Ερωτευθήκαμε πολύ ο ένας τον άλλο σε διακοπές σε ένα μέρος της Ελλάδας πριν χρόνια. Δεν ήμασταν ποτέ “ζευγάρι”, αλλά πάντα μας έδενε κάτι κοινό και ανεξήγητο.

Δεν αισθανόμαστε ερωτευμένοι πια, αλλά νιώθουμε ότι κάτι τελείως μοναδικό μας ενώνει και δεν μπορεί να μας χωρίσει με τίποτα.

Είχαμε συζητήσει στο παρελθόν να χωρίσουμε από τις τότε σχέσεις μας και να είμαστε μαζί, όμως εκείνος δεν ήθελε γιατί θεωρούσε ότι η απόσταση ήταν μεγάλη.

Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη. Φοβάμαι όμως να του το προτείνω.

Πριν κάποιους μήνες ξανάγινε κάτι.

Σκέφτομαι να χωρίσω με την τωρινή μου σχέση όμως η αγάπη μου και η συνήθεια μετά από τρία χρόνια δεν μπορούν να ξεπεραστούν.

Μιλάμε συχνά, αλλά σπάνια για τα συναισθήματά μας, μέχρι που πρόσφατα μου είπε ότι με σκέφτεται, ότι του λείπω, ότι αισθάνεται πως ότι έγινε μεταξύ μας ήταν σωστό κι έπρεπε να γίνει, αν κι έχει κι αυτός σχέση.

Ότι θέλει πολύ να με δει κι αν δεν μπορέσω να πάω στο μέρος που κάνουμε πάντα κάτι, θα έρθει εκείνος να με βρει.

Εμένα όλο αυτό με έχει ταράξει. Όλον το Χειμώνα δεν τον σκεφτόμουν και τώρα μετά από αυτό έχω αρχίσει να τον σκέφτομαι πολύ και πολλές φορές. Νευριάζω με το αγόρι μου για βλακείες…

Πρόδωσα τη σχέση μου μία φορά… Δεν θέλω να γίνει και δεύτερη. Όμως, φοβάμαι μήπως γίνει.

Δεν ξέρω ούτε τι να κάνω, ούτε πως να το χειριστώ. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Είμαι πολύ μπερδεμένη.

Λίνα