Γεια σας!

Ίσως να σας φανούν ασήμαντα όλα αυτά που θα σας πω, μα δεν έχω που αλλού να μιλήσω! Είμαι 22 χρόνων και μόλις τελείωσα τη φοιτητική μου ζωή. Μπροστά μου όλα φαίνονται βουνό. Γυρίζω πίσω στο πατρικό σπίτι, σε μια πόλη που δεν μου αρέσει, γιατί δεν έχει επιλογές, ούτε ζωή. Δεν έχω παρέες εκεί, γιατί καταλαβαίνετε πως μετά από τέσσερα χρόνια οι πίσω παρέες φθείρουν. Και το κυριότερο, δεν έχω δουλειά!

Μετά από ψάξιμο τεσσάρων μηνών δεν έχω βρει τίποτα και δεν μιλάμε να επιλέξω κάτι το οποίο μου αρέσει, αλλά οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει χρήματα.

Στο σπίτι μου δεν έχω πολύ ελευθερία γιατί μένω λίγο έξω από την πόλη και δεν έχω αυτοκίνητο.

Τα 2 από τα 4 χρόνια που σπούδαζα είχα σχέση με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερο (πολλοί θα είστε αρνητικοί και είναι κατανοητό)… Πείτε το αυθορμητισμό, πείτε πως γοητεύτηκα, πείτε το ανασφάλεια, ήμασταν μαζί…

Αυτός είναι από άλλο μέρος και όσο ήμουν φοιτήτρια βρίσκαμε τρόπο και βλεπόμασταν. Τώρα όμως όλα άλλάζουν. Νιώθω πολύ προβληματισμένη. Νιώθω πως αυτή η σχέση πια δεν με γεμίζει, δεν μου δίνει χαρά.

Φέρεται περισσότερο σαν “πατέρας ελεγκτής” παρά σαν φίλος μου! Δεν καταλαβαίνει τα συναισθήματά μου και πόσο άσχημα νιώθω σε αυτό το στάδιο της ζωής μου που όλα είναι στον αέρα. Κι αυτός ζητάει παιδιά και γάμους!

Πνίγομαι. Δεν θέλω να πάω να μείνω μαζί του. Δεν θα αντέξω σε ένα άλλο μέρος από τα 22 να αφοσιωθώ σε μια οικογένεια. Του το είχα πει από την αρχή και ήταν δική του επιλογή να συνεχίσει μαζί μου.

Τις τελευταίες μέρες δεν έχω όρεξη ούτε να του μιλήσω. Δεν θέλω να με ακουμπάει. Δεν νιώθω ευτυχισμένη και ήρεμη. Αντιθέτως. Φοβάμαι πως κάθε φορά που θα τον συναντήσω θα ακούσω τις ίδιες ερωτήσεις: “Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο;”, “Γιατί είσαι απόμακρη;”… Μετά καβγάς, μετά λόγια για χωρισμό και μετά ούτε μια συγνώμη…

Νιώθω πως δεν με εκτιμάει, δεν με σέβεται, δεν αφουγκράζεται τα θέλω μου. Φοβάμαι πως η διαφορά ηλικίας δείχνει τα πρώτα σημάδια της. Και τώρα είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα… Και μέσα σε όλα αυτά, λίγες μέρες πριν φύγω από την πόλη που σπούδαζα γνώρισα ένα παιδί 27 χρόνων. Με πλησίασε, μου μίλησε όμορφα κι εκεί που κοιτούσα την πόλη για τελευταία φορά έγειρε και με φίλησε…

Το απόλυτο σοκ! Πάλι το καρδιοχτύπι, η ανυπομονησία, όμορφα και τρυφερά λόγια… Ο χρόνος σταμάτησε κι εγώ ένιωθα για πρώτη φορά πως έλιωνα στα μάτια του, στο βλέμμα του, στα χείλη του, στα λόγια του…

Γύρισα σπίτι όμως κλαίγοντας από τύψεις κι από μπερδεμένα συναισθήματα. Μέχρι που την επόμενη μέρα μου είπε πως δεν μπορούσε να είμαστε μαζί, γιατί φεύγω από την πόλη και πως δεν είναι διατεθιμένος να κάνει μια σχέση από απόσταση με μια κοπέλα που μόλις γνώρισε. Το όνειρο τελείωσε. Ήταν μια τρέλα που ένιωθα πως είχα ανάγκη να τη ζήσω…

Νιώθω πως το μυαλό μου πάει να σπάσει, η καρδιά μου να έχει σταματήσει, η λογική να μην υπάρχει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι νιώθω… Γιατί επέτρεψα να πραγματοποιηθεί αυτό το φιλί αν όντως αγαπούσα τον Δ.; Μήπως δεν ξέρω να αγαπάω; Μήπως πια τον αγαπάω σαν άνθρωπο; Ή μήπως τον κρατάω δίπλα μου από ανασφάλεια για να μην είμαι τελείως μόνη μου τώρα που γυρίζω πίσω χωρίς παρέες, χωρίς ανεξαρτησία; Κι εκείνο το φιλί γυρίζει συνεχώς στο κεφάλι μου… Νιώθω μπερδεμένη.

Μια ζωή καινούρια ξεκινάει για μένα… Μια ζωή όχι όπως τη θέλει η Λυδία, άλλα όπως θέλουν οι άλλοι. Νιώθω πως έχασα πολύ χρόνο και χάνω ακόμα… Και ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί πως κάνω το σωστό;

Βοηθήστε με! Νιώθω πως θα τρελαθώ…

Λυδία