Γεια σας.
Πριν πέντε χρόνια γνώρισα κάποιον μέσω internet. Στην αρχή μιλούσαμε φυσικά πολύ φιλικά. Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Λόγω του ότι μένει σε άλλη χώρα, δεν είχαμε τη δυνατότητα να βρεθούμε από κοντά. Κι έτσι, μέσω τηλεφώνου λέγαμε τα προβλήματά μας, τις σκέψεις μας και γενικά δενόμασταν σιγά σιγά -όσο μπορείς να δεθείς με κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ακριβώς όμως επειδή δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε, εγώ έκανα κανονικά σχέσεις εδώ. Άλλες περιστασιακές, αλλά και μια σοβαρή, με τον οποίο άρχισα να συγκατοικώ κιόλας στην πόλη του. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να ξεχάσω το μακρινό μου θαυμαστή, αλλά μου ήταν αδύνατον. Αποζητούσα την επικοινωνία μαζί του, με έκανε να νιώθω καλά, να γελάω. Κι έτσι, συνέχισα παράλληλα και τα δύο. Λάθος μου το ξέρω.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν… Με το αγόρι μου αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί, αλλάξαμε σπίτι, ήρθαμε κοντά στη δουλειά και όλα ήταν αν όχι καλά, συμπαθητικά. Δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένη τρελά με πάθος, αλλά η σχέση είχε συνεννόηση, ελευθερία, σεβασμό (τουλάχιστον από τη μεριά του).
Τα πάντα άλλαξαν όταν εκείνος ήρθε στην Ελλάδα για να με δει. Δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελό του και τα μάτια του, όταν άνοιξε η πόρτα του αεροδρομίου! Από εκείνη τη μέρα άρχισε ο γλυκός μου Γολγοθάς.
Ταιριάζουμε πάρα πολύ -ως και τα πρόσωπά μας. Όποιος μας έβλεπε ζήλευε το πόσο ταιριαστοί ήμασταν, πόσο ευτυχισμένοι. Δεν μπορώ να πω με λόγια το πόσο πλήρης αισθανόμουν. Ήρθε στην Ελλάδα πάνω από δέκα φορές, μόνο για μένα, με μεγάλους κινδύνους και ρίσκο. Διότι μετά από καιρό, έμαθα ότι είναι παντρεμένος και έχει και δύο παιδιά. Ο γάμος του βέβαια ήταν συνοικέσιο (συνηθίζεται στη χώρα τους).
Η ιστορία μας συνεχίστηκε κάπως έτσι με πολύ συναίσθημα, πολύ κλάμα, πολύ επικοινωνία, πολλές συναντήσεις και παρόλο που έλεγα εγώ με παντρεμένο ποτέ (!)… κι όμως το έκανα, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Όλο μου το μυαλό και η καρδιά ήταν μαζί του. Το ίδιο ένιωθε κι αυτός.
Έτσι, άρχισα πλέον να μη νιώθω τίποτε για το εδώ αγόρι μου. Και οι υποχρεώσεις στη δουλειά μεγάλωναν, το άγχος πολύ και η επαφή μας μηδαμινή. Εξαιτίας μου. Η σεξουαλική επαφή δεν υπάρχει το τελευταία εξάμηνο. Είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου. Είμαστε δυο ξένοι μέσα στο σπίτι.
Μαζί με τον Μ. συζητάμε πολύ και αποφασίσαμε ότι δεν πάει άλλο, πρέπει να γίνει κάτι να είμαστε μαζί. Το λέμε εδώ και καιρό και εξετάζουμε πολλά ενδεχόμενα. Θέλει να έρθει εδώ, να πάρει διαζύγιο και να ζήσουμε μαζί. Με αγαπάει πάρα πολύ και είμαι σίγουρη για αυτόν ότι ούτε ποτέ θα με αφήσει, ούτε θα με προδώσει.
Είναι μεγάλες κουβέντες, αλλά το ξέρω, όπως ήξερα όταν τον είδα πρώτη φορά… ήξερα ότι αυτόν τον άνθρωπο θα τον αγαπήσω πολύ! Έχω ξεκινήσει πολλές συζητήσεις για να χωρίσω από τη σχέση μου. Έπαιξε ρόλο ο Μ., αλλά πιστεύω πως το ότι δουλεύαμε μαζί με έφθειρε πάρα πολύ και δεν μπορώ να τον δω ερωτικά και ό,τι και να κάνει με θυμώνει και με ξενερώνει.
Δεν θέλω να ξυπνάω κάθε πρωί με νεύρα και να βρίζω τον εαυτό μου γιατί δεν το τόλμησα. Και να είμαι ζόμπι μακριά από τον Μ. Το πρόβλημα είναι ότι οι οικογένειες γνωρίζονται και με παίρνουν οι γονείς του και με ρωτάνε: “Γιατί κορίτσι μου;”
Οι γονείς μου λένε: “Θέλουμε εσύ να είσαι ευτυχισμένη, αλλά προσπάθησέ το ξανά μήπως κάνεις λάθος”. Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι δεν νιώθω πια και ότι με το ζόρι δεν γίνεται να νιώσεις; Πως να του το πω ώστε να μην του πληγώσω τον ανδρισμό του; Εσείς λέτε είναι λάθος να χωρίσω; Πρέπει τελικά να κάνουμε συμβιβασμούς; Και ειδικά τόσο μεγάλους; Να είσαι με κάποιον που δεν αισθάνεσαι παρά μόνο απόσταση;
Οι φίλες μου λένε: “Αν είσαι εσύ σίγουρη, μη φοβάσαι, καν’ το”. Και γενικά δεν είμαι αδύναμη. Είμαι πολλή δυνατή και ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω έσω και μόνη μου. Δεν φοβάμαι. Βλέπω όμως ότι δύο είναι οι επιλογές: ή θα είναι γύρω μου όλοι ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι, αλλά εγώ θα είμαι κενή μέσα μου ή θα κάνω κάτι για μένα με όποιο κόστος.
Τι με συμβουλεύετε;
Ευχαριστώ και συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου.
Λένα
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ