Κάτι τρέχει με αυτόν και τον κολλητό του…

Κωνσταντίνα, δυστυχώς η επαρχιώτικη νοοτροπία έχει τον τρόπο της να φορτώνει τον κόσμο κόμπλεξ με ντροπές κι αχρείαστες σεμνοτυφίες. Δεν ξέρω γιατί δεν σε κυνήγησε μετά το χωρισμό σας, αν αυτό θέλεις να ρωτήσεις. Ίσως να μην ήταν αρκετά ερωτευμένος ή μπορεί και να ήταν μεν ερωτευμένος, αλλά να μην είχε την κατάλληλη συναισθηματική ωριμότητα να κρατήσει τη σχέση σας υγιή και απαλλαγμένη από βλακείες που μπήκαν στη μέση και σας έκαναν να τρώγεστε. Και μετά το χωρισμό να μην μπήκε στον κόπο να ξαναξεκινήσει κάτι, που ήταν τελειωμένο πριν καν αρχίσει. Γιατί αν μας λες ότι στους έξι μήνες ήσαστε ήδη σαν το σκύλο με τη γάτα, τότε ναι, δεν έπρεπε καν να ξεκινήσει αυτή η σχέση. Υποτίθεται ότι τον πρώτο καιρό οι άνθρωποι είναι πιο περιποιητικοί και γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλον και δείχνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι να σε τραβολογά “κάπου απόμερα” λες και είσαι καμιά λεπρή και να σου μεταφέρει ό,τι συμπλέγματα κουβαλάει. Αυτά, βέβαια, τα καταλαβαίνεις τώρα και μόνη σου, εφόσον έχει παρέλθει εκείνο το διάστημα πια. Μακάρι να βρεις κάποιον που να συμπληρώνει την ευτυχία σου, όχι να την εξαρτά από τον ίδιο. Σου το εύχομαι.

Κωνσταντίνα, λυπάμαι που έζησες μια τόσο άσχημη εμπειρία. Το να σε “κρύβει” κάποιος, για οποιονδήποτε λόγο, είναι σα να στερεί την ανάσα από τη σχέση του. Δε θέλω να σχολιάσω την ιστορία σου (αφού απ’ό,τι κατάλαβα δε ζητάς αυττό) αλλά λίγο τις συμβουλές που δίνεις. Καταρχήν, γράφεις δυο πράγματα εντελώς αντιφατικά. Να πέσει κανείς στα πατώματα για κάποιον, να φάει τα μούτρα του, αλλά να μην συμβιβάζεται για κανένα….Πώς συνδιάζονται αυτά τα δύο; Αφού όταν διαλύσεις την ψυχική σου ηρεμία για κάποιον έχεις κάνει το χειρότερο συμβιβασμό που θα μπορούσες, του έχεις παραχωρήσει τα δικαιώματα να σε παίζει όπως θέλει. Αυτό δείχνει απλώς μεγάλη απειρία. Και δε λέω, μπορεί να συμβεί – και έχει συμβεί στους περισσότερους – μία φορά, ειδικά όταν είσαι νέος και άβγαλτος, αλλά δε μπορεί να συμβαίνει ΚΑΘΕ φορά, γιατί τότε απλώς δεν έχεις ισορροπία μέσα σου και, ακόμα χειρότερα, παρασύρεσαι εντελώς από τα πάθη σου, σε σημείο βλακείας. Όπως πάρα πολύ σωστά γράφει η Χριστίνα, οφείλουμε να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας. Τα όρια που χωρίζουν την προσπάθεια να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση με την απόφαση να την εγκαταλείψεις όταν φαίνεται να μην τραβάει, καθορίζονται από το σεβασμό του άλλου προς το πρόσωπό σου, αλλά πάνω απ’όλα από το σεβασμό που δείχνεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, το λεγόμενο αυτοσεβασμό. Κωνσταντίνα έχουμε σχεδόν 15 χρόνια διαφορά…σε αυτά τα +15 χρόνια, που ερωτεύτηκα, έκλαψα, χώρισα, πόνεσα κλπ ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι κάποιες εμπειρίες δεν μου ήταν και τόσο απαραίτητες. Μερικές εμπειρίες σε πάνε μεν ένα βήμα παραπέρα, αφού όμως πρώτα σε έχουν πάει δυο βήματα πίσω. Οπότε, όχι, δε συμφωνω στο να πέσουμε στα πατώματα για κάποιον, δεν είναι αυτό το νόημα και το ζητούμενο της σχέσης. Αν καταλήξουμε να το κάνουμε πάει να πει ότι βρήκαμε σε αδιέξοδο, σε τοίχο. Καλό είναι να μαθουμε να μην τρέχουμε πολύ γρήγορα, για να προλαβουμε να τον δουμε τον τοίχο, πριν φτάσουμε τόσο κοντά ώστε να κοπανήσουμε το κεφάλι μας επάνω του ή να φάμε τα μούτρα μας. Και πρόσεξε, συμβιβασμούς και θυσίες πιθανότατα να χρειαστεί να κάνεις για να είσαι με κάποιον, ακόμα κι αν αυτές είναι μονόπλευρες (ίσως μια άλλη στιγμή χρειαστεί να κάνει κι εκείνος για σένα). Αλλά μόνο αν αυτές δε σε προσβάλλουν σαν άνθρωπο. Μόνο αν δε νιωθεις στο βάθος ότι σε εκμεταλλεύεται. Και μόνο αν ο άλλος σου έχει (απο)δείξει ότι τις αξίζει. Όταν οι πράξεις γίνονται αβίαστα και με φυσικότητα και από τις δυο πλευρές, τότε είναι αγάπη.