Μια μέρα τσακωθήκαμε άσχημα. Συνήθως δεν μιλούσα, προσπαθούσα να προσαρμοστώ στις συνθήκες μ’ έναν διαρκή φόβο μην τον εξοργίσω και τον χάσω. Προσαρμοστική εξ ανάγκης με έναν θυμό που έβραζε και με καταπίεζε. Καμιά φορά ο άλλος -με τη δική σου ηλίθια συνενοχή- σε πείθει πως σου αξίζει να σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι σκουπίδι. Και πως πρέπει να τον ευγνωμονείς κι από πάνω. Τέτοια κατάσταση. Άρρωστη.

Μετά τον καυγά, είπα ό, τι είχα πει κι άλλες φορές. “Θα φύγω. Τέλος”. Βόλτα με φίλες για παρηγοριά, σε μια Αθήνα άδεια όπως κάθε Αύγουστο. Καμία διάθεση φλερτ, εννοείται. Μόνο μια θλίψη ανάλογη της θερμοκρασίας. Κλιμακούμενη και αβάσταχτη.

Ένας τουρίστας σε ένα μπαρ. Χαριτωμένος. Όμορφος. Σπασμένα ελληνικά και το χαμόγελο της αθωότητας της Βόρειας Ευρώπης. Προσπάθησε. Bad timing, χρυσέ μου. Ούτε καν. Ούτε για να ασχοληθώ με κάτι να ξεχαστώ. Εγώ εκείνον ήθελα. Μόνο.

Τον καυγά ακολούθησε κλίμα ψυχρού πολέμου. Αλλά άντεχα. Ατελείωτες ώρες μακριά του. Πόσο δύσκολο. Πάλι βόλτα. Ο ίδιος τουρίστας. Σαν παιχνίδι της μοίρας. Την τρίτη φορά που συνέβη είπα δεν μπορεί! Ή με παρακολουθεί ή είναι… το πεπρωμένο μου!

Τελικά ενέδωσα. Αθώα. Εφηβικά. Όχι σεξ. Μόνο φιλιά. Και κάτι χαζές απελπισμένες αγκαλιές. Πώς ο ξένος άνθρωπος μπορεί να σου προσφέρει την ευκαιριακή τρυφερότητα που ο άλλος δεν στη χαραμίζει κι ας σε βλέπει να καίγεσαι; Να ξεχαστώ, να μην τον σκέφτομαι. Αυτό ήθελα. Δεν έπιασε. Βρέθηκα να λέω στον άγνωστο άνθρωπο τον πόνο μου. Τόσο ξεφτίλα. Και τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμη.

Από ολόκληρο τον κόσμο, από όλους τους άντρες του πλανήτη έπεσα πάνω στον παιδικό φίλο του… Σατανά! Επιχείρησα να παρηγορηθώ στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που επισκεπτόταν την Ελλάδα για να συναντήσει εκείνον που με είχε κάνει απαρηγόρητη…!!!!! Ποια κατάρα με κυνηγούσε; Το σοκ τεράστιο, σχεδόν με ράγισε.

Τους συνέδεαν ανέμελα νηπιακά καλοκαίρια και αμέτρητες ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Μια αίσθηση “αιμομιξίας”, κι εγώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όπως αναμενόταν μαθεύτηκε. Και εννοείται βγήκα φταίχτρα. Ο ένας βρήκε την αφορμή που ζητούσε για να με ξεφορτωθεί. Δεν το άντεξε κι ο εγωισμός του και όσο να πεις είχε πλεόνασμα. Ο άλλος θεωρούσε τον εαυτό του συνυπεύθυνο. Τύψεις και ενοχές. Σαν να το είχε κάνει επίτηδες. Γλυκό πλάσμα ωστόσο, με υπερασπίστηκε όσο μπορούσε.

Χάθηκα. Και απ’ τους δύο. Χρόνια μετά στο facebook ένα αίτημα φιλίας. Από εκείνον. Τον καλό εννοώ. Χάρηκα νομίζω. Αλλά με έπιασα να σκέφτομαι με τρόμο όσα είχαν μεσολαβήσει.

Βράδια με κουβέντες στο ίντερνετ, στην αρχή καμία αναφορά στο παρελθόν, σαν να μην υπήρχε. Όλα φωτισμένα σαν καινούρια, και μια προοπτική εγκατάστασής του στην Ελλάδα. Μήνες κράτησε αυτή η επικοινωνία. Με τον άλλο είχε να μιλήσει από τότε. Κι εγώ το ίδιο. Εξαρτημένοι από ένα πληκτρολόγιο. Και οι δύο… Αυτά τα παιχνίδια της τύχης!

Ήρθε, βρεθήκαμε, ερωτευτήκαμε κι από κοντά. Ένας έρωτας εξ αναβολής. Σαν παραμύθι. Έχει περάσει ένας χρόνος. Κάθε μέρα είμαι και πιο ευτυχισμένη. Τόσο που νομίζω πως περισσότερο δεν γίνεται.

Τελικά, αν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει. Ο,τι κι αν κάνεις, όποιο εμπόδιο κι αν συναντήσεις. Αρκεί να του δώσεις κι εσύ την ευκαιρία…