Katia: “Φοβάμαι. Λέτε να τον έχασα; Θέλω πραγματικά να μου πείτε πως να κινηθώ…”

Η ιστορία μου αρκετά μπερδεμένη…

Πριν 6 μήνες περίπου βγήκα από μια μεγάλη σχέση η οποία λόγω ανωριμότητας δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο. Να σημειώσω πως είμαι μόλις 20 ετών.

Αυτή η σχέση λοιπόν από ότι μου λένε αλλά κι από ότι παρατηρώ κι εγώ η ίδια μου έχει δημιουργήσει αρκετές ανασφάλειες σε διάφορους τομείς. Χωρίς να θέλω να φανώ ψώνιο ή κάτι αντίστοιχο είμαι μια από τις κοπέλες που είναι αρκετά εμφανίσιμες χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι.

Στο θέμα μας… Το διάστημα που ήμουν μέσα στην κατάθλιψη λόγω του χωρισμού μέσα από ένα τυχαίο γεγονός ήρθα πιο κοντά με ένα παιδί που ήδη γνώριζα, απλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ γιατί ήμουν αφοσιωμένη αλλού -τρομάρα μου!

Όλα κύλησαν πολύ αργά. Στην αρχή ήταν πολύ προσεκτικός. Πρόσεχε κάθε του λέξη μην την παρεξηγήσω και φανεί λιγούρης. Αρχίσαμε λοιπόν με σταθερά βήματα να γνωριζόμαστε σιγά σιγά. Είχαμε βγει κιόλας όχι μόνο οι δυο μας αλλά και με φίλους. Όχι σαν δύο άνθρωποι που έχουν σχέση. Δεν είχαμε προσδιορίσει ακριβώς το τι έχουμε.

Και ξαφνικά εμφανίζεται στη ζωή μου έναν άνθρωπος που πάντα ήταν το πρότυπό μου, πάντα τον έβλεπα και πάθαινα κάτι, αλλά ποτέ δεν τολμούσα να πλησιάσω. Μου φαινόταν όνειρο άπιαστο. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν προσπαθούσε να με διεκδικήσει με κάθε τρόπο. Εδώ ήθελε να πάμε και διακοπές μαζί.

Το ενδιαφέρον του με προβλημάτισε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα αρχίσει και απομακρυνόμουν από το άλλο παιδί και τον είχα φτάσει κι εκείνον στα όριά του. Λογικό, γιατί δεν σήκωνα τηλέφωνα, εξαφανιζόμουν, έκλεινα κινητά… Ένιωθα άσχημα γιατί έχω μάθει να μην κάνω σε άλλους ότι δεν μου αρέσει κι εμένα να μου κάνουν.

Όλο αυτό δεν τράβηξε πολύ. Έπρεπε να διαλέξω. Και τελικά διάλεξα το παιδί που είχαμε γνωριστεί τυχαία και όχι το απωθημένο. Λειτούργησε η λογική μου και σκέφτηκα πως τον είχα ψηλά και πως αργά ή γρήγορα θα μου έφευγε. Μου έδωσε φυσικά και το δικαίωμα να το σκεφτώ αυτό για να είμαι ειλικρικρινής.

Εξωτερικά το παιδί που επέλεξα τελικά να συνεχίσω να συναναστρέφομαι δεν ήταν τόσο αυτό το απόλυτο όσο ο άλλος, αλλά δεν έχει να κάνει αυτό. Μόλις ξεκαθάρισα λοιπόν μέσα μου τι θέλω ξέκοψα εντελώς κάθε επαφή από τον άλλο και επικεντρώθηκα στην επιλογή μου. Είχα αλλάξει στάση προς το πολύ καλύτερο.

Ο καιρός περνούσε. Μια μέρα λοιπόν αποφασίζουμε να πάμε για βραδινό μπάνιο. Τόσο καιρό κρατιόμουν να μην προχωρήσουμε γιατί πίστευα πως θα με περνούσε για εύκολη. Εκείνη τη μέρα δεν κρατήθηκα τόσο. Ήρθαν όλα από μόνα τους. Ήταν τέλεια. Από εκείνη τη μέρα έγινα άλλος άνθρωπος. Άρχισα να τον θέλω και η αλήθεια είναι πως έγινα πιεστική πολύ. Αλλά αυτός δεν σταματούσε να μου δείχνει το ενδιαφέρον του παρόλο που τον έβγαζα εκτός ορίων.

Να συμπληρώσω πως μετά από εκείνη τη φορά στην παραλία δεν είχαμε ξανακάνει έρωτα. Το απέφευγα γιατί δεν ήθελα να είναι αυτή η βάση μας πόσω μάλλον ενώ δεν είχαμε μιλήσει για σχέση.

Κάποια στιγμή λοιπόν του ανακοινώνω ότι φεύγω για διακοπές για αρκετές μέρες. Ήξερε ότι πάω με τις φίλες μου κι ότι δεν πάμε για ξεφάντωμα. Όλα μια χαρά ώσπου μια μέρα πριν φύγω, είχε βγει, είχε γίνει λιώμα ενώ το πρωί δούλευε και δεν ήρθε καν να με χαιρετήσει. Ένιωσα απαίσια. Δεν ήθελα να φύγω με αυτό που έκανε αλλά η λογική λειτούργησε και πάλι.

Όσες μέρες ήμουν διακοπές μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μερικές φορές ήταν κάπως, τις άλλες όλα καλά… Ώσπου μια μέρα βλέπει από το facebook-τον ρουφιάνο των εποχών ότι ο πρώην μου ήταν στο ίδιο μέρος διακοπές κι έγινε ένας ψιλοχαμός λες κι έφταιγα εγώ. Που αλήθεια δεν έγινε κάτι μαζί του. Μια μέρα πέσαμε μούρη με μούρη και άλλαξα βλέμμα…

Με τα πολλά ξεχάστηκε το θέμα. Άρχιζε να μου λείπει. Ήθελα να μπω στην αγκαλιά του και να μην με αφήνει ώσπου αποφάσισα να φύγω λίγο νωρίτερα από τις υπόλοιπες φίλες μου γιατί δεν άντεχα μακριά του. Ένιωθα την ανάγκη του…

Την ημέρα που γύρισα λοιπόν περίμενα πως θα έκανε σαν τρελός να με δει. Η αλήθεια ειναι ότι δουλεύει πάρα πολλές ώρες σε οικογενειακή επιχείρηση και το ωράριό του είναι εκνευριστικά ανώμαλο -πόσω μάλλον για την ηλικία του… Με λίγα λόγια αλλιώς περίμενα τα πράγματα κι αλλιώς ήρθαν.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, αφού έβλεπα πως είχε αναφέρει κάτι τον ρώτησα αν θα τον δω και μου είπε “λογικά ναι”. Η ώρα περνούσε και με πήρε τηλέφωνο κάποια στιγμή για να μου ανακοινώσει πως το αμάξι το είχαν πάρει οι δικοί του, ότι θα βγει με τους φίλους του και θα ζητήσει για λίγο το αμάξι του φίλου του να περάσει να με δει. Όταν το άκουσα έχασα τη γη… Ένιωθα χαζή… Είχα κάνει τόσα σχέδια… Περίμενα ότι θα ήθελε σαν τρελός να με δει με τόσα που μου είχε δείξει.

Συνέχεια μου έλεγε πως από εμένα εξαρτώνται όλα και πως φοβάται μην τον αφήσω. Έκανα λοιπόν μια φασαρία εκείνη την ημέρα τρελή. Τον ανάγκασα να έρθει να μιλήσουμε όταν θα του επέστρεφαν το αμάξι οι δικοί του.

Ήρθε τελικά και ούτε μια κίνηση. Ούτε ένα φιλί, μια αγκαλιά. Ήρθε να μου πει πως τον πνίγω και πως λόγω του ότι έχει αναλάβει μια σοβαρή δουλειά θέλει να είναι ήρεμος. Ότι πρέπει να τον αφήσω να ηρεμήσει και θα με πάρει αυτός όταν ηρεμήσει.

Τρελάθηκα! Δεν το περίμενα. Δεν ξέρω καν αν λέει αλήθεια, αλλά γιατί να μην μου έλεγε: “Ξέρεις κάτι; Τέλος”; Δεν έχει να φοβηθεί κάτι. Τι μπορώ να κάνω εγώ τώρα; Πως μπορώ να ισιώσω την κατάσταση; Να του στείλω κάποιο μήνυμα να δει ότι πραγματικά ενδιαφέρομαι. Δεν αντέχω άλλο.

Του είχα στείλει ότι θέλω να τον δω και ήρθε. Δεν έκανα κίνηση, μην φανώ και λυσάρα. Αυτός κάτι πήγε να κάνει αλλά ήμουν πολύ συγκρατημένη από εκείνη τη μέρα. Πίστευα όμως πως θα έφτιαχναν τα πράγματα. Είπε πως θα επικοινωνήσει αυτός μαζί μου μόλις πάνε καλύτερα τα πράγματα μέσα του.

Φοβάμαι. Λέτε να τον έχασα; Θέλω πραγματικά να μου πείτε πως να κινηθώ. Πολλοί ίσως να πούνε πως θα ήταν καλύτερα να τον αφήσω ήσυχο, αλλά πραγματικά δεν θα με βοηθήσει αυτό. Τι να του έστελνα; Τι κίνηση να έκανα;

Katia