Αν καθίσω να γράψω την ιστορία μου από την αρχή θα χρειαστεί μέρες για να την ολοκληρώσω. Για αυτό και θα επικεντρωθώ στο πρόβλημά μου…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είμαι 29 ετών, παντρεμένη 7 χρόνια, ενώ γνωρίζω τον άντρα μου 15 χρόνια.
Έχουμε περάσει πολλές δυσκολίες στο γάμο μας και στη σχέση μας, αλλά με τον καιρό έβλεπα να βελτιώνονται και μερικές από αυτές σταμάτησαν εντελώς.
Πριν από τρία χρόνια ο άντρας μου δεν ήταν καθόλου καλά. Φαντάστηκα ότι κάτι κακό του συνέβαινε. Απογοητευμένος και γεμάτος ενοχές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τελικά μου αποκάλυψε ότι ποτέ δεν μου ήταν πιστός κι αυτό τον κατέτρωγε για χρόνια ειδικά όταν έβλεπε την μεγάλη αγάπη που του είχα και την εμπιστοσύνη που του έδειχνα.
Είχε παράλληλη ερωτική ζωή η οποία του είχε γίνει γολγοθάς και του ίδιου. Ήθελε να αλλάξει και να καθαρίσει τη ζωή του για αυτό και το ομολόγησε. Τον πίστεψα και του έδωσα την ευκαιρία που ζητούσε. Ωστόσο αναθεωρήσαμε πολλά για τη σχέση μας και τη βλέπαμε να γίνεται ολοένα και καλύτερη μετά από πολύ επίπονες προσπάθειες κι από τους δυο μας.
Πέρασε ο καιρός, περνούσαμε καλύτερα από ποτέ, αφήνοντας πίσω τις πληγές μας. Και κάπως έτσι αποφασίσαμε να γίνουμε γονείς. Ομολογώ πως κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν αρχίσει κάποιες συγκρούσεις μεταξύ μας.
Για να μην πολυλογώ εδω και 1,5 μήνα που έχει έρθει το μωρό μας έλειπε αρκετές ώρες στη δουλειά και είχε χάσει τη χαρά που είχε αρχικά με τον ερχομό του παιδιού μας. Κάποιες μέρες έβαζε και τα κλάματα και μου έλεγε πως νιώθει πιεσμένος από τη ζωή του γενικά.
Εκεί ψυλλιάστηκα ότι κάτι σοβαρό τρέχει. Μέχρι που μου αποκάλυψε για μία ακόμα φορά πως με απάτησε. Πως πιέστηκε, πως δεν σκέφτηκε, πως ένιωθε ότι περίσσευε στο σπίτι με το μωρό, πως είχε κενά για τα οποία εγώ δεν είχα ιδέα.
Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που νιώθω για την αχαριστία του στην πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής μου αλλά και το βασανιστήριο που βιώνω και την ανασφάλεια για το παιδί αυτό και το μέλλον του… Για το πώς θα μεγαλώσει, σε τι οικογένεια, για το τι θα σημάνει η μια ή η άλλη απόφαση.
Σημειωτέον είμαι εντελώς μόνη μου, οι γονείς μου ζουν σε άλλη πόλη με πολλά προβλήματα επιβίωσης, οι φίλες μου έχουν τη ζωή τους, συγγενείς άλλους δεν έχω. Τι θα κάνω; Βασανίζομαι πάρα πολύ. Νομίζω πως θα εκραγώ. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην περάσει όλο αυτό στο μωρό μου, το οποίο θηλάζω και φροντίζω με όλη μου την αγάπη.
Φοβάμαι ότι πρόκειται για σεξουαλικό εθισμό και χρήζει ψυχοθεραπείας. Πέρα από αυτό, δεν ξέρω πώς να νιώσω και πώς να σκεφτώ σε αυτή τη φάση. Πείτε μου τη γνώμη σας για να αποφασίσω και να ζυγίσω ψύχραιμα τα γεγονότα και τις επιλογές που έχω.
Και ξέρετε σημασία δεν έχει και κανένα νόημα να μου πείτε τι θα μπορούσε να γίνει την πρώτη φορά αλλά τι γίνεται τώρα υπό αυτές τις συνθήκες…
Ευχαριστώ!
Λίνα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ