Η δική μου ιστορία αρχίζει πριν από τέσσερις μήνες. Γενικότερα, είχα να κάνω σχέση 3-4 χρόνια και παλιότερα στις σχέσεις μου δεν μπορώ να πω πως ήμουν ιδιαίτερα δοτική. Πιο πολύ έπαιρνα παρά έδινα.

Και πριν 3 μήνες άρχισα μια σχέση με κάποιον που με περνάει 9 χρόνια, τον οποίο δεν μπορώ να πω ότι θα τον έβλεπα ερωτικά αν δεν είχε κάνει αυτός την κίνηση να με πλησιάσει.

Τον πρώτο καιρό που μαθαίναμε ο ένας τον άλλον μου είπε ότι πριν από εμένα είχε μια σχέση 6 χρόνια και είχε αρραβωνιαστεί. Ότι το πήγαιναν σοβαρά, αλλά εμφανίστηκαν διάφορα προβλήματα και χάλασε η σχέση κι ότι γενικότερα θέλει στο άμεσο μέλλον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια κλπ.

Εγώ από αυτό και από δυο-τρία μικροπράγματα τρόμαξα και του είπα πως τέτοια πράγματα τα βλέπω για τουλάχιστον 4 με 5 χρόνια μετά (μιλώντας γενικά και οι δύο για το πως θέλουμε να εξελιχθεί η ζωή μας).

Η σχέση συνεχίστηκε κανονικά και περνάγαμε τέλεια εκτός από κάποιες φορές που εκείνος μπορεί να ήθελε να κάνουμε κάτι χαλαρό, ενώ εγώ να βγούμε ή να πάμε κανένα διήμερο. Αλλά και πάλι συμβιβαζόμασταν και ποτέ δεν τσακωθήκαμε.

Στη συνέχεια παρατήρησα ότι δεν ανοιγόταν, δεν δενόταν και είχαμε κάνει κάποιες συζητήσεις που αναλύαμε ότι είναι λογικό να θέλουμε διαφορετικά πράγματα λόγω διαφοράς ηλικάς. Αλλά συμφωνούσαμε και οι δύο ότι με υποχωρήσεις και από τους δυο μας θα καταφέρναμε να είμαστε μαζί, γιατί κατά τα άλλα ήταν όλα καλά.

Και φτάνουμε στο τώρα όπου πριν λίγες μέρες μετά από μια ατάκα κάποιου φίλου -μας είπε: “ερωτευμένο ζευγάρι”- γύρισα και τον ρώτησα αν είναι ερωτευμένος. Εγώ του είχα πει στον ενάμιση μήνα περίπου ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος απέφυγε να απαντήσει.

Όπως ήταν λογικό στεναχωρήθηκα και τσαντίστηκα. Κι αρχίσαμε μια κουβέντα ότι είμαι μόνο εγώ που δίνω στη σχέση κι ότι εκείνος ποτέ δεν δείχνει τι νιώθει ή ότι του λείπω κλπ. Τα παραδέχτηκε και μου είπε ότι αυτή η κουβέντα που του είχα πει τότε τον επηρρέασε πολύ κι από τότε φοβάται να ανοιχτεί, να δεθεί και να δείξει τι νιώθει. Δεν μπορεί να αφεθεί μαζί μου γιατί φοβάται ότι μπορεί να κάτσουμε για παράδειγμα ένα με δύο χρόνια μαζί και μετά εγώ να βαρεθώ (εδώ μπαίνει και το θέμα διαφοράς ηλικίας και προτεραιοτήτων). Κι ότι μετά αυτός θα τρελαθεί γιατί θα έχει χαλάσει και τον δικό μου και τον δικό του χρόνο. Ότι δηλαδή και οι δύο θα κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς μέχρι κάποια στιγμή που εγώ θα κάνω το “μπαμ”! Κι ότι φοβάται κιόλας λόγω της προηγούμενης αποτυχημένης σχέσης.

Εγώ εντωμεταξύ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που λεώ αυτό που νιώθω, που είμαι δοτική και του είπα ότι θέλω να είμαι μαζί του. Ότι αν είμαστε μαζί και όλα είναι οκ ίσως να θέλω κι εγώ να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω -συμβόλαιο δεν μπορώ να του υπογράψω-, αλλά με την προϋπόθεση να αρχίσει κι εκείνος να ανοίγεται και να μου δείχνει τι νιώθει κλπ.

Η πρώτη αντίδρασή του ήταν να μου πει πολύ καλά λόγια για το άτομό μου και να τα βάλει με τον εαυτό του που είναι βλάκας για όλο αυτό που γίνεται. Και την επόμενη μέρα πάλι αυτά συζητούσαμε, αλλά παράλληλα περνάγαμε ωραία.

Ήμασταν όλο αγκαλιές και φιλιά. Βουρκώναμε και οι δύο μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί να τελειώσει έτσι. Κι όταν του είπα να μου απαντήσει τι θα κάνουμε -αν θα χωρίσουμε ή αν θα μπορέσει να ανοιχτεί και να συνεχίσουμε- μου ζήτησε κάποιες μέρες να το σκεφτεί. Του είπα οκ και κάτι αναφέραμε για μία εβδομάδα.

Έχουν περάσει τρεις μέρες και μιλάμε σχεδόν όσο μιλάγαμε και πριν στο τηλέφωνο, αλλά δεν έχουμε βρεθεί και ούτε μου έχει αναφέρει κάτι σχετικό με την απάντηση που περιμένω. Μόνο σήμερα μου είπε ότι δεν μου έχει κάποιο νέο…

Στην αρχή είχα τρελαθεί, αλλά τώρα έχω αρχίσει και ανησυχώ. Μήπως δεν με θέλει και τόσο; Παράλληλα ξενερώνω…

Πώς σχολιάζετε την όλη ιστορία όσον αφορά εκείνον; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Θα προχωράγατε σε μια τέτοια σχέση (με την προϋπόθεση ότι θα πει κι εκείνος ότι μπορεί να συνεχίσουμε);

Sra