Λένα: “Χωρίσαμε για 3 μήνες και σε αυτό το διάστημα πήγε με άλλη. Φρίκαρα”

Θα ήθελα κι εγώ να πω την ιστορία μου. Ή μάλλον να μοιραστώ το πρόβλημά μου…

Ξέρω ότι μπορεί να θεωρηθώ παρανοϊκή, οι περισσότεροι έτσι μου λένε. Εγώ όμως πονάω και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Θα σας πω…

Είχα μια σχέση δύο χρόνια. Μια σχέση γεμάτη έρωτα, αλλά και γεμάτοι εντάσεις. Ζήλευα πολύ και αυτός ήταν ο κύριος λόγος των τσακωμών μας. Παρ’ όλα αυτά, όταν δεν μου έδινε δικαιώματα περνούσαμε τέλεια.

Ταιριάζαμε. Επικοινωνούσαμε. Είχαμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Γενικότερα τα βρίσκαμε όμορφα σε όλους τους τομείς. Όταν όμως τσακωνόμασταν γινόταν πραγματικά χαμός. Σκληρά λόγια, μεγάλες φασαρίες και συνήθως ένας μίνι χωρισμός. Άλλες φορές για τρεις μέρες, άλλες για δέκα χωρίς καμία επικοινωνία.

Πάντα όμως τα ξαναβρίσκαμε. Μέχρι που κάποια στιγμή, ένας μεγάλος καυγάς, εξαιτίας της ανασφάλειάς μου πάλι, της ζήλιας μου, μας οδήγησε σε έναν από τους μεγαλύτερους χωρισμούς μας. Χωρίσαμε για τρεις μήνες…

Ήμουνα χάλια όλον αυτόν τον καιρό. Κλεισμένη στο σπίτι, έκλαιγα. Στο πάτωμα στην κυριολεξία και οι φίλοι να μου συμπαραστέκονται με βάρδιες. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνε. Γινόμουν ακόμα χειρότερα. Μέχρι που κάποια στιγμή κατάφερα να κρατηθώ και να μην του τηλεφωνώ.

Ποτέ όμως δεν κατάφερα να συνέλθω κι ένα βράδυ τον ξαναπήρα. Και το σήκωσε. Συναντηθήκαμε και τα ξαναβρήκαμε. Τον ρώτησα αν όλον αυτόν τον καιρό, τους τρεις μήνες δηλαδή που δεν ήμασταν μαζί έκανε κάτι με κάποια άλλη. Με τα πολλά, μου είπε πως έκανε σεξ ένα βράδυ.

Φρίκαρα. Τρελάθηκα. Εκείνος θεωρούσε πως δεν υπάρχει θέμα απιστίας γιατί είχαμε χωρίσει. Άρα πρακτικά ήτανε μόνος του και ελεύθερος να κάνει ό, τι θέλει. Σαφώς. Θεωρητικά ναι. Εμένα όμως με πλήγωσε πολύ. Τον σκεφτόμουν να αγγίζει άλλη και τρελαινόμουνα.

Οι φίλοι μου βρήκαν λογική την αντίδρασή του. Κι εγώ. Δεν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό αν μιλήσω χρησιμοποιώντας τη λογική. Όμως, αυτό δεν αρκεί για να νιώσω καλύτερα. Εγώ όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι. Η σκέψη μου ήταν συνέχεια σε αυτόν. Δεν έβλεπα τίποτα. Μου ήταν πραγματικά αδύνατο όχι μόνο να κάνω σεξ με άλλον, αλλά και να φλερτάρω με άλλον.

Ένα “πως μπόρεσε” καρφώθηκε στο μυαλό μου. Με τη λογική όλα τα καταλαβαίνω. Ναι, ήταν μόνος του, δεν είχαμε χωρίσει, ναι είχε το δικαίωμα. Άλλο είναι το προβλημά μου. Πώς μπόρεσε; Δεν τον παρέλυσε η απουσία μου; Δεν τον έριξε ο χωρισμός μας; Πώς μπόρεσε να αγγίξει άλλη γυναίκα; Πως μπόρεσε να λειτουργήσει;

Οι άντρες λειτουργούν διαφορετικά, ακούω και ξανά ακούω, αλλά το μέσα μου δεν το δέχεται ως δικαιολογία.

Είμαστε πάλι μαζί. Μου συμπεριφέρεται άψογα και αυτή τη φορά δεν προκαλεί καν την ανασφάλειά μου. Είναι απόλυτα σωστός. Έτσι ακριβώς όπως πάντα ήθελα. Όμως, δεν μπορώ να γίνω ευτυχισμένη. Αυτό που έκανε είναι σαν αγκάθι και με πονάει, με εμποδίζει να απολαύσω τη σχέση μου μαζί του.

Πονάει να φύγω, πονάει να μείνω. Δεν ξέρω τι πονάει λιγότερο. Δεν ξέρω τι να κάνω…

Μερικές φορές ακούω τον Ρος από τα φιλαράκια, σε κάτι ανάλογο που έγινε, να φωνάζει στη Ρεϊτσελ… “We were on a breeeeeeeeak!”. Χαμογελάω, τον καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω…

Λένα