Γεια σας!

Είμαι 22 κι έχω εδώ και ενάμιση χρόνο σχέση με ένα παιδί τρία χρόνια μεγαλύτερό μου. Γνωριστήκαμε με έναν πολύ όμορφο τρόπο και στην αρχή τα πράγματα ήταν υπέροχα. Στους πρώτους τρεις μήνες μείναμε μαζί. Ήμουν πάντα η πρώτη του προτεραιότητα, περνάγαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί και γενικά όλα τέλεια.

Το καλοκαίρι στις διακοπές ήρθε κι ένας φίλος του μαζί και γενικά υπήρχαν μερικοί ψιλοκαβγάδες (που ξεκινούσαν από μεριάς μου γιατί δεν είχαμε καθόλου χρόνο μόνοι μας) αλλά τελικά όλα καλά.

Κι ερχόμαστε στο Σεπτέμβριο, όπου εκείνος άρχισε να πνίγεται λόγω πίεσης από τη σχολή κλπ. και η κατάσταση ήταν χάλια. Όποιο ελεύθερο χρόνο είχε προτιμούσε να δει τους φίλους του (μαζί μου πάντα) γιατί ένιωθε ότι δεν τους έβλεπε καθόλου. Εγώ συνέχεια μέσα στα νεύρα, άρχισα να πιέζομαι πολύ.

Όποτε το συζητούσαμε έλεγε ότι με αγαπάει και ότι θα προσπαθήσει, καταλαβαίνει πως νιώθω και θέλει λίγο χρόνο μόνο να χαλαρώσει και να γίνει όπως πριν. Τα Χριστούγεννα εγώ πήγα να δω τους δικούς μου στη Γερμανία. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο, skype κλπ. και ήταν ψιλοπερίεργος.

Παράλληλα εγώ μαθαίνω ότι έχω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και θα έπρεπε να κάνω μια επέμβαση το Μάρτιο. Δεν του λέω τίποτα από το τηλ. γιατί προτιμούσα να το συζητήσουμε από κοντά. Γυρνάω Αθήνα, έχοντας σκεφτεί ότι τον αγαπάω πολύ, θέλω να αλλάξω τα πράγματα κλπ, και το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι ότι θέλει να χωρίσουμε…

Δεν το πίστευα ότι το άκουγα αυτό. Με τα χίλια ζόρια τον πείθω να μείνουμε μια βδομάδα μαζί ακόμα, να το ξανασκεφτεί και αποφασίζω να μην του πω τίποτα για αυτό που έχω. Δυστυχώς ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο μου χαλάει τα σχέδια και το μαθαίνει.

Κι από εκεί που είχε αποφασίσει να χωρίσουμε οριστικά, επιλέγει να μείνει μαζί μου. Ήξερα ότι έμενε μόνο για αυτό, αλλά δεν είχα το κουράγιο να το αρνηθώ. Ο πρώτος μήνας ήταν χάλια. Εκείνος ήταν στιγμές που δεν ήθελε καν να κάθεται μαζί μου κι εγώ να προσπαθώ να είμαι ήρεμη, να μην τον πιέζω και τέτοια.

Και να που άρχισε να αλλάζει. Πολύ. Να ξαναγίνεται όπως ήταν στην αρχή. Να με προσέχει, να είναι τρυφερός, να κάνουμε πράγματα μαζί και γενικά τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Έκανα την επέμβαση, πήγαν καλά τα πράγματα και με πρόσεχε πολύ (στο πρακτικό τουλάχιστον, να μην κουράζομαι, να τρώω καλά, να είμαι ήρεμη) αλλά δεν τον ένιωθα να είναι ουσιαστικά δίπλα μου.

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Ενώ δεν θέλει να ακούσει καν για χωρισμό ή για να μείνουμε χώρια, όταν είναι μαζί μου, έχει όλο διάβασμα, δεν περνάμε πολύ χρόνο μαζί ενώ όταν για κάποιο λογο μένω σπίτι μου, το βράδυ θα δει τους φίλους του, θα ξενυχτήσει και θα περάσει μια χαρά.

Και σήμερα ενώ είχαμε πει να πηγαίναμε κάπου μαζί το Πάσχα που δεν θα είχε διάβασμα και θα ήταν χαλαρός, μου λέει ότι είπε και σε 1-2 άτομα να έρθουν μαζί μας. Τσακωθήκαμε, του είπα ότι δεν μπορώ άλλο έτσι και αυτός δεν έλεγε τίποτα….

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δεμένος με τους φίλους του ενώ εγώ εντάξει τα συμπαθώ τα παιδιά αλλά όχι κάτι φοβερό. Ξέρω ότι με αγαπάει και δεν θέλω να τον χάσω. Αλλά νιώθω ότι συνέχεια με βάζει σε δεύτερη μοίρα. Με θεωρεί τελείως δεδομένη. Δεν αντέχω άλλο καβγάδες για το ότι δεν μου δίνει σημασία, δεν περνάμε χρόνο μαζί και τέτοια.

Πως μπορώ να το χειριστώ χωρίς να στενοχωριέται κανείς;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγνώμη αν σας κούρασα.

Λιάνα