Μαίρη: “Αποφάσισα λοιπόν να σας διηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας να σας βοηθήσω.”

Καλησπέρα.
Καιρό τώρα διαβάζω τις ιστορίες σας. Ιστορίες πόνου, χωρισμού, με κλάμα ή χωρίς. Οι περισσότερες χωρίς happy end. Με ερωτήματα για το ποιος έφταιξε ή πως να τον κερδίσετε πίσω. Αποφάσισα λοιπόν να σας διηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας να σας βοηθήσω.

Με τον Αλέξη γνωριστήκαμε πριν από περίπου 8 χρόνια. Εγώ μόλις είχα βγει από μια πολύ δύσκολη σχέση, με πολύ έντονους καυγάδες, φωνές και γενικά προβλήματα. Μια τελειωμένη ιστορία που από εγωισμό μέναμε.

Εγώ τότε ήμουν 18 κι εκείνος 26. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Βασικά μου άρεσε πολύ πριν τον δω. Κάποια στιγμή είχα ακούσει τη φωνή του. Αχ αυτή η φωνή του! Την ερωτεύτηκα αμέσως. Δεν με ένοιαζε τι έλεγε, μου αρκούσε να την ακούω. Ντράπηκα να γυρίσω να κοιτάξω.

Μετά από μήνες, όταν άκουσα πάλι τη φωνή του, γύρισα να τον δω. Δεν είχε σημασία πλέον. Ήμουν ήδη ερωτευμένη μαζί του. Βρήκα τον αριθμό του (αυτό το καλό έχει η επαρχία, όλα γίνονται εύκολα) και κάποιες μέρες μετά του έστειλα μήνυμα.

Δεν ήθελα να του πω ποια είμαι αμέσως αλλά δεν είχε ουσία. Το είχε καταλάβει, όπως έλεγε, από το “βλέμμα μου”. Μετά από κάποια μηνύματα κανονίσαμε να βρεθούμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ. Κάπως έτσι αρχίσαμε. Μια σχέση βγαλμένη σαν από παραμύθι. Με πολύ έρωτα, συζητήσεις, χαμόγελα, αγκαλιές, όνειρα.

Κάθε μέρα άρχιζε και τελείωνε με τη φωνή του που τόσο που άρεσε να ακούω. Ακόμα θυμάμαι πως το έσκαγα κρυφά από το σπίτι της θείας μου που έμενα για να πάω να τον δω και να καθίσουμε αγκαλιά ως το πρωί. Κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες κι εγώ έπρεπε να γυρίσω σπίτι μου.

Η απόσταση κάθε άλλο παρά μας απομάκρυνε. Βρισκόμασταν συνέχεια. Και ερωτευόμασταν ακόμα περισσότερο. Σίγουρα πολλές από εσάς έχετε νιώσει έναν τέτοιο έρωτα που τίποτα δεν μπορεί να τον χαλάσει.

Με τον Αλέξη δεν είμαστε πια μαζί. Όλα τελείωσαν δύο χρόνια μετά όταν αποφάσισα να πάω στη σχολή που ήθελα. Δεν μου είπε ποτέ να μην πάω. Το αντίθετο. Ήταν εκεί και με στήριζε. Εγώ φοβήθηκα. Μην με ρωτάτε τι. Εξάλλου δεν είναι αυτό το θέμα.

Με τον Αλέξη έζησα τον απόλυτο έρωτα. Αυτόν που πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα τον χαλάσει. Από αυτούς τους έρωτες που τους θυμάσαι μετά από πολλά χρόνια και χαμογελάς ακόμα από τις αναμνήσεις. Αλλά νιώθεις και μια γλυκιά νοσταλγία. Κι αναρωτιέσαι αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα θα ήμασταν ακόμα τόσο ερωτευμένοι όσο τότε;

Τώρα είμαι τρία χρόνια με τον σύντροφό μου κι ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε. Μπορεί να μην ζω τον ίδιο φλογερό έρωτα, αλλά είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι, αγαπώ και σέβομαι όσο κανέναν άλλο.

Για εσάς κορίτσια που αναρωτιέστε συνέχεια τι να κάνετε για να γυρίσει πίσω σε εσάς, μην αγχώνεστε. Να είστε χαρούμενες που ζήσατε τον έρωτα κι έχετε τόσες αναμνήσεις να σας τον θυμίζουν, καλές ή κακές.

Μάθετε από τα λάθη σας και μην τα επαναλάβετε. Ακόμα κι αν χάσαμε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μας σίγουρα υπάρχει εκεί έξω κάποιος άλλος άνθρωπος που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε.
Ειλικρίνεια θέλει η ζωή. Εγώ τουλάχιστον αυτό κατάλαβα.

Μαίρη