Katerina: “Δεν κατάφερα να αντισταθώ και τελικά συναντήθηκα μαζί του.”

Γεια σας!

Τέλος καλοκαιριού γνωρίστηκα με ένα παιδί. Ξεκινήσαμε την επικοινωνία, κάποια στιγμή συναντηθήκαμε και σιγά σιγά αυτό εξελίχθηκε σε σχέση. Τον πρώτο καιρό βρισκόμασταν αρκετά σπάνια, αλλά δυο μήνες αργότερα συναντιόμασταν σχεδόν καθημερινά.

Όλα ήταν τέλεια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, γιατί ξαφνικά μια μέρα, μου ζήτησε να χωρίσουμε. Xωρίς καμία άλλη εξήγηση. Σύντομα και κοφτά. Δεν μπορούσε άλλο. Τρελάθηκα. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Είχε γίνει κάτι; Είχα κάνει κάτι; Τι είχε συμβεί από τη μία μέρα στην άλλη; Απέφευγε κάθε συζήτηση. Δεν σήκωνε τηλέφωνα, δεν απαντούσε σε μηνύματα. Τίποτα. Από τη μία είχα τον ξαφνικό χωρισμό να με στεναχωρεί και από την άλλη όλα αυτά τα ερωτηματικά που κόντευαν να με τρελάνουν.

Με τον καιρό, όπως είναι φυσικό, ηρέμησα. Δεν τον ξεπέρασα, αλλά ηρέμησα λίγο. Σταμάτησα να κλαίω, άρχισα να βγαίνω ξανά και στο μυαλό μου δεν υπήρχε μόνο εκείνος. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή, λίγες μέρες πριν, μου έστειλε μήνυμα.

Οι φίλες μου όλες μου είπαν να μην ασχοληθώ, αλλά δεν κατάφερα να αντισταθώ και τελικά συναντήθηκα μαζί του. Έμεινε το βράδυ σπίτι μου, περάσαμε πολύ όμορφα και το πρωί έφυγε. Έχουν περάσει δυο μέρες και δεν είχα νέα του. Να του στείλω κάτι εγώ; Τι να κάνω;

Το βράδυ που συναντηθήκαμε δεν άνοιξα συζητήσεις γιατί ήμουν τόσο χαρούμενη που θα τον ξαναδώ που δεν ήθελα να χαλάσω τη διάθεσή μας. Ήταν ιδιαίτερα τρυφερός και γλυκός, φεύγοντας μου είπε “θα τα πούμε” και από εκείνη τη στιγμή τίποτα. Μήπως είναι ακόμα πολύ νωρίς για να πάθω πανικό;

Ευχαριστώ,

Κατερίνα

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ!