Κάτια, 23- Τα έφτιαξε με την καλύτερή μου φίλη

Η δική μου ιστορία δεν είναι και τόσο ευχάριστη. Τη γράφω όμως για να προστατέψω κάποια κορίτσια σαν εμένα, να τους ανοίξω τα μάτια.

Εγώ είχα μια πολύ ευτυχισμένη σχέση -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ένιωθα ότι είχα βρει το άλλο μου μισό. Επικοινωνούσαμε, περνούσαμε τέλεια. Ποτέ δεν μου είχε δώσει αφορμές για να ζηλέψω, πάντα μου συμπεριφορόταν άψογα, με πρόσεχε, μου μιλούσε τρυφερά και γενικά δεν είχα κάνενα παράπονο. Ήμουν ήσυχη και ένιωθα ασφαλής μαζί του. Δεν μου είχε δώσει δικαίωμα ποτέ.

Κι όμως. Ερωτεύτηκε. Έκανε σχέση με την καλύτερή μου φίλη. Την κολλητή μου. Και μάλιστα για αρκετό καιρό κάτω από τη μύτη μου. Οι δυο πιο κοντινοί μου άνθρωποι με πρόδωσαν. Παράλληλα. Ταυτόχρονα. Μαζί.

Καταλαβαίνετε τι έπαθα! Το σοκ ήταν τεράστιο. Διπλό. Έχασα σύντροφο και κολλητή μαζί. Σε ποιον να απευθυνθώ, από που να κρατηθώ. Άρχισα να καγηγορώ τον εαυτό μου. Πρώτον γιατί δεν κατάλαβα τίποτα και δεύτερον γιατί δεν σκεφτόμουν πονηρά. Τα σημάδια υπήρχαν τελικά.

Ακόμα ακούω την ατάκα της στο μυαλό μου: “Συνέβη. Δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Με ξεπερνούσε”. Έκλαιγα για μέρες. Κλείστηκα στο σπίτι, στον εαυτό μου. Στο μυαλό μου συνέχεια διάφορες σκηνές. Στο σπίτι, στις διακοπές, σε γιορτές…

Είχα σχεδόν πάντα μαζί μου την κολλητή μου. Δεν είχε σχέση και δεν ήθελα να μένει μόνη. Την καλούσα συχνά σπίτι και μου άρεσε που ένιωθαν καλά ο ένας με τον άλλον, μου άρεσε που συμπαθούσε την καλύτερη μου φίλη. Αλλά τελικά όπως είπε και μια φίλη, η πολύ συναναστροφή φέρνει την οικειότητα και η οικειότητα… τα κακά μαντάτα!

Δεν ξαναμίλησα φυσικά μαζί της. Ούτε και μαζί του. Από ότι έμαθα από κοινούς γνωστούς τους λίγους μήνες που ήταν μαζί δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά. Οι συνεχόμενοι τσακωμοί τους οδήγησαν σε οριστική ρήξη.

Εκείνος που τηλεφώνησε για να μου ζητήσει συγνώμη, για να μου πει “σαν και σένα καμιά” και άλλες τέτοιες αηδίες. Αδιαφόρησα. Η κολλητή μου έστειλε κι αυτή ένα μήνυμα αρκετό καιρό μετά το χωρισμό της, αλλά δεν απάντησα καν.

Έχω καινούριο σύντροφο τώρα και είμαι ευτυχισμένη. Δεν το ξαναρισκάρω να την βάλω σπίτι μου. Είναι που την “ξεπερνάνε” κι εύκολα οι καταστάσεις…