Λίτσα: “Έκλαψα, παρακάλεσα… του ζητούσα να γυρίσει πίσω!”

Είμαι 20 χρόνων και έχω σχέση με ένα παιδί εδώ και ένα χρόνο. Ήμασταν και στο παρελθόν μαζί, αλλά δεν τα είχαμε πάει και τόσο καλά…

Για να μην τα πολυλογώ στη σχέση μας ο Χ. είχε πάντα το πάνω χέρι. Πάντα κάναμε ό, τι ήθελε αυτός και φοβόμουν να του αρνηθώ κάτι για να μην τον χάσω. Έτρεχα πίσω του στην κυριολεξία. Είχα τρομερές ανασφάλειες με την εμφάνισή μου και συνεχώς φοβόμουν μήπως κοιτάξει κάποια πιο όμορφη από μένα και του αρέσει και μετά τη σκέφτεται συνέχεια…

Ζήλευα παθολογικά το κάθε θηλυκό που περνούσε δίπλα μας. Δεν ήθελα να βγαίνει με τους φίλους του γιατί φοβόμουν ότι θα μιλάνε συνέχεια για άλλες, θα φλερτάρουν με άλλες… Ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του. Είχα τρομερή εξάρτηση από αυτόν.

Τον ήθελα συνέχεια δίπλα μου από το πρωί ως το βράδυ. Μέχρι που μου είπε: “δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί, από το πρωί ως το βράδυ, γιατί σε λίγο καιρό θα βαρεθεί ο ένας τον άλλον”.

Το πήρα πολύ στραβά, φυσικά. Νόμιζα ότι δεν με ήθελε πια. Καθόμουν σπίτι μόνη μου και έκλαιγα. Προσπαθούσα να βρω τι φταίει και δεν με θέλει πια.

Μέχρι το καλοκαίρι. Μόλις είχαμε γυρίσει από τις διακοπές μας -μαζί. Τσακωνόμασταν συνέχεια. Για άσχετους λόγους, για όλους τους λόγους. Συνέχεια μαζί, είχε μπουχτίσει ο ένας τον άλλον… κι έτσι προέκυψε ένας φοβερός καυγάς, με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Αθήνα. Μαλώσαμε πολύ άσχημα.

Εκείνο το βράδυ, του τσακωμού, βγήκα με τις φίλες μου. Κι εκείνος με τους φίλους του. Τον πήρα τηλέφωνο να πάω να τον βρω. “Μην έρθεις, γιατί δεν θέλω να μου χαλάσεις και αυτό το βράδυ” μου απάντησε, αλλά εγώ πήγα και τον βρήκα. Κι όχι μόνο αυτό, έκανα και σκηνή. Μέσα στο μπαρ… Ρεζίλι!

Έκλαψα, παρακάλεσα… Του ζητούσα να γυρίσει πίσω. Εκείνος τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον. Και ξαφνικά, κάτι έγινε μέσα μου και είπα τέλος. Δεν θα πέσω άλλο στα μάτια του. Η αξιοπρέπειά μου -επιτέλους- αντέδρασε.

Έπαψα να ασχολούμαι, έπαψα να υποτιμάω τον εαυτό μου, είχα φτάσει προφανώς στα όριά μου. Και τότε άλλαξαν όλα. Ή μάλλον άλλαξαν οι ρόλοι. Αμέσως. Με δυο μέρες αδιαφορία. Καλά λένε ότι οι άντρες είναι σαν τα γραμματόσημα…

Ήρθε έξω από το σπίτι μου και με παρακάλαγε να βγω να τον δω, αλλά εγώ δεν έβγαινα. Με είχε πιάσει ο εγωισμός μου. Η αξιοπρέπειά μου. Μόλις ένιωσε ότι άρχισε να με χάνει, άλλαξε. Άρχισε να φοβάται ότι θα τον χώριζα… και τότε κατάλαβε πόσο άσχημα μου είχε φερθεί. Άρχισε να μου φέρεται με αγάπη. Ξεπέρασε τον εαυτό του. Ξεπέρασε και όλα όσα φανταζόμουν.

Είχα αλλάξει τελείως. Εκείνος αρχικά πίστευε ότι έπαιζα “ρόλο” κι ότι θα ξαναγίνω αδύναμη όπως πριν, αλλά έκανε λάθος. Αυτά που μου έλεγε εκείνος, τώρα του τα λέω εγώ -και δεν μπορώ να πω ότι του αρέσουν και πολύ. Βρήκα δικά μου ενδιαφέροντα και πλέον δεν είμαι κολλημένη πάνω του. Ούτε όλη μέρα μαζί του. Έτσι, με σέβεται και με εκτιμάει πιο πολύ.

Γιατί αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι άντρες θέλουν να έχουν δίπλα τους δυναμικές γυναίκες με προσωπικότητα. Όχι γυναίκες που τρέχουν ξωπίσω τους.