Λένα: “Αλλά για να είμαι ακόμα μόνη μου, αναρωτιέμαι, μήπως δεν είμαι και κάτι αξιόλογο;”

Πλησιάζω τα 33 και κατά περιόδους με πιάνει μια θλίψη για το ότι είμαι μόνη μου. Γύρω μου γνωστές και φίλες παντρεύονται και κάνουν παιδιά κι εγώ ακόμα τίποτα. Άλλες από μικρή ηλικία και άλλες λίγο μεγαλύτερες βρήκαν τον άνθρωπό τους και είναι ευτυχισμένες και φαίνεται.

Πολλοί μου λένε να βγαίνω καθημερινά για να γνωρίζω κόσμο, να βγαίνω ακόμα και σε μπαράκια επειδή εκεί θα με πλησιάσουν ακόμα πιο εύκολα, και τα έχω κάνει και τα δύο αλλά δεν έχει έρθει κάτι καλό. Δεν εργάζομαι τώρα και οι ελάχιστοι φίλοι που έχω είναι λίγο μακριά και έτσι περνάνε ακόμα και μέρες χωρίς να βγω από το σπίτι, αλλά και όταν έβγαινα καθημερινά τίποτα δεν έβρισκα!

Από την άλλη σκέφτομαι ότι όσους γνώρισα και μου άρεσαν πραγματικά, τους έδειχνα τον καλύτερό μου εαυτό αλλά για να είμαι ακόμα μόνη μου αναρωτιέμαι μήπως δεν είμαι και κάτι αξιόλογο; Αν ήμουν κάτι σπάνιο ή μοναδικό ή “κελεπούρι”, δεν θα με βούταγαν; Θα με άφηναν μόνη μου;

Και άντε, πείτε ότι ίσως έτσι πρέπει να γίνει για να με οδηγήσει η ζωή εκεί που πρέπει να πάω αλλά τόσα χρόνια που ζω, να μην έχω ούτε μια μακροχρόνια σχέση; Ούτε μία; Και τι είναι καλύτερο; Να έχεις μια άδεια ζωή από αναμνήσεις ή να πονάς για κάθε αποτυχημένη σχέση; Λένε πως “αν είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει”… Ok, αλλά πότε θα έρθει; Ή δεν θα έρθει; Ή το ότι θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις (εντελώς χαζό και ηλίθιο επειδή δεν το πιστεύω καθόλου αυτό, πχ. δεν περιμένω ότι θα πάω μια βόλτα και θα μου έρθει επειδή πρέπει να έχω και τα μάτια μου ανοιχτά).

Το βράδυ που πέφτω για ύπνο, για να μην στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου, λέω ή παραμυθιάζω τον εαυτό μου ότι ο έρωτάς μου είναι εκεί έξω και όπως εγώ ψάχνω για αυτόν, έτσι και αυτός ψάχνει για εμένα και θα έρθει τη στιγμή που θα είμαστε και οι δύο έτοιμοι. Επίσης λέω να εμπιστευτώ τη ζωή και πως ξέρει αυτή τι κάνει…

ΥΓ. Το ξέρω ότι δεν έχει τελειώσει η ζωή μου, ότι είμαι νέα αλλά αυτό το βάρος που έχω πάνω μου, με το να μην έχω ζήσει σχέσεις πέρα από μερικούς μήνες, με πνίγει, με τρελαίνει και ίσως αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που απογοητεύομαι με τη μοναξιά μου, επειδή αν είχα κάποιους δεσμούς θα έλεγα ότι θέλω να μείνω και μόνη μου, ενώ τώρα που είμαι μονίμως μόνη μου με πνίγει…

Λένα

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;