“Καταρρακώθηκα. Έψαχνα για άλλη δουλειά… Να φύγω, να μην τον βλέπω…”

Καλησπέρα,
αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ την ιστορία μου, μπας και πάρω κάποια γνώμη από ένα τρίτο μάτι που ενδέχεται να είναι και πιο ψύχραιμο.

Πριν από δυόμιση χρόνια γνώρισα έναν άντρα. Εγώ ήμουν ήδη στη δουλειά που είμαι και σήμερα. Εκείνος είχε έρθει αργότερα και – τεχνικά τουλάχιστον – ήμουν προϊσταμένη του. Στην αρχή δεν τον πρόσεξα καθόλου. Μου έκανε όμως εντύπωση ο πρόσχαρος χαρακτήρας του και το παιδικό του χαμόγελο. Να μην τα πολυλογώ την πάτησα και έψαχνα να βρω τρόπο να τον προσεγγίσω.

Αφού λοιπόν έκανα την κίνηση και του έδειξα πως ενδιαφέρομαι, μου εξήγησε πως είναι μπλεγμένος σε μια περίεργη σχέση και έτσι δεν μπορεί να κάνει κάτι μαζί μου. Εκείνη στο εξωτερικό για σπουδές, αυτός εδώ. Χωρίς να είναι σίγουρος ότι την αγαπά… πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα οκ, ήρθες σε λάθος στιγμή!.

Έλα όμως που εκείνος από τη στιγμή που του είπα ότι μου αρέσει δεν σταμάτησε λεπτό να με προκαλεί! Πότε ένα μήνυμα ότι δήθεν δεν χρειαζόταν τη βοήθειά μου στη δουλειά – το μήνυμα το έστελνε βέβαια 1.30 τα ξημερώματα – πότε άλλο sms που μου έλεγε περιχαρής πως το ραδιόφωνο έπαιξε εκείνο το κομμάτι που συζητούσαμε νωρίτερα στο γραφείο. Εγώ τυραννιόμουν, γιατί δεν ήξερα τι να υποθέσω.

Με τα πολλά, συναντηθήκαμε σπίτι μου και καλά για να του εξηγήσω κάτι για τη δουλειά και φιληθήκαμε. Κοιμηθήκαμε μαζί από το ίδιο βράδυ. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μου συνέβαινε! Έχανα τον έλεγχο… τον σκεφτόμουν συνέχεια. Δεν περνούσε δευτερόλεπτο που να μην ήταν στη σκέψη μου.

Περάσαμε μια εβδομάδα στον παράδεισο… Νόμιζα πως θα σκάσω από τα συναισθήματα κι όμως κρατιόμουν! Δεν ήθελα να φανώ η τρελή που λέει Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω! τόσο γρήγορα. Και να που το είπε εκείνος, σε μια κατάνυξη μεθυστική. Είμαι ερωτευμένος. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου! Ξαφνιάστηκα και όπως καταλαβαίνετε αφέθηκα. Έλυσα κάθε αντίσταση… ώσπου ήρθε η απότομη προσγείωση.

Γιατί η ηλίθια υπέθεσα πως εκείνος θα ξεκαθάριζε την παλιά του σχέση. Όμως αυτός απλά δεν ανέφερε τίποτα σε εκείνη – γιατί να το κάνει άλλωστε, αφού δεν βρισκόταν στην Ελλάδα. Μέχρι που μου δήλωσε πως θα πάει να την συναντήσει στο εξωτερικό. Δεν ένιωσα ούτε λεπτό ζήλια…. Πίστευα όσα μου είχε πει και απλά περίμενα να επιστρέψει, έχοντας λύσει το πρόβλημα. Βλακώδης πίστη!! Γύρισε και ξεκίνησε όλα τα κλισέ των ρομαντικών ταινιών. Θέλω χρόνο να σκεφτώ, Όταν κάτι το αγαπάμε, το αφήνουμε να φύγει για να δούμε αν πραγματικά είναι αυτό που θέλουμε κτλ.

Καταρρακώθηκα. Έψαχνα για άλλη δουλειά… Να φύγω, να μην τον βλέπω. Αδύνατο βέβαια να συμβεί. Εκείνος πάλι με έβλεπε σε αυτά τα χάλια και ρωτούσε σαν να μην συμβαίνει τίποτα τι έχεις;! Βρεθήκαμε κάποιες φορές ακόμη και όσο κι αν με τρέλαινε, το ότι ήμουν μαζί του με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα για λίγο. Εκ των υστέρων βέβαια μου πέταξε πως με συναντούσε γιατί ένιωθε άσχημα και επειδή εγώ του το ζητούσα. Πώς γίνεται να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο από οίκτο δεν το κατάλαβα ποτέ. Του ζητούσα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και εκείνος δεν έλεγε τίποτα. Τον παρακαλούσα να βάλει ένα τέλος, για να το χωνέψω κι εγώ κι εκείνος μου έλεγε Σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι! Ζούσα απλά την απόλυτη παράνοια, μέχρι που ήρθαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και επέστρεψε η άλλη από το εξωτερικό. Εκεί τελείωσαν όλα… Όχι ότι μου το ‘πε, απλά εξαφανίστηκε!

Πέρασαν πολλοί μήνες και εγώ ένιωθα πως αυτοκαταστρέφομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα που του έλεγα καλημέρα στο γραφείο. Ώσπου μια μέρα παραιτήθηκε… Έκανα να τον δω πολλούς μήνες και για καιρό ένιωθα πολύ καλύτερα που δεν είχα αυτή την καθημερινή επαφή.

Μέχρι που συναντηθήκαμε τυχαία σε κάποιο μπαρ. Εγώ με μια φίλη και εκείνος με την κοπέλα του, που είχε γυρίσει πια μόνιμα στην Ελλάδα. Ενώ ήμουν σίγουρη πως δεν θα με ενοχλούσε, κόντεψα να πάθω συμφόρηση. Πέρασαν και κάθισαν απέναντί μου – βλέπετε το event ήταν κοινό και η τύχη το’ φερε να μας βάλουν στο ίδιο τραπέζι.

Παρόλα αυτά φόρεσα το καλύτερο προσωπείο μου και έπεισα τον εαυτό μου πως πρέπει να είμαι ευγενική και κοινωνική. Μετά από όσα είχαν συμβεί και τον τρόπο που το είχε χειριστεί, με αντιμετώπισε σαν ξένη. Μου είπε μισό γεια στην αρχή, φρόντισε να μην πέσει το βλέμμα του στο δικό μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο και έφυγε χωρίς καν να πει καληνύχτα. Εξοργίστηκα…

Όμως από όλη αυτή την βαρετή ιστορία, εγώ έχω ένα και μοναδικό πρόβλημα. Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που δεν ξαναβρεθήκαμε ερωτικά. Ξέρω και αναγνωρίζω τα λάθη μου, όπως είμαι σίγουρη και για το ότι ήμουν θύμα συναισθηματικής εκμετάλλευσης (το ‘χω τσεκάρει με ψυχολόγο, δεν πετάω σοφιστικέ εκφράσεις)! Καταλαβαίνω πως όσο και αν τον αγάπησα, εκείνος δεν ήταν εκεί για μένα. Βλέπω πως τα στοιχεία του χαρακτήρα του δεν με ικανοποιούν πια. ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ; Πώς γίνεται να μην έχει λείψει από τις σκέψεις μου, όλο αυτό το διάστημα;

Υ.Γ.: Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, δεν μόνασα αυτά τα δύο χρόνια. Γνώρισα κόσμο, φλέρταρα, με φλέρταραν. Όμως πάντα εκείνος ήταν ασυναίσθητα το σημείο αναφοράς, το μέτρο σύγκρισης, η βάση!

Ευαγγελία