Μαίρη: “Δεν έχω πια σε ποιον να μιλήσω…”

Αγαπημένη μου μανούλα,

έχουν περάσει δύο μήνες που έφυγες και τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Όλοι νομίζουν ότι είμαι δυνατή, μπορεί να γελάω, μπορεί να μη το δείχνω αλλά… αλλά μέσα μου κλαίω.

Μακάρι να είχα λίγο παραπάνω χρόνο μαζί σου, μακάρι να ήμουν δίπλα σου στο δικό σου Γολγοθά, μακάρι να σε είχα πάρει μια αγκαλιά, μακάρι να σου είχα πει μια φορά ένα “σ’ αγαπώ”, ένα συγγνώμη…

Μακάρι να άλλαζα κάποιες στιγμές, μακάρι να είχα το χρόνο να σε κάνω να νιώσεις υπερηφάνεια για μένα… Τόσα πολλά μακάρι αλλά η ζωή μας επιφυλάσσει τις δικές της εκπλήξεις.

Προσπαθώ να δείχνω δυνατή για τον πατέρα και τον αδερφούλη, αλλά υπάρχουν στιγμές που χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, χάνω τον εαυτό μου. Δεν έχω πια σε ποιον να μιλήσω…

Μαίρη