Γεια σας.
Είμαι 16 χρόνων και με τους γονείς που έχω νιώθω ήδη πολύ “κουρασμένη” από τη ζωή… Με καταπιέζουν πολύ, δεν με αφήνουν να βγω σχεδόν καθόλου, δεν με πιστεύουν και με παρακολουθούν ακόμα και μέχρι το φροντιστήριό μου.
Δεν με αφήνουν να βγω… και άμα βγω πρέπει στις 11 να είμαι πίσω. Από Ιανουάριο μπαίνω στην ύλη της τρίτης λυκείου και έχω πολύ διάβασμα -παρά πολύ. Θέλω να διαβάσω, αλλά κάθε φορά αυτοί στο σπίτι μαλώνουν μεταξύ τους και έτσι χαλάει η διάθεσή μου πολύ, οπότε δεν έχω όρεξη για διάβασμα. Νιώθω ότι έχω χίλια δυο πράγματα στο κεφάλι που με βασανίζουν… Έχω πολύ άγχος και φοβάμαι για το μέλλον.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με τρομάζει το μέλλον γιατί φοβάμαι ότι άμα δεν περάσω θα αναγκαστώ να μείνω εδώ με αυτούς και δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω μαζί τους, δεν αντέχω. Τους αγαπώ, αλλά με τα όσα γίνονται η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος. Το μόνο που θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι ξυλοδαρμοί, βία και φωνές. Τα καλά είναι ελάχιστα και δεν υπάρχουν πια.
Θέλω να φύγω από εδώ. Δεν αντέχω αυτούς. Έχουν όλη μέρα νεύρα και κατηγορούν εμένα και τις αδερφές μου. Τόσο καιρό έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό να είμαι σωστή, να μην έχουν παράπονα από εμένα. Διαβάζω κάθε μέρα, δεν κάνω τίποτα άλλο -ούτε βγαίνω ούτε τίποτα.
Ήθελα να βγω για τα γενέθλια της φίλης μου μία μέρα και ο πατέρας μου μου είπε: “Πριν 2 μήνες ήσουν στα γενέθλια αυτής της φίλης σου”. Του είπα ότι δεν ήμουν σε αυτήν και δεν έχω μόνο μία φίλη και μου είπε ότι είμαι ψεύτρα, αλλά αυτόν δεν τον ξεγελάω. Έβαλα τις φωνές, ότι αλήθεια έλεγα, ότι αν ήθελα απλώς να βγω θα του έλεγα αυτό δεν θα έλεγα ψέμματα για γενέθλια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μου είπε ότι είμαι ψεύτρα και να κάνω ό,τι θέλω γιατί άλλωστε κάνεις δεν τον υπολογίζει και ότι πάντα κάνουμε του κεφαλιού μας. Έχει άδικο του είπα, δεν του έλεγα ψέμματα. Και τον ρώτησα ρητορικά “Πότε μου είπε να κάνω κάτι και δεν το έκανα;” Δεν απάντησε και μου είπε να φύγω να μην με βλέπει, να βγω να πάω στο διάολο. Χάλασε η διάθεσή μου και δεν πήγα στα γενέθλια. Έκατσα μέσα στο δωμάτιό μου κλεισμένη όπως κάθε βράδυ να κλαίω για την άδικη ζωή. Θα προτιμούσα να πεινάω από τη φτώχεια από ότι να ζω έτσι.
Βοήθεια. Τι να κάνω; Πώς θα αντέξω ακόμα 2 χρόνια σχεδόν, πώς θα περάσω πανελλήνιες; Πως θα καταφέρω να φτιάξω την εφηβεία μου όπως πάντα την ονειρευόμουν; Πώς θα πάψω να φοβάμαι τους γονείς μου; Πως θα τους αντιμετωπίσω;
Κατερίνα
Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΥ
Δυστυχώς πολλές φορές οι γονείς δείχνουν με λάθος τρόπο την αγάπη και το ενδιαφέρον τους. Καταλαβαίνω πως νιώθεις όχι μόνο πως οι συνθήκες μέσα στο σπίτι είναι δυσάρεστες, γεμάτες εντάσεις και συγκρούσεις, αλλά και πως οι γονείς σου τείνουν να παρεμβαίνουν υπερβολικά στη ζωή σου, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως ό,τι κι αν κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό! Όταν δίνεται έμφαση μόνο στη ακαδημαϊκή επίτευξη, οι γονείς μπορεί κι εκείνοι να εγκλωβίζονται, ζητώντας από σένα πράγματα μη ρεαλιστικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, είναι φυσιολογικό να νιώθεις θλίψη, άγχος και απόγνωση.
-Προσπάθησε να τους μιλήσεις και να τους εξηγήσεις πως νιώθεις. Απευθύνσου σε όποιον από τους δύο νιώθεις πως έχεις μεγαλύτερη άνεση να συζητήσεις. Διάλεξε μια ήρεμη στιγμή και εξέφρασε τα συναισθήματα και τις ανησυχίες σου. (π.χ. «Όταν μου απαγορεύετε οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το διάβασμα, νιώθω άγχος και φόβο, γιατί πιστεύω πως θα εξαντληθώ και δεν θα καταφέρω να ανταποκριθώ στις πανελλαδικές εξετάσεις»)
-Μίλησε σε κάποιον άλλο ενήλικα (παππούδες, θείοι, οικογενειακοί φίλοι) που ίσως να μπορούσε εκείνος με τη σειρά του να εξηγήσει στους γονείς σου τι βιώνεις.
-Συζήτησε για την πίεση που βιώνεις με κάποιον εκπαιδευτικό, είτε στο σχολείο, είτε στο φροντιστήριο, τον οποίο να εμπιστεύεσαι και ζήτα την καθοδήγησή του.
-Απευθύνσου σε κάποιον Ψυχολόγο που μπορεί να βρίσκεται στην κοινωνική υπηρεσία του δήμου στον οποίο ανήκεις.
-Κάλεσε σε κάποια από τις γραμμές βοήθειας για παιδιά και εφήβους, όπως: Η πανελλαδική «Γραμμή 115 25» της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» (9:00-21:00), το 1107 Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας (όλο το 24ωρο), η Εθνική Γραμμή SOS 1056-Το Χαμόγελο του Παιδιού (όλο το 24ωρο)
Το ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά θα είναι βοηθητικό να μιλήσεις άμεσα για αυτό που σου συμβαίνει!
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
Γλυκό μου κορίτσι, οι γονείς σου έχουν θέματα δικά τους (μεταξύ τους και ο καθένας τους ξεχωριστά), τα οποία προεκτείνονται και πάνω σου δηλητηριάζοντας τον ψυχικό σου κόσμο, αλλά πραγματικά δεν έχει να κάνει τίποτα με εσένα και τις αδερφές σου όλη αυτή η κατάσταση. Λυπάμαι πολύ που το βιώνεις. Δεν φταίς , δεν έκανες τίποτα, και σίγουρα αρκετά απο αυτά που λένε και νιώθουν είναι θέματα που πηγάζουν απο την δική τους παιδική κι εφηβική ηλικία. Μπράβο σου που υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, αλλά νομίζω ότι το ΄στις 11μμ σπίτι΄είναι σωστό για την ηλικία των 16. Θα βοηθούσε νομίζεις εαν μιλήσεις στον γονέα που νιώθεις πιό άνετα (π.χ. στην μαμά σου ίσως) και να πεις αυτά που σε απασχολούν και σε δυσκολεύουν. Μίλησε για τα συναισθήματά σου. Σίγουρα ένας ψυχολόγος θα σας βοηθούσε, αλλά καταλαβαίνω ότι εαν είναι αντίθετοι οι γονείς σου (φαντάζομαι ότι εαν συνειδητοποιούσαν την κατάσταση θα δρούσαν με κάποιον τρόπο) εσύ δεν μπορείς να το οργανώσεις. Ίσως κάποια γραμμή στήριξης; Να προσέχεις τον εαυτό σου και να τον αγαπάς. Επικεντρώσου στα μαθήματά σου , στα όνειρά σου και βρες τρόπους να ηρεμείς (ίσως η εκκλησία βοηθήσει ή κάποιος διαλογισμός). Μην ξεχνάς να επαινείς τον εαυτό σου για όλα όσα κάνεις και καταφέρνεις. είμαι σίγουρη ότι είναι αρκετά και σημαντικά. Οι γονείς σου δεν γνωρίζουν τί σημαίνει επιβράβευση, αλλά εσύ να είσαι γενναιόδωρη με τον εαυτό σου.Κάνε το καλύτερο για σένα όσο μπορείς και προσπάθησε (ξέρω ότι είναι δύσκολο) να αγνοήσεις την παιδιάστικη και ανόητη συμπεριφορά τους. Σε ακολουθουν μέχρι το φροντιστήριο . Σε πληγώνει το καταλαβαίνω κι έχεις απόλυτο δίκιο (κι εγώ στην θέση σου θα θύμωνα , θα απογοητευόμουν και θα λυπόμουν) αλλά εσύ ξέρεις πού πας και γιατί, και ουσιαστικά αυτοί χάνουν τον χρόνο τους. Θα μπορούσες , εαν σου είναι εύκολο, να τηλεφωνήσεις σε έναν ψυχολόγο, να του παραθέσεις την κατάσταση και ίσως να σε συμβουλέψει ή να προτείνει κάτι (έστω κι ένα βιβλίο). Εύχομαι όλα να πάνε καλύτερα ,να ανοίξεις τα φτερά σου ( ακομα κι αν αυτό γίνει σε 2 χρόνια ) και να ζήσεις όλα όσα ονειρεύεσαι γιατί το αξίζεις
Καλό μου κορίτσι…δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τους γονείς που χρειάζονται. Δεν μπορω να σου δώσω συμβουλές, δεν είμαι η κατάλληλη, θέλω πολύ να σου απαντήσει κάποιος που να γνωρίζει πώς να χειριστεί ένα τέτοιο θέμα, αλλά θέλω να θυμάσαι πως είσαι μοναδική, πως είσαι αξιαγάπητη και πως ακόμα και αν η ζωή σου φαίνεται άδικη κάποιες φορές ΕΣΥ θα τα καταφέρεις περίφημα και θα πάρεις όλα τα καλά που έχει να σου δώσει!! Έτσι θα γίνει, θα δεις! Να χαμογελάς!
Κοριτσακι μου καλο εχω βιωσει ακριβως το ιδιο οταν ημουν στην ηλικια σου (ευτυχως δεν ειχαν φτασει μεχρι του σημειου να με παρακολουθουν στο φροντιστηριο). Το περιβαλλον που ζεις ειναι τοξικο και εχεις δικιο να θες περισσοτερο σεβασμο. Σιγουρα οι γονεις σου εχουν ψυχολογικα προβληματα να επιλυσουν γιατι οι αντιδρασεις τους ειναι υπερβολικες.( Εκτος αν τους εχεις δωσει δικαιωματα καποια στιγμη). Οπως και να εχει προσπαθησε να ηρεμησεις σκεπτομενη τα εξης: Να ξερεις οτι οι προθεσεις των γονιων σου ειναι καλες. Θελουν να σε προστατευσουν ωστε να μην πληγωθεις απλα ο τροπος που το κανουν ειναι λανθασμενος. Προσπαθησε να μιλησεις στον μπαμπα σου λεγοντας του με ηρεμο τροπο οτι καταλαβαινεις τις ανησυχιες του αλλα εισαι ενα καλο παιδι μεγαλωμενο με τις σωστες αρχες απο τους ιδιους και να μην ανησυχουν. Πες του οτι θες να σου μιλαει πιο γλυκα και ποσο κακο σου κανουν οι εντασεις αυτες στο διαβασμα σου. Επισης προσπαθησε να βρεις ενα χομπι μια δυο φορες την εβδομαδα να ξεδινεις( χορο,γυμναστικη κλπ). Τελος φροντισε να περασεις σε αλλη πολη. Ευχομαι τα καλυτερα!
Ξέρεισ κατι.Εζησα σε ασχημο οικογενειακό περιβάλλον το οποίο με έκανε καθε μερα να θέλω να φυγω.δεν με καταπιεζαν όμως ,εγω εβγαινα αλλα γυριζα 11-12 από μονη μου.Περασα και έφυγα αλλα από την πολυ πιεση που ειχα συσωρευσει μου γυρισε σε ψυχοσωματικα.τεσπα.Το θέμα ειναι ότι καμια φορα νομίζουμε οτι ειμαστε στο χειροτρο περιβάλλον που υπαρχει και πεφτουμε με τα μουτρα σε καποιον αλλα τελικα μπορει να μπλεξουμε σε ακομα χειροτερο περιβάλλον. Αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι υπαρχουν πολλα προβληματα γυρω.Εισαι σε μια ηλικια που θες δεν θες επηρρεάζεσαι.Μην παίρνεις τις μετρητισ ουτε τους καυγάδες ουτε αυτα που γινονται και λένε.ΚΟιτα να γίνεις σωστος ανθρωπος και να κάνεις αργοτερα σωστες επιλογες.εμενα οτανεφυγα και εγω για το πανεπιστημιο οι γονεις μου λογω διαφόρων γεγονοτων επαψαν να μαλώνουν και με στηριζαν πολυ.εγω ομως συνεχισα να εχω φοβο μην γυρισω πισω .τελικα παντρευτηκα μακρια και η οικογένεια του αντρα μου ήταν τρεις χειροτερη από τη δική μου..οποτε προσοχη στις επιλογες σου γενικα
Κατερίνα μου,’Εχεις απόλυτο δίκιο να δυσαναχετείς,όταν οι γονείς σου,σε ακολουθούν μέχρι το φροντιστήριο που πηγαίνεις.Εσύ,σκέψου θετικά,είναι επειδή φοβούνται για σένα και την ζωή σου γιατί η εγκληματικότητα έχει χτυπήσει”κόκκινο”.Γίνονται απαγωγές παιδιών και εφήβων,μπλέκουν με ”κακιές παρέες”και με τα ναρκωτικά!!!Έχω διαβάσει τόσα και τόσα για τα παιδιά που είναι στην ηλικία σου,που είναι χωρισμένων γονιών και παίρνουν το ”κακό δρόμο”Αυτά φοβούνται οι γονείς σου!!!
Αχ καρδούλα μου… Σαν να μιλάω εγώ…Τα ίδια περνούσα κ παντρεύτηκα στα 17 για να φύγω από το σπίτι μου. Μην κάνεις το ίδιο λάθος… Τώρα είμαι 29 κι έχω ήδη 2 παιδιά 11 κ 9 ετών (το μόνο καλό στη ζωή μου) κ ένα διαζύγιο στο κεφάλι μου… Μου κατεστρεψαν την ζωή μην τους αφήσεις να κάνουν το ίδιο…
Η συμπεριφορά των γονιών σου είναι παράλογη, αλλά κυρίως επικίνδυνη για εσένα, γιατί νομίζοντας ότι σε προστατεύουν (στην πραγματικότητα αντανακλούν τη δική τους ανασφάλεια επάνω σου, αλλά τέλος πάντων) σε απομακρύνουν από κοντά τους και σε κάνουν να μην τους εμπιστεύεσαι, χωρίς καν να το υποψιάζονται. Όποιος κάτσει λίγο και σκεφτεί μπορεί να καταλάβει πόσο άσχημες συνέπειες σε πολλά επίπεδα μπορεί να φέρει αυτό για την Κατερίνα. Οι γονείς σου λοιπόν έχουν τα δικά τους ψυχολογικά που στην παρούσα φαση δε χρειάζεται να σε απασχολούν. Το θέμα είναι πως με την ανώριμη συμπεριφορά τους τρελαίνουν το παιδί τους, εσένα, που βρίσκεσαι σε μια δύσκολη, μεταβατική και ευαίσθητη περίοδο της ζωής σου και που σίγουρα δε φέρεις καμία ευθύνη για τα δικά τους εσωτερικά κενά. Δεν πιστεύω πως τους έχεις δώσει “δικαίωμα να σου φέρονται έτσι”, αλλά και να έχεις δώσει κάποιο δικαίωμα, μάλλον τους διαφεύγει πως ο ρόλος τους είναι διαπαιδαγωγητικός και όχι τιμωρητικός, πάντως δε δικαιολογούνται με τίποτα οι γελοιότητες με τις παρακολουθήσεις, η συνεχής αμφισβήττηση των λόγων σου και οι χαρακτηρισμοί/προσβολές στο πρόσωπό σου. Δυστυχώς, αν και δεν ευθύνεσαι εσύ για τα μυαλά τους, τώρα η κατάσταση είναι αυτή. Δε μπορείς να κάνεις τους γονείς σου να αλλάξουν. Μπορείς να αλλάξεις μόνο τον τρόπο που εσύ διαχειρίζεσαι αυτή την κατάσταση ώστε να είσαι πιο ήρεμη. Είδες πως το να συγκρούεσαι μαζί τους δε βγάζει κάπου. Εσύ καταλήγεις κλεισμένη στο δωμάτιο να κλαις. Η γνώμη μου είναι πως ο καταλληλότερος για να σε βοηθήσει, και τώρα και μετά, είναι ο ψυχολόγος. Πριν απορρίψεις το ενδεχόμενο, ψάξε για δωρεάν ψυχολόγους στο δήμο σου ή αν υπάρχει κάποιος/α καθηγητής/τρια από το σχολείο σου που εμπιστεύεσαι, μίλησέ του/της ζητώντας φυσικά την εχεμύθειά του/της για να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Θα σου εφιστήσω κι εγώ την προσοχή στο να αποφύγεις μελλοντικά ακρότητες που μπορεί να σου κοστίσουν ακριβά. Είτε στην προσπάθειά σου να ξεφύγεις από το καταπιεστικό περιβάλλον, είτε αφού ξεφύγεις για να ζήσεις αυτά που “στερήθηκες” (φιλίες, σχέσεις κλπ) είναι πάρα πολύ πιθανό να κάνεις κάποια πράγματα με υπερβολή. Να έχεις πάντα σαν πρώτο σου μέλημα την ασφάλειά σου. Προς το παρόν προσπάθησε να τους αγνοεις (όσο είναι δυνατόν) ώστε να μην επηρεάζουν τόσο πολύ τη διάθεσή σου και εστίασε στο στόχο σου που είναι οι εξετάσεις, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα χάσεις κάποιες στιγμές με φίλους. Καλή δύναμη.
απορώ με τους ανθρώπους που κακοποιούν ψυχολογικά και διαολοστέλνουν τα ίδια τα παιδιά του. Χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Στο φινάλε μη κάνετε παιδιά!
Κατερίνα μου γλυκιά,
Να μη κλαις και ούτε να στενοχωριέσαι. Τόσο ξέρουν οι γονείς σου και έτσι κάνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπούν. Απλά δεν γνωρίζουν πώς να
φερθούν σωστά.
‘Οταν σου φωνάζουν να κλείνεις τα αυτιά σου και να ονειρεύεσαι το μέλλον σου έτσι όπως εσύ θέλεις
να είναι. Να είσαι πάντα γερή και
δυνατή για να πραγματοποιήσεις ότι
επιθυμείς. Καλή επιτυχία και είπαμε δεν στενοχωριόμαστε και δεν κλαίμε.
Δυστυχως εζησα και εγω με μια δυσκολη μητερα και τωρα στα 45 μου βλεπω ξεκαθαρα οτι ηταν εγκλωβισμενη στα προβληματά της και δεν με αγαπησε ποτε πραγματικα. Ουτε και τον εαυτο της αγαπαει.Αποδεξου ομως την πραγματικοτητα και εσυ να γινεις ατομο δοτικο και χωρις κομπλεξ.Διαβαζε οσο μπορεις γιατι ειναι το εισιτηριο σου να ξεφυγεις.
Βλέπω, όλες οι καταπιεσμένες κοπέλες έσπευσαν να σου συμπαρασταθούν καταδικάζοντας τους γονείς σου. Λοιπόν, κορίτσια, εσείς που είσαστε υπεράνω όλων, τι θα γίνει; Να επαναφέρουμε την ιερά εξέταση;
Όμως όλες αυτές που σκίζουν τα ρούχα τους για πάρτη σου, δεν αντίκρυσαν ποτέ τα δακρυσμένα μάτια της φίλης μου της Μαρίας μετά τον βιασμό της στην πενθήμερη εκδρομή της τρίτης λυκείου.
Όλες αυτές που καταδικάζουν το τοξικό περιβάλλον στο οποίο ζεις, δεν βρέθηκαν ποτέ στην θέση της “άνετης” Κωνσταντίνας που ένα βράδυ που γύριζε απο διασκέδαση μπήκε σ’ένα ταξί και ο ταξιτζής την πήγε κάπου απόμερα και την βίασε.
Δεν σε βιάζει ο πατέρας σου επανειλημένα απο την ηλικία των 7.
Δεν σε στέλνει η μητέρα σου να αγοράζεις ηρωίνη για να φτιάχνεται με τον γκόμενο που αλλάζει κάθε εβδομάδα.
Δεν σε εκδίδουν σε γνωστούς και φίλους για να “βγάλουν κάτι έξτρα”.
Να συνεχίσω;
Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο αυτό που ζεις. Σίγουρα η συμπεριφορά των γονέων σου δεν είναι υποδειγματική και θα έπρεπε να κοιτάξουν με ειλικρίνεια τα μούτρα τους στον καθρέπτη για να δουν πόσο κακό σου κάνουν.
Όμως κανείς δεν τελείωσε σχολή γονέων. Τα προβλήματα μπορεί να σε φθείρουν και να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Να έχεις σταματήσει να χαμογελάς εδώ και χρόνια και το μόνο που σου μένει είναι απλά να φωνάζεις. Να φωνάζεις για βοήθεια και οι υπόλοιποι να νομίζουν οτι φωνάζεις γιατί απλά είσαι αγροίκος.
Εσύ περνάς άσχημα, το καταλαβαίνω. Αναρρωτήθηκες ποτέ πόσο άσχημα περνάνε οι γονείς σου; Ζεις άσχημη εφηβεία; Ναι, μπορεί. Να θυμάσαι όμως πως υπάρχουν και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.
Όχι, δεν σημαίνει οτι πρέπει να βγάλεις τον σκασμό και να υπομείνεις την συμπεριφορά τους επειδή απλά δεν σε βιάζουν ή δεν σε στέλνουν ν’αγοράσεις ηρωίνη για να φτιαχτούν. Αυτοί είναι όμως οι γονείς σου και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’αυτό. Να το θυμάσαι όταν θα κάνεις εσύ οικογένεια – τότε μόνο θα μπορείς να κρίνεις πόσο καλοί ήταν οι γονείς σου. Εσύ άραγε πόσο καλή γονέας θα είσαι;
Συμβουλή: βρες την δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Οι γονείς σου δεν θα σταματήσουν να σε πιέζουν, ούτε όταν παντρευτείς, να το ξέρεις αυτό. Βρες την δύναμη να σπουδάσεις (που να ξέρεις οτι θα είναι δίπλα στους γονείς σου για να σ’ελέγχουν) και μόλις βρεις δουλειά κι ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά θα έχεις την δύναμη να πεις ένα μεγάλο ΟΧΙ στην άθλια συμπεριφορά τους. Μέχρι τότε, απλά βρες δύναμη ν’αντέξεις.
Μακριά απο ναρκωτικα.
Μακριά απο υποσχέσεις “φίλων” για καλύτερη ζωή.
Μακριά απο βιαστικές αποφάσεις.
Μία φορά θα ζήσεις. Μην το πετάξεις αυτό για κανέναν.
Αγαπημενη Κατερινα μολις διαβασα τα δυσκολα βιωματα σου και θελω να σου πω οτι σε αντιλαμβανομαι πολυ.δυστυχως το προβλημα της ενδοοικογενειακης βιας ειτε σωματικης ειτε ψυχολογικης-στην δικη σου περιπτωση ευχομαι να ειναι μονο η δευτερη-εχει παραμεινει κυριο παρα την προσπαθεια ευαισθητοποιησης της κοινωνιας μεσω της παιδειας,της ενημερωσης και της ελευθεριας του λογου.δυστυχως πρεπει να φανεις δυνατη,να μην γινεις φοβικη αλλα να πατησεις γερα στα ποδια σου για να αντεξεις.σε αυτη σου την προσπαθεια πρεπει να παραμεινεις αλωβητη,να διατηρησεις τον ομορφο χαρακτηρα σου και να παλεψεις εστω και υπ αυτες τις συνθηκες για τα ονειρα σου.εκμεταλευσου τα δυο χρονια,διαβασε οσο περισσοτερο μπορεις και αναζητησε μια καλη σχολη που θα σου ανοιξει μερικους επαγγελματικους δρομους.σιγουρα τωρα ολα σου φαινονται ανυπερβλητα αλλα αφησε τον χρονο να σε απεγκλωβησει απο αυτην την κατασταση.επειδη διαβασα οτι εχεις και αδερφες προσπαθησε να στηριξεις και αυτες εσυ διοτι φαινεσαι να εισαι λογικος ανθρωπος με ευαισθησιες και ορθη αντιληψη των πραγματων. Μιλα μαζι τους και φροντισε να ειστε αγαπημενες.πραγματικα σου ευχομαι να βρεις τον σωστο δρομο και ολα να σου πανε κατ ευχην.