Κατερίνα: “Με παρακολουθούν ακόμα και μέχρι το φροντιστήριό μου…”

Γεια σας.
Είμαι 16 χρόνων και με τους γονείς που έχω νιώθω ήδη πολύ “κουρασμένη” από τη ζωή… Με καταπιέζουν πολύ, δεν με αφήνουν να βγω σχεδόν καθόλου, δεν με πιστεύουν και με παρακολουθούν ακόμα και μέχρι το φροντιστήριό μου.

Δεν με αφήνουν να βγω… και άμα βγω πρέπει στις 11 να είμαι πίσω. Από Ιανουάριο μπαίνω στην ύλη της τρίτης λυκείου και έχω πολύ διάβασμα -παρά πολύ. Θέλω να διαβάσω, αλλά κάθε φορά αυτοί στο σπίτι μαλώνουν μεταξύ τους και έτσι χαλάει η διάθεσή μου πολύ, οπότε δεν έχω όρεξη για διάβασμα. Νιώθω ότι έχω χίλια δυο πράγματα στο κεφάλι που με βασανίζουν… Έχω πολύ άγχος και φοβάμαι για το μέλλον.

Με τρομάζει το μέλλον γιατί φοβάμαι ότι άμα δεν περάσω θα αναγκαστώ να μείνω εδώ με αυτούς και δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω μαζί τους, δεν αντέχω. Τους αγαπώ, αλλά με τα όσα γίνονται η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος. Το μόνο που θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι ξυλοδαρμοί, βία και φωνές. Τα καλά είναι ελάχιστα και δεν υπάρχουν πια.

Θέλω να φύγω από εδώ. Δεν αντέχω αυτούς. Έχουν όλη μέρα νεύρα και κατηγορούν εμένα και τις αδερφές μου. Τόσο καιρό έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό να είμαι σωστή, να μην έχουν παράπονα από εμένα. Διαβάζω κάθε μέρα, δεν κάνω τίποτα άλλο -ούτε βγαίνω ούτε τίποτα.

Ήθελα να βγω για τα γενέθλια της φίλης μου μία μέρα και ο πατέρας μου μου είπε: “Πριν 2 μήνες ήσουν στα γενέθλια αυτής της φίλης σου”. Του είπα ότι δεν ήμουν σε αυτήν και δεν έχω μόνο μία φίλη και μου είπε ότι είμαι ψεύτρα, αλλά αυτόν δεν τον ξεγελάω. Έβαλα τις φωνές, ότι αλήθεια έλεγα, ότι αν ήθελα απλώς να βγω θα του έλεγα αυτό δεν θα έλεγα ψέμματα για γενέθλια.

Μου είπε ότι είμαι ψεύτρα και να κάνω ό,τι θέλω γιατί άλλωστε κάνεις δεν τον υπολογίζει και ότι πάντα κάνουμε του κεφαλιού μας. Έχει άδικο του είπα, δεν του έλεγα ψέμματα. Και τον ρώτησα ρητορικά “Πότε μου είπε να κάνω κάτι και δεν το έκανα;” Δεν απάντησε και μου είπε να φύγω να μην με βλέπει, να βγω να πάω στο διάολο. Χάλασε η διάθεσή μου και δεν πήγα στα γενέθλια. Έκατσα μέσα στο δωμάτιό μου κλεισμένη όπως κάθε βράδυ να κλαίω για την άδικη ζωή. Θα προτιμούσα να πεινάω από τη φτώχεια από ότι να ζω έτσι.

Βοήθεια. Τι να κάνω; Πώς θα αντέξω ακόμα 2 χρόνια σχεδόν, πώς θα περάσω πανελλήνιες; Πως θα καταφέρω να φτιάξω την εφηβεία μου όπως πάντα την ονειρευόμουν; Πώς θα πάψω να φοβάμαι τους γονείς μου; Πως θα τους αντιμετωπίσω;

Κατερίνα

Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΥ
Δυστυχώς πολλές φορές οι γονείς δείχνουν με λάθος τρόπο την αγάπη και το ενδιαφέρον τους. Καταλαβαίνω πως νιώθεις όχι μόνο πως οι συνθήκες μέσα στο σπίτι είναι δυσάρεστες, γεμάτες εντάσεις και συγκρούσεις, αλλά και πως οι γονείς σου τείνουν να παρεμβαίνουν υπερβολικά στη ζωή σου, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως ό,τι κι αν κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό! Όταν δίνεται έμφαση μόνο στη ακαδημαϊκή επίτευξη, οι γονείς μπορεί κι εκείνοι να εγκλωβίζονται, ζητώντας από σένα πράγματα μη ρεαλιστικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, είναι φυσιολογικό να νιώθεις θλίψη, άγχος και απόγνωση.

-Προσπάθησε να τους μιλήσεις και να τους εξηγήσεις πως νιώθεις. Απευθύνσου σε όποιον από τους δύο νιώθεις πως έχεις μεγαλύτερη άνεση να συζητήσεις. Διάλεξε μια ήρεμη στιγμή και εξέφρασε τα συναισθήματα και τις ανησυχίες σου. (π.χ. «Όταν μου απαγορεύετε οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το διάβασμα, νιώθω άγχος και φόβο, γιατί πιστεύω πως θα εξαντληθώ και δεν θα καταφέρω να ανταποκριθώ στις πανελλαδικές εξετάσεις»)

-Μίλησε σε κάποιον άλλο ενήλικα (παππούδες, θείοι, οικογενειακοί φίλοι) που ίσως να μπορούσε εκείνος με τη σειρά του να εξηγήσει στους γονείς σου τι βιώνεις.

-Συζήτησε για την πίεση που βιώνεις με κάποιον εκπαιδευτικό, είτε στο σχολείο, είτε στο φροντιστήριο, τον οποίο να εμπιστεύεσαι και ζήτα την καθοδήγησή του.

-Απευθύνσου σε κάποιον Ψυχολόγο που μπορεί να βρίσκεται στην κοινωνική υπηρεσία του δήμου στον οποίο ανήκεις.

-Κάλεσε σε κάποια από τις γραμμές βοήθειας για παιδιά και εφήβους, όπως: Η πανελλαδική «Γραμμή 115 25» της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» (9:00-21:00), το 1107 Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας (όλο το 24ωρο), η Εθνική Γραμμή SOS 1056-Το Χαμόγελο του Παιδιού (όλο το 24ωρο)

Το ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά θα είναι βοηθητικό να μιλήσεις άμεσα για αυτό που σου συμβαίνει!

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;