Είμαι ερωτευμένη με το αφεντικό μου. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς αφεντικό, είναι φίλος μου και ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης που εργάζομαι (πρακτορείο). Τον ήξερα χρόνια, γνωριζόμαστε από 15 χρόνων και είμαστε 45. Όταν ήρθε το πρώτο lockdown έμεινα άνεργη (είμαι χωρισμένη με δύο παιδιά). Είμαι πτυχιούχος με πολυετή εμπειρία αλλά δεν έβρισκα δουλειά πουθενά σε αυτό που έχω σπουδάσει.

Ο φίλος μου είναι καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού και ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο. Όταν λοιπόν γύρισε από το ταξίδι του τον Ιούλιο μετά από 15 μήνες (καθυστέρησαν να τον βγάλουν λόγω του covid, 4 μήνες…) βγήκαμε βόλτα σαν φίλοι. Κατευθείαν μόλις του είπα πως έμεινα άνεργη και ψάχνω δουλειά μου πρότεινε να δουλέψω σε μια από τις επιχειρήσεις του (έχει ένα πλυντήριο αυτοκινήτων, ένα ταχυφαγείο και ένα πρακτορείο). Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά αφού είχα φοβερή ανάγκη τα λεφτά και τα παιδιά τα μεγαλώνω ουσιαστικά μόνη μου. Και εν τέλη μου βρήκε θέση στο πρακτορείο με καλό ωράριο (δεν με έβαλε νύχτα λόγω των παιδιών μου) και με έναν αξιοπρεπή μισθό για τα δεδομένα της πανδημίας και της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα.

Το πρόβλημα είναι ότι με την καθημερινή τριβή που τον έβλεπα άρχισαν να βγαίνουν στην φόρα ερωτικά συναισθήματα που είχα για αυτόν παλιά (είχαμε σχέση από τα 15 μέχρι τα 25!). Το θέμα είναι ότι νιώθω πολύ άσχημα. Αρχικά γιατί τότε στα 25 είχαμε χωρίσει εξαιτίας μου επειδή τον απάτησα και του ζήτησα να με συγχωρέσει και όντως το έκανε αλλά μείναμε φίλοι. Και δεύτερον, γιατί κατάλαβα πως ποτέ δεν τον ξεπέρασα πραγματικά και ο λόγος που δεν τον σκεφτόμουν είναι γιατί τον έβλεπα λίγο όταν ήταν Ελλάδα. Ενώ τώρα από τον Ιούλιο τον βλέπω σχεδόν κάθε μέρα στη δουλειά!

Είναι και παραμένει ο καλύτερος άντρας που πέρασε από τη ζωή μου και ειδικά όταν σκέφτομαι όσους άλλους πέρασαν απλώς χτυπάω το κεφάλι μου που τον έχασα για μια επιπολαιότητα της στιγμής. Είναι εργένης χωρίς παιδιά, δεν έχει γυναίκα και αυτό τα κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Γιατί δεν με κρατάει τίποτα από το να μην του εκμυστηρευτώ τα συναισθήματα μου (κάτι το οποίο φοβάμαι να κάνω).

Όταν είχαμε χωρίσει τον είχα πληγώσει πάρα πολύ και δεν μπορώ να φανταστώ τι θα σκεφτεί αν του πω πως νιώθω ακόμη συναισθήματα μετά από τόσα χρόνια. Θα νομίζει πως επίτηδες δέχτηκα τη δουλειά για να μπορέσω να τον έχω από κοντά μπας και συμβεί τίποτα μεταξύ μας.

Είμαι σε αδιέξοδο, δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω τόσο πολύ να του εκφράσω τα συναισθήματά μου, αλλά φοβάμαι την αντίδρασή του.
Κατερίνα