Μαίρη: “Θεωρούν ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο από το να μείνω σε ένα χωριό με 80 κατοίκους”

Γεια σας!

Αποφάσισα να σας γράψω το πρόβλημά μου γιατί χρειάζομαι βοήθεια…

Πριν από περίπου δύο χρόνια και μετά από παρότρυνση των γονιών μου αποφάσισα να επιστρέψω στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσα. Στην αρχή ήμουν διστακτική, αλλά τελικά ενέδωσα. Έτσι επέστρεψα σε ένα μέρος που ποτέ δεν με κράταγε.

Λίγο καιρό αργότερα γνώρισα τον σύντροφό μου. Μπορεί να μην μέναμε στο ίδιο μέρος, αλλά η απόσταση δεν μας επηρέασε καθώς είναι μόνο μία ώρα μακριά.

Πριν από λίγο καιρό αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Μέχρι εδώ όλα καλά…

Από κει και πέρα ξεκινούν τα προβλήματα. Κοινή μας απόφαση ήταν να μείνουμε στο χωριό από όπου κατάγονται οι γονείς του συντρόφου μου, αλλά και η μητέρα μου. Στην απόφασή μας αυτή έπαιξαν ρόλο πολλά. Αρχικά η αγάπη μας για το χωριό, έπειτα η δουλειά του συντρόφου μου που είναι κοντά, το ότι έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε χωρίς ενοίκια κι άλλα έξοδα, ακόμα και η επιθυμία μας να μεγαλώσουν αργότερα τα παιδιά μας μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Το θέμα είναι ότι οι γονείς μου δεν μπορούν να καταλάβουν αυτή μας την απόφαση καθώς ούτε αυτοί, αλλά ούτε και οι γονείς του συντρόφου μου έχουν μείνει ποτέ μόνιμα στο χωριό. Θεωρούν ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο από το να μείνω σε ένα χωριό με 80 κατοίκους.

Προσπαθώ να τους δείξω τα θετικά πράγματα. Είναι κοντά στην πόλη μου και θα μπορούν να μας επισκέπτονται και το αντίστροφο όποτε θέλουν. Ακόμα και η κοντινότερη πόλη απέχει δεκαπέντε λεπτά με το αυτοκίνητο αν φοβούνται ότι θα είμαστε μακριά από τον πολιτισμό.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Η πίεση που μου ασκούν είναι μεγάλη με αποτέλεσμα ακόμα να “μοιράζομαι” ανάμεσα στο χωριό και την πόλη μου. Έχω πάρει την απόφασή μου, αλλά δεν ξέρω πως να τους κάνω να το δεχτούν.

Σας παρακαλώ βοηθήστε…

Μαίρη