Ήταν Πέμπτη βράδυ, καλοκαίρι, κι εγώ μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο και ξεκουραζόμουν από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Οι φίλες μου είχαν πάει διακοπές. Εγώ προτίμησα να μείνω στην Μυτιλήνη και μιας και δεν είχα παρέα, έβλεπα τηλεόραση όταν ξαφνικά η μητέρα μου, μου είπε ότι την Παρασκευή θα πηγαίναμε εκδρομή στο πατρικό χωριό της.

«Είναι ωραία στο χωριό» σκέφτηκα αλλά δεν είχα παρέα εκεί γι’ αυτό τηλεφώνησα σε έναν ξάδελφο που είχε πάει την προηγούμενη εβδομάδα εκεί και τον ρώτησα αν πέρασε καλά. Αφού μου διηγήθηκε τα μακροβούτια που έκανε, το πόσες φορές νίκησε στο τάβλι και τα σφηνάκια που ήπιε τελικά ζήλεψα, γι’αυτό του είπα «δεν μου δίνεις το τηλέφωνο του φίλου σου να βγω κι εγώ;»

Δεν ξέρω γιατί τον ρώτησα, μάλλον σκέφτηκα δυνατά. Τελικά μου το έδωσε αλλά του είπα ότι δεν θα του τηλεφωνήσω. Κρατούσα το μαγικό χαρτάκι στα χέρια μου. Πήρα το κινητό μου και έγραψα «Γεια σου, με λένε Μαρή αύριο θα έρθω στο χωριό σου, θέλεις να βγούμε για καφέ;». Ήρθε η αναφορά παράδοσης. «Τώρα θα το διαβάζει» σκέφτηκα και περίμενα απάντηση.

Τελικά η απάντηση δεν ήρθε. Είχε περάσει μισή ώρα κι εγώ άρχισα να απογοητεύομαι. «Μάλλον δεν το άκουσε» σκέφτηκα και του έκανα αναπάντητη. Μετά από 10 αναπάντητες που έκανα κάθε μισή ώρα έσβησα το μήνυμα και τον αριθμό κινητού. «Κάνω κάτι χαζομάρες ώρες ώρες! Μάλλον ο άνθρωπος δεν θα θέλει να βγούμε» σκέφτηκα και πέταξα το κινητό πάνω στο κρεβάτι.

Ο «φίλος» του ξαδέλφου μου είχε πάει για μπάνιο και είχε αφήσει το κινητό στο σπίτι. Γύρισε αργά το απόγευμα και είδε ότι είχε 2 μηνύματα και 10 κλήσεις. Ανησύχησε μήπως ήταν από τη δουλειά. Μπήκε να κάνει μπάνιο. Μόλις ντύθηκε και έκατσε να χαλαρώσει κοίταξε το κινητό. Το πρώτο μήνυμα ήταν το δικό μου. «Παράξενο! Ποια είναι αυτή;» σκέφτηκε και άρχισε να ψάχνει τις γνωστές του μήπως ήταν κάποια και είχε αλλάξει νούμερο. Δεν γνώριζε όμως κάποια με αυτό το όνομα. Είδε ότι και οι κλήσεις ήταν από το ίδιο νούμερο. «Δεν πρέπει να είναι λάθος. Τόσο σύμπτωση;» σκέφτηκε και είδε το δεύτερο μήνυμα που έγραφε: «αν δεις κανένα περίεργο μήνυμα τηλεφώνησέ μου». Ήταν ο ξάδελφός μου.

Τηλεφώνησε και του εξήγησε ότι είμαι ξαδέλφη του και αν γίνεται να βγούμε γιατί δεν έχω παρέα. Τελικά μου τηλεφώνησε στις 9.00 το βράδυ. Απορροφημένη από την ταινία απάντησα απότομα «Παρακαλώ!». Ακούω «γεια σου, μου έστειλες μήνυμα, τι θα έλεγες να βρεθούμε το Σάββατο το πρωί να πάμε για μπάνιο;» Έκπληκτη λέω «ναι οκ, να βρεθούμε στο καρτοτηλέφωνο, στο λιμάνι, δίπλα στο καφενείο».

-Nαι κατάλαβα, αλλά πως θα σε γνωρίσω; με ρωτάει.

-Μην ανησυχείς θα σε γνωρίσω εγώ, απάντησα και αφού ορίσαμε ώρα ραντεβού έκλεισα το κινητό και τηλεφώνησα στον ξέδελφό μου.

-Πώς είναι αυτός ο φίλος σου; τον ρώτησα.

-Είναι ψηλός και μελαχρινός γιατί ρωτάς;

-Κανονίσαμε να βγούμε.

-Θα περάσεις τέλεια. Έχει χιούμορ, θα δεις, θα περάσεις καλά, μου είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

«Με φώτισε» σκέφτηκα. Την Παρασκευή την πέρασα να δοκιμάζω μαγιό και μακιγιάζ για το αυριανό ραντεβού. Επίσης, σκέφτηκα 5 δικαιολογίες για να φύγω σε περίπτωση που ο ψηλός μελαχρινός δεν ήταν του γούστου μου. Τελικά δεν άργησε να έρθει το Σάββατο. Ντύθηκα, στολίστηκα (όσο έπρεπε -σε παραλία θα πήγαινα άλλωστε) και πήγα στο καρτοτηλέφωνο.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε πήγα και έκατσα στην ουρά κι έκανα πως περιμένω να τηλεφωνήσω. Μπροστά μου ήταν άλλες κοπέλες κι εγώ τρίτη στη σειρά παρατηρούσα τα αυτοκίνητα που περνούσαν. Τελικά ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από το καφενείο και ένας νεαρός με γυαλιά ηλίου είχε κολλήσει στο μπροστινό τζάμι και κοιτούσε επίμονα τις κοπέλες στο καρτοτηλέφωνο. Ένιωσα ότι κόλλησα στο έδαφος. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε βήμα μπροστά αλλά άρχισα να γελάω από αμηχανία.

Ξαφνικά το αυτοκίνητο ήρθε προς το μέρος μου.

-Εσύ είσαι, έτσι; Έλα μέσα, μου είπε.

Εγώ τον ρώτησα βέβαια αν είναι ο φίλος του ξαδέλφου μου και μετά την θετική του απάντηση μπήκα στο αμάξι. Στην παραλία έβγαλε τα γυαλιά ο νεαρός συνοδός μου και είδα τα απίστευτα γαλάζια μάτια του που έκαναν αντίθεση με τα σγουρά μαύρα μαλλιά του. «Τα καλά μας τα έκρυψε ο ξάδελφος» σκέφτηκα και πήγαμε για κολύμπι. Είχαμε απίστευτη χημεία και έλξη.

Περάσαμε τέλεια. Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με τον έρωτα της ζωής μου, που τελικά τον παντρεύτηκα. Πρόταση γάμου, μου έκανε μετά από μερικά χρόνια, στο ίδιο μέρος που γνωριστήκαμε, στο φάρο του λιμανιού. Ένα καλοκαιρινό βράδυ ανάμεσα στη θάλασσα, τα αστέρια και τις βάρκες. Στην βέρα έχουμε γράψει την ημερομηνία γνωριμίας 15 Ιουλίου 2000 γιατί από τότε είμαστε μαζί. Σήμερα μετά από 10 χρόνια είμαστε ακόμη ερωτευμένοι κι έχουμε κι ένα αγοράκι σχεδόν 3 χρονών.

Αν λοιπόν αναρωτιέστε αν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας μπορώ να σας απαντήσω εκ πείρας πως ΝΑΙ υπάρχει, εγώ τον βρήκα και τον παντρεύτηκα!

Μαρή