Μαρία: “Να χωρίσω και να είμαι με αυτόν που με κάνει να πετάω στον ουρανό ή να μείνω;”

Γεια σας,

Εγώ έχω μια σχέση εδώ και τέσσερα χρόνια με τον Μ. Γνωριστήκαμε μέσω ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο και αρχίσαμε να μιλάμε. Τον πρώτο χρόνο εγώ ήθελα να τον δω, όμως αυτός δεν μπορούσε διότι δεν είχε αυτοκίνητο και γενικά έβρισκε δικαιολογίες. Παρ’ όλα αυτά, μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο και υπήρχε πολύ ωραία κατάσταση ανάμεσά μας.

Ούτε εγώ είχα σχέση όλον αυτόν τον καιρό, αλλά ούτε και ο Μ.

Μετά από ένα χρόνο συνεχούς επικοινωνίας αποφάσισε και συναντηθήκαμε. Από τότε ξεκίνησε μια πολύ ωραία σχέση. Συναντιόμασταν καθημερινά και είχε τύχει να περάσω τις εξετάσεις στην Γ’ Λυκείου στο πανεπιστήμιο της δικής του πόλης. Χωρίς να το επιδιώξω.

Εγώ ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό όμως αυτός μου έλεγε πως αν φύγω θα χωρίσουμε. Έτσι κι εγώ υποχώρησα.

Σπουδάζω τρία χρόνια στην ίδια πόλη με τον Μ και όλη μέρα είμαστε μαζί. Κοιμάται στο σπίτι μου, περνάει τις ώρες του μαζί μου, έχω γνωρίσει τους φίλους του και έχουμε άριστες σχέσεις με την οικογένειά του.

Οι ζωές μας πλέον είναι κοινές. Έχουμε τους ίδιους φίλους, βλέπω τους γονείς του πολύ συχνά και με αγαπάνε -γενικά σχεδόν καθημερινά είμαστε μαζί.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μου δίνει την απαραίτητη σημασία που θα με έκανε να νιώσω ωραία. Είναι καλός μαζί μου, αλλά ποτέ δεν μου λέει κομπλιμέντα, δεν με ρωτάει πως περνάω, πως είναι η δική μου ζωή.

Θεωρεί δεδομένο ότι είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Οι έξοδοί μας είναι περιορισμένοι, προτιμάει να μένουμε σπίτι και δεν υποχωρεί αν εγώ μπορεί να θέλω να βγω για ένα ποτό.

Το club δεν μπορεί να τεθεί ούτε καν σε θέματα συζήτησης. Επιπλέον, έρωτα κάνουμε μία φορά κάθε 1-2 μήνες. Ενώ όταν τον ρωτάω γιατί δεν θέλει, μου λέει ότι είναι κουρασμένος από τη δουλειά. Όμως εγώ είμαι 20 και αυτός 24. Έπρεπε πιστεύω να ήμασταν πολύ ερωτευμένοι.

Εγώ προσέχω την εμφάνισή μου αλλά παρόλα αυτά εκείνος δεν νοίαζεται να μου λέει ωραία λόγια. Τα θεωρεί περιττά. Τα θεωρεί όλα δεδομένα…

Τον αγαπάω γιατί πλέον είναι η ζωή μου, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια νιώθω ότι έχω κουραστεί. Διότι συνεχώς προσφέρω σε αυτήν την σχέση, πάντοτε εγώ υποχωρώ και στο τέλος πάντοτε εγώ φταίω για ό, τι συμβεί. Νευριάζει με το παραμικρό και μου φωνάζει και όταν του λέω να με σεβαστεί τότε μου λέει ότι δεν είμαι καμία πριγκίπισα για να μου μιλάει ωραία.

Εντούτις μιλάω με έναν άντρα έξι χρόνια μεγαλύτερό μου και αυτός με κάνει να νιώθω υπέροχα. Θυσιάζεται όποτε θέλω για να έρθει να με δει, μου μιλάει με τον καλύτερο τρόπο, νοιάζεται για μένα και περιμένει εάν εγώ χωρίσω από τη σχέση μου για να είμαστε μαζί. Είναι πολύ πιο ώριμος και δίνει τα πάντα για να ξέρει πως θα νιώθω εγώ καλά.

Δεν έχω απατήσει ποτέ τον φίλο μου και ούτε θα μπορούσα να το κάνω. Για αυτό και είμαι σε δίλημμα: αν πρέπει να χωρίσω και να είμαι με αυτόν που με κάνει να πετάω στον ουρανό ή να μείνω στη σχέση μου και να σεβαστώ τα 4 χρόνια που έχουμε χτίσει μαζί… Ίσως αυτά που ζητάω είναι παράλογα από μια σχέση, αν όλα τελικά πρέπει να είναι μια συνήθεια και συμβιβασμός.

Μαρία
Σας ευχαριστώ.
Περιμένω τη δική σας άποψη