίγο πιο ειλικρινής, γιατί πραγματικά νιώθω να καταπιέζω τον εαυτό μου τελευταία κάθε φορά που συγκρατώ την παρόρμηση να τον αγκαλιάσω ή να τον φιλήσω έστω και στο μάγουλο όποτε σχολάμε μαζί κι αποχαιρετιόμαστε.

Τι λέτε, θα ήταν μια κομψή κίνηση να του μιλήσω μια και καλή;
Ανώνυμη