Εγώ είχα μια σχέση για πολλά χρόνια. Ήμασταν ένα. Για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Δεν συζούσαμε, αλλά σχεδόν κάθε βράδυ κοιμόμουνα σπίτι του. Η οικογένειά μου τον είχε αγκαλιάσει, το ίδιο και η δική του εμένα. Ήμασταν πολλά χρόνια μαζί. Από όταν αυτός ήταν 16 και εγώ 18. Ήταν δύο χρόνια μικρότερός μου. Όλα καλά. Περνούσαμε ωραία μαζί. Βέβαια, κάπου εκεί στα δώδεκα χρόνια σχέσης δεν υπήρχε η ίδια “ένταση” αλλά ήμασταν αγαπημένοι.

Ήταν φυσικό να συνεχίσουμε σε γάμο. Το συζητήσαμε, το αποφασίσαμε. Αρχίσαμε τις διαδικασίες. Ήμουνα πολύ χαρούμενη. Βρήκα το κέντρο που θα κάναμε τη δεξίωση και άρχισα να ψάχνω το νυφικό. Έτρεχα από ραντεβού σε ραντεβού. Κανένα δεν μου είχε κάνει αυτό το “κλικ”. Μέχρι που μια μέρα το βρήκα. Το ήξερα, αυτό ήταν! Με το που το φόρεσα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, έλαμψε το πρόσωπό μου. Το έκλεισα αμέσως. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Σαν να το συνειδητοποίησα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που είδα τον εαυτό μου με νυφικό, ότι παντρεύομαι. Αυτό ήταν το όνειρό μου από μικρή: να παντρευτώ και να κάνω παιδιά.

Ήμουν πολύ απορροφημένη με όλα αυτά. Μπομπονιέρες, προσκλητήρια, παπούτσια, μακιγιάζ… Δεν είχα παρατηρήσει ότι ο Β. είχε ομορφύνει επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό. Η ξαδέρφη μου το παρατήρησε πρώτη φορά όταν μια μέρα που πίναμε καφέ τον είδε. Είχε καιρό να τον δει. Αδυνατισμένος, ανανεωμένος, αρρενωπός! “Κάτι συμβαίνει” μου είπε. “Πρόσεχε. Έχει αλλάξει πολύ!”.

Δεν έδωσα σημασία. Ποτέ δεν έδινα σημασία σε κάτι τέτοια. Ζούσα στο δικό μου όνειρο. Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να πάει κάτι στραβά. Και τελικά πήγε. Δύο βδομάδες πριν το γάμο, με τα προσκλητήρια στο χέρι, μου είπε ότι πνίγεται, ότι δεν είναι έτοιμος για γάμο, ότι είναι μικρός, ότι θέλει να κάνει τη ζωή του κι άλλα τέτοια. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου… Ήταν σκληρό.

Δύο μήνες μετά έμαθα ότι έχει κάνει σχέση. Λίγο αργότερα έμαθα ότι τη σχέση την είχε ήδη 8 μήνες. Από όταν ήμασταν μαζί δηλαδή και ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε. Και δεν είχε πει τίποτα. Με έβλεπε να χαίρομαι με το νυφικό και με άφηνε. Δεν είπε τίποτα, παρά μόνο τελευταία στιγμή. Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε, με εκείνη!

Κι εγώ έκανα σχέση. Όχι αμέσως. Εδώ και ένα χρόνο. Συζούμε. Είναι καλό παιδί και τον αγαπάω. Σκέφτομαι ότι είχα απορροφηθεί τόσο με την ιδέα να παντρευτώ που δεν κοιτούσα αν όντως περνάω καλά. Τώρα περνάω καλά. Αλλά αυτό που έζησα, ακόμα πονάει. Ακόμα φοβάμαι πως όλα μια μέρα θα γκρεμιστούν… ό, τι κι αν κάνω.