Κορνηλία: “Το μόνο σίγουρο είναι ότι πια έχω τσακίσει το μέσα μου…”

Καλησπέρα κι από εμένα.
Ονομάζομαι Κορνηλία και είμαι ένα σκαλί πριν τα 30.

Έχω σχέση από τα 18 μου. Προέρχομαι από μια προβληματική οικογένεια και θυμάμαι πάντα ως στόχο της ζωής μου να κάνω κάτι διαφορετικό από ό,τι βίωσα σαν παιδί. Γιατί το αναφέρω αυτό; Έχω κάνει πολλά και δυναμικά βήματα στη ζωή μου στο επαγγελματικό κομμάτι, και γενικά είμαι άνθρωπος που θέλω να ζω και μετά να γράφω …που λένε. Δουλεύω για να ζω και να σπουδάζω ασταμάτητα.

Στις ανθρώπινες σχέσεις μου είμαι αλλιώς. Εκ των πραγμάτων βλέπω ότι είμαι αφοσιωμένη, με την έννοια ότι όταν δίνω το λόγο μου είμαι εκεί. Δεν θέλω να πληγώνω. Οικογένεια, φιλικά, ερωτικά κι επαγγελματικά (όταν έχω να κάνω με πραγματικούς ανθρώπους) τα έχω ψηλά. Κάπου εκεί αισθάνομαι ότι τηρώ την παιδική μου υπόσχεση για μια άλλη ζωή από εκείνη που είχα. Κι ας πιέζομαι κάποιες φορές…
Δεν μου πλέκω εγκώμιο περιμένετε…

Κλειστός χαρακτήρας, πρώην υπερ-κοινωνικό άτομο, νυν σχεδόν καταθλιπτικό, με μεταπτώσεις στη διάθεση, με έντονη φλόγα ακόμα για ζωή αλλά χωρίς κανέναν τρόπο πια να το επικοινωνήσω, είμαι.

Προβληματισμός 1ος: Δεν πιστεύω στο γάμο αλλά θεωρώ ότι τα παιδιά είναι μια φυσιολογική εξέλιξη της γυναικείας φύσης. Όμως είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να προχωρήσω. Κι ας είμαι σχεδόν 30. Θεωρώ ότι δεν έχω ζήσει τη ζωή μου όπως και όσο θα ήθελα κάτι που μπορεί να μου βγάλει αύριο μεθαύριο απωθημένα. Κι όπως έχω αντιληφθεί κάποια συναισθήματα όσο και να τα πιέζεις στον πάτο στο τέλος… επιπλέουν! Δεν θέλω να γίνω ο γονιός που απλά έκανε παιδί για να γεμίσει τη ζωή του.

Προβληματισμός 2ος: Υπήρξαν φορές που ένιωσα ότι ήθελα να ανταποδώσω σε έντονο φλερτ που υπέστην. Δεν το έκανα. Τι κι αν ήμουν 20, 25; Έκανα αυτό που έπρεπε. Ήμουν σωστή. Και μια φορά που δεν μπόρεσα να ελέγξω (μυαλό και καρδιά) χώρισα. Δεν έκανα τίποτα ποτέ. Αλλά για μένα ήταν σαν να απάτησα.
Ξαναείμαστε μαζί από τότε. Ήταν όμως σαν κάτι να έσπασε.
Υπήρχαν λόγοι αμέτρητοι για να φύγω τότε (προβήματα μεταξύ μας) αλλά δεν αντέχω να βλέπω κάποιον δικό μου στενοχωρημένο. Δεν άντεξα και τότε.
Πόσο λάθος είναι να μην κάνεις λάθη μικρή ώστε να έχεις γνώση μεγάλη; Τώρα πια μου δικαιολογούνται τα λάθη;

Προβληματισμός 3ος: Μήπως όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι κάπως κάπου το έμπλεξα όλο το θέμα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι πια έχω τσακίσει το μέσα μου. Και πλεόν ούτε δύναμη έχω να κρατήσω τις αρχές που τότε είχα πει…
1.Η οικογένειά μου κρατιέται ακόμα ενωμένη αλλά πονάει πολύ αυτή η ιστορία…
2.Οι φιλίες γίνονται όλο και πιο δύσκολες αφού όλοι όταν μεγαλώνουμε γινόμαστε τόσο επιφυλακτικοί… Λες και άλλοι δεν πληγώθηκαν από φιλίες… Τέλος πάντων.
3.Πως μπορείς να κάνεις το βήμα για οικογένεια; Λένε ότι αυτά έρχονται από μόνα τους… όταν όμως πρέπει να τσουλίσεις λίγο τη ζωή σου τότε τι κάνεις;

Ευχαριστώ για την υπομονή
Αν καταλάβατε κάτι από όλα αυτά παρακαλώ σχολιάστε.
Κορνηλία