Καλησπέρα στην ομάδα σας… 
Θα ήθελα και εγώ να συζητήσω κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα μια γνώμη από ανθρώπους που δεν με ξέρουν και θα έχουν μια πιο αντικειμενική γνώμη.

Είμαι 33 ετών και σε ηλικία 13 έχασα τον μπαμπά μου τελείως ξαφνικά. Όπως είναι φυσικό είναι κάτι που με πλήγωσε και λογικό ως ένα σημείο να το κουβαλάω ως σήμερα και να με έχει σημαδέψει για πάντα. Όμως καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Με τα χρόνια δικαιολογούσα τον θυμό, τη λύπη, τη στεναχώρια, την ψυχολογική πτώση.

Πρώτα γιατί ήμουν παιδί, ήταν πρόσφατο για κάποια χρόνια, το περιβάλλον δεν βοηθούσε… Δεχόμουν και ψυχολογική βία, από την εφηβεία και μέχρι πριν λίγα χρόνια, όπως για παράδειγμα: τα παιδιά αυτά είναι προβληματικά, έχουν ψυχολογικά, είναι συναισθηματικά ανάπηρα και πολλά άλλα -από συμμαθητές εννοώντας. Έπειτα πανελλήνιες που μου έλειπε αυτό το στήριγμα, εισαγώγη στο πανεπιστήμιο, ορκομωσία και κάποια άλλα ορόσημα στη ζωή που θέλεις τους γονείς.

Πάντα είχα μια μάνα που θυσιάστηκε, κοίταξε εμένα και τα αδέρφια μου, δεν είχε προσωπική ζωη μέχρι και σήμερα. Άγχη, αγωνίες, σε όλα κοντά, θυσία για μας. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά, μεγαλώνοντας, είχε ένα πιστεύω που δεν μου ταίριαζε. Ξεκίνησε όταν και εγώ και η αδερφή μου βγάζαμε ψυχοσωματικά και κάποιες παθήσεις που σχετίζονταν με το άγχος.

Κρίσεις πανικού, άγχος, στομαχόπονους, ταχυπαλμίες, γαστρίτιδες, αλλεργίες και πολλά άλλα, μέχρι έναν όγκο σε ένα σημείο του κεφαλιού μου. Το τελευταίο είναι απόκτημα 2 ετών. Και εκεί λοιπόν η μαμά βάζει φρένο. Ό,τι έγινε έγινε, η ζωή προχωρά, τα έχουμε όλα, δεν μας λείπει τίποτα, θεωρεί ότι τα έχουμε καταφέρει καλά και ότι πια δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει. Να σημειώσω ότι ποτέ από την αρχή του πένθους δεν μοιραζόμασταν το πένθος, δεν μιλούσαμε για αυτό. 

Όμως δεν είναι έτσι. Με πονά ακόμα, μου λείπει ακόμα, τον ζητάω και έχει μείνει ακόμα το γιατί. Θεωρώ ότι δεν έχω περάσει όλα τα στάδια του πένθους. Είχα πάει σε ψυχολόγο όταν είχε συμβεί, αλλά δεν με βοήθησε καθόλου και το θεωρώ χωρίς ουσία, γιατί πώς γιατρεύεται όταν είναι η γιορτή του, τα γεννέθλιά του, Χριστούγεννα και άλλες στιγμές που σου λείπει; Εκεί τι θα μου πει; Όταν κάποια στιγμή παντρευτώ και θα λείπει;

Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι ακόμα με πληγώνει, δεν το έχω ξεπεράσει, κάνω κακό στον εαυτό μου, στην υγεία μου και νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Δεν ξέρω τι φταίει. Και έρχομαι πολλές φορές σε δύσκολη θέση αν δω κάτι ανάλογο στην τηλεόραση, κλαίω χωρίς σταματημό κρυφά ή ξαφνικά νιώθω να μου λείπει πολύ και πάλι κλαίω. Τι μπορώ να κάνω; 

Κάτια