Ονομάζομαι Μάνια και είμαι 20 χρόνων. Το περσινό καλοκαίρι γνώρισα σε κοινή παρέα από τη σχολή μου ένα παιδί. Η έλξη αμοιβαία κι έτσι όταν ξαναβρεθήκαμε Αθήνα σε ένα πάρτι έγινε κάτι για πρώτη φορά.

Περνάγαμε και οι δύο καλά, οπότε αυτό συνεχίστηκε εντελώς χαλαρά το πρώτο διάστημα. Μετά από δύο μήνες περίπου κατάλαβα (και παραδέχτηκα κυρίως) ότι τα συναισθήματά μου είχαν αλλάξει.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνος δεν ήθελε καν να ακούσει για σχέση. Τώρα πλέον ξέρω ότι αυτό οφείλεται στην προηγούμενη σχέση του από την οποία πληγώθηκε πολύ κι ακόμα δεν θέλει/μπορεί να δεθεί ή να αφεθεί να ερωτευθεί.

Συνεχίσαμε λοιπόν έτσι για έξι μήνες. Περνάγαμε πολύ καλά, αλλά βρισκόμασταν αποκλειστικά σπίτι μου. Προσπαθούσα να μην τον πιέζω και τα δεχόμουν όλα. Ακόμα και το ότι είχε επαφές και με άλλες.

Μέχρι που κάποια στιγμή, επειδή δεν άντεχα άλλο έτσι, άρχισα χωρίς καν να το καταλάβω να μην νιώθω καλά όταν είμαι μαζί του, να συζητάμε πάρα πολύ για αυτό και γενικά εγώ να είμαι χάλια.

Και κάπου εκεί αποφασίζει από μόνος του να χαλαρώσει τελείως μαζί μου και να αλλάξει σε τεράστιο βαθμό συμπεριφορά. Βγαίναμε, μου γνώρισε όλους τους φίλους/φίλες του και σταμάτησε από μόνος του τις όποιες άλλες επαφές χωρίς καν να το ζητήσω εγώ.

Κι ενώ όλα είναι φαινομενικά καλά, εμένα ακόμα μου φαίνεται ότι δεν είμαι στις προτεραιότητές του. Δεν με παίρνει ποτέ εκείνος να κανονίσουμε κάτι και τις πιο πολλές φορές θα πρέπει είτε να “γκρινιάξω” εγώ και να πάρω την πρωτοβουλία είτε να είμαι σε κοινή παρέα και να έρθει.

Μήπως είμαι εγώ υπερβολική ή ζητάω πολλά στη φάση που είμαστε; Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι έρχεται καλοκαίρι και αναγκαστικά θα ψιλοχαθούμε. Μήπως εγώ με την συμπεριφορά μου τον διώχνω; Και αν ναι, πως να συμπεριφέρομαι; Να μην του το αναφέρω κάθε φορά και να επιδιώκω εγώ να βρισκόμαστε;

Μάνια