Μαρία: “Δεν ξέρω αν πρέπει να χωρίσω. Ξέρω όμως ότι όποτε είναι μακριά μου είμαι ήρεμη…”

“Τον αγαπάω, αλλά δεν αντέχω άλλο…”

Γειά σας!
Εμένα η ιστορία μου είναι μεγάλη…
Έχω μια σχέση εδώ και τρία χρόνια, η οποία έχει περάσει από μεγάλες φουρτούνες, όμως υπάρχει ακόμα.

Στην αρχή όλα ήταν υπέρχοχα, αν και ξεκίνησε κάπως άδοξα η ιστορία μου… Σιγά-σιγά όμως αυτός άρχισε να απομακρύνεται και να με απατά. Βέβαια, τα έμαθα πολύ αργότερα.

Χωρίζαμε κάθε τόσο κι εγώ ήμουν πάντα δίπλα του, αλλά με πλήγωνε πολύ. Πάντα γυρνούσε με μια συγνώμη και ένα δάκρυ… Κι εγώ επειδή τον αγαπούσα πολύ τα συγχωρούσα όλα.

Μέχρι που κουράστηκα. Και τότε, ήρθε στη ζωή μου ένας νέος έρωτας!

Περνούσα υπέροχα μαζί του και δεν με ένοιαζε τίποτα. Περίμενα τη μέρα που θα χωρίσω για να είμαστε μαζί. Κι αυτό έγινε.

Πέρασα μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωή μου τότε. Τόσο ξέγνοιαστη και χαρούμενη! Ο πρώην όμως δεν με άφηνε ήσυχη. Τηλέφωνα, παρακάλια… Μέχρι που ενέδωσα. Το μεγαλύτερο λάθος μου!

Λίγο καιρό μετά, όταν έμαθε για μένα και τον έρωτά μου, όλα πήραν την κάτω βόλτα. Ήμουν ένα σκουπίδι… Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, πάντως πέρασα ενάμιση χρόνο κλαίγοντας, θυμώνοντας, νοσταλγώντας την ελευθερία μου…

Και συνεχίζω… Αυτή η σχέση πλέον με κάνει δυστυχισμένη, να φοβάμαι το κάθε τι. Δεν ξέρω πως να φύγω από όλο αυτό κι αν πρέπει να φύγω…

Με τον παλιό μου έρωτα μιλήσαμε ξανά, βρεθήκαμε, τα είπαμε, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος… Όταν τον βλέπω όμως τα ξεχνάω όλα: τα προβλήματά μου, τα πάντα. Χαμογελάω όταν μιλάω για αυτόν. Η σκέψη του και μόνο με κάνει ευτυχισμένη, γιατί αυτός -έστω και για λίγο- με γλίτωσε.

Ξέρω πως και να χωρίσω, δεν θα με αφήσει ήσυχη. Δεν ξέρω αν πρέπει να χωρίσω. Ξέρω όμως ότι όποτε είναι μακριά μου είμαι ήρεμη… Χαμογελάω και περνάω καλά, χωρίς άγχος!

Σας παρακαλώ πολύ, πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας ή κάποια παρόμοια εμπειρία σας για να με βοηθήσετε….

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά!
Μαρία