Με λένε Μαρία και ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας και να με συμβουλεύσετε.

Όλα ξεκίνησαν πριν πέντε χρόνια, ενώ εγώ είχα ήδη μια σχέση ενός χρόνου. Είχαμε μια μεγάλη παρέα και βγαίναμε συνέχεια. Ήταν και καλοκαίρι. Τότε γνώρισα ένα παιδί που είχε έρθει διακοπές και ήταν ήδη φίλος με τα υπόλοιπα παιδιά. Μεταξύ μας υπήρχε τρομερή χημεία μπορώ να πω και έλξη. Ήταν κι από τον χαρακτήρα του κοινωνικός.

Για παράδειγμα, ενώ ήμασταν όλοι μαζί για μπάνιο με έπαιρνε και πηγαίναμε βόλτες οι δυο μας λέγοντας ένα σωρό άσχετα ή ακόμα και για καφέ που πηγαίναμε, εμείς οι δύο μιλούσαμε μόνοι μας. Είχα φτάσει σε σημείο να τσακώνομαι με το αγόρι μου, γιατί νόμιζε ότι κάτι έτρεχε.

Ύστερα από ένα χρόνο, τον συνάντησα εντελώς τυχαία σε ένα κλαμπ με τα άτομα και ανάμεσα στον τρελό κόσμο εμείς αγκαλιαζόμασταν λες και ήμασταν χαμένα αδέρφια… Μέχρι τη στιγμή που με φίλησε με τέτοιο πάθος, δεν με άφηνε.

Εκείνος σπουδάζει στην επαρχία και παρόλη την απόσταση ήμασταν μαζί για κάποιο διάστημα και μετά χωρίσαμε. Κάθε φορά που ερχόταν εδώ ήμασταν μαζί χωρίς να το ξέρει κανείς. Μέχρι πέρισυ. Για πρώτη φορά με φορά με φίλησε μπροστά στη γεμάτη καφετέρια και ήμασταν μαζί, σαν ελεύθερη σχέση.

Όλα χάλασαν, όταν έκανα ένα σχόλιο για το αγόρι της κολλητής μου κι εκείνος ζήλεψε με αποτέλεσμα να τσακωθούμε και να μην μιλάμε για μερικές μέρες. Το κακό είχε γίνει όμως γιατί εγώ από το πρωί μέχρι το βράδυ τον σκεφτόμουν, ώσπου αποφάσισα να μιλήσω στον υποτιθέμενο κολλητό του γιατί δεν άντεχα. Κι εκείνος μια μου έδειχνε κρύο, μια ζέστη. Αυτό που μου είπε είναι ότι από ότι έχουν συζητήσει δεν τρελαίνεται για μένα. Περνάει καλά, απλά τον χαλάει και ξενερώνει που δεν έχουμε προχωρήσει ακόμα -πράγμα που θα μπορούσε να είχε γίνει, αν μου το ζητούσε.

Να μην τα πολυλογώ, νευρίασα. Θύμωσα πολύ και με μένα που ήμουν με ένα τέτοιο άτομο και δεν του μιλούσα. Όταν με έπιασε και με ρωτούσε τι έχω πάθει και μου ζήτησε να του μιλήσω -βλακεία μου μεγάλη- του είπα ότι δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να μάθει, ότι είμαι μια χαρά και ότι δεν θέλω να συνεχίσουμε έτσι κι έφυγα.

Μαζί με μένα, έφυγε κι εκείνος για επαρχία για τις σπουδές του χωρίς να μου το πει. Μιλήσαμε ύστερα από 1-2 μήνες και του τα είπα όλα. Αυτός μου είπε ότι ποτέ δεν είχε πει κάτι τέτοιο κι ότι ήθελε να είμαστε μαζί.

Εγώ άρχισα να βγαίνω με κάποιον, αλλά εξακολουθούσα να θέλω να μαθαίνω νέα του. Κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο τσακωνόμασταν γιατί -όπως μου έλεγε- είμαι με άλλον, κάνοντάς μου κιόλας σκηνές ζηλοτυπίας.

Κάναμε να μιλήσουμε κάτι μήνες και του ξαναέστειλα μήνυμα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που μιλήσαμε χαλαρά -εγώ είχα χωρίσει κάτι μήνες και το ήξερε. Μου είπε μάλιστα ότι ήθελε πάρα πολύ να ήμουν εκεί να τον έβλεπα γιατί ανέβαζε παραστάσεις σε ένα θέατρο. Δεν ήθελα και πολύ και του έστειλα άλλες δύο φορές μήνυμα σε διαφορετικές μέρες, χωρίς να πάρω απάντηση.

Σε λιγότερο από ένα μήνα ξαναέρχεται. Από τη μία θέλω να του μιλήσω και να ξεκαθαρίσουμε τα πάντα: ότι είχε γίνει τότε και τι θα γίνει τώρα, αλλά βλέποντας τέτοια συμπεριφορά νομίζω ότι θα φάω τα μούτρα μου, γιατί όταν μου είπε ότι ήθελε να ήμουν εκεί νομίζω ότι ήταν από ενδιαφέρον -δεν είμαι μια οποιαδήποτε άλλωστε τόσα χρόνια.

Από την άλλη θα φύγω στην επαρχία για τις σπουδές μου. Πολύ μακριά και από εδώ και από το μέρος που σπουδάζει αυτός. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να δώσω ένα τέλος πριν φύγουμε και δύο, ακόμα!

Ξέρω ότι δεν θα είμαι μια ζωή μαζί του, αλλά το ότι αυτή τη σχέση έμεινε μισή θα το σκέφτομαι έντονα τον πρώτο καιρό. Θέλω έστω για ένα μήνα να είμαι μαζί του. Νομίζω ότι πλέον ο ένας για τον άλλον είμαστε μια συνήθεια χωρίς να αλλάζει.

Τι να κάνω; Να συνεχίσω κι όπου βγει;

Μαρία