Χώρισα πριν 9 μήνες από την καλύτερη μέχρι τώρα σχέση, αν και είμαι μόνο 20. Ήταν μια σχέση χωρίς καβγάδες, υστερίες, ζήλιες και την αφόρητη 24ωρη επικοινωνία που επιδιώκουν μερικά ζευγάρια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είχα το χώρο μου, είχε το δικό του και ήταν ξεκάθαρο εξ αρχής αυτό. Όσο ήρεμη ήταν η σχέση έτσι ήρεμος ήταν κι ο χωρισμός. Ο λόγος χωρισμού ήταν ότι νοιαζόμασταν υπερβολικά ο ένας για τον άλλον.
Δεν ήθελε να με πληγώσει ούτε να σταθεί εμπόδιο στις σπουδές μου κι εγώ δεν ήθελα να σταθώ εμπόδιο στη ζωή που είχε σχεδιάσει. Ήταν στα άμεσά του σχέδια ένας γάμος και όταν το συζητήσαμε καταλαβα(με) ότι εγώ δεν μπορώ να είμαι αυτή αφού έχω να σπουδάσω και μέχρι τότε δεν μπορούσε κανείς να μας εγγυηθεί ότι θα είμαστε μαζί και το ίδιο καλά.
Κάπως έτσι οι φόβοι, η ανασφάλεια και η διαφορά ηλικίας μας νίκησε!
Έκτοτε δεν έχω κάνει άλλη σχέση. Πώς, όταν έχεις γνωρίσει το “τέλειο” να συμβιβαστείς με οτιδήποτε λιγότερο; Δεν ξέρω αν ταυτίζω την τέλεια σχέση με το πρόσωπό του, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η πρώτη προσπάθεια για σχέση μετά από αυτόν ναυάγησε.
Εδώ κι ενάμιση μήνα μιλάω με κάποιον αλλά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα, ενώ δείχνει ενδιαφέρον ο συγκεκριμένος. Φταίω εγώ άραγε; Τι να κάνω για να βάλω τη ζωή μου σε τάξη;
Κατερίνα20
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ