Δεν ξέρω από πού να αρχίσω… Είμαι 23 χρόνων και πριν μερικούς μήνες βγήκα από μια μακροχρόνια σχέση και είχα πει πως για αρκετό καιρό θα απέχω από τις σχέσεις διότι ήθελα να κάτσω λίγο μόνη να ηρεμήσω…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έλα όμως που ποτέ τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα προγραμματίζεις… Ήταν ένα παιδί το οποίο εδώ και δύο χρόνια περίπου προσπαθούσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να με προσεγγίσει. Εγώ επειδή ήμουν σε σχέση δεν έδωσα σημασία. Να προσθέσω πως είναι πάρα πολύ εμφανίσιμος και καλλιεργημένος…
Τους τελευταίους μήνες τον έβλεπα να κυκλοφορεί με μια κοπέλα η οποία ήταν η σχέση του. Πάντα όταν με έβλεπε έξω, ακόμα κι όταν ήταν με την κοπέλα του με κοιτούσε με ένα βλέμμα πολλά υποσχόμενο και μια φορά μάλιστα είχαν λογομαχήσει επειδή τον είδε να με κοιτάει. Δεν έδωσα ούτε τότε βάση…
Ένα μήνα λοιπόν αφού χώρισα κι ενώ με είχε δει έξω πάλι, μου έστειλε μήνυμα στο facebook και να πω την αλήθεια, αν δεν ήμουν τόσο ευάλωτη λόγω χωρισμού, ίσως να μην είχα ενδώσει στο “κάλεσμα”.
Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα και όλα κύλησαν πολύ φυσιολογικά. Μάλιστα είχε χωρίσει κι αυτός πρόσφατα με την κοπέλα την οποία τον είχα δει…
Λοιπόν, βγαίναμε, πήγαινα σπίτι του, κοιμόμασταν μαζί, μιλούσαμε όλη μέρα στα τηλέφωνα, μου έλεγε διάφορα και γενικά με είχε πείσει ότι με θέλει. Με είχε σαν προτεραιότητα. Ήταν τέλειος μαζί μου και είχα αρχίσει να πιστεύω πως τα πράγματα μεταξύ μας θα πάνε πολύ καλά. Με είχε κάνει από το πουθενά, να τον θέλω πάρα πολύ. Όταν ερχόταν η ώρα να βρεθούμε, η καρδιά μου έτρεμε και με είχε κάνει να νιώθω σαν παιδί.
Είναι συνάδελφος του μπαμπά μου και ήξερα πως ποτέ -συγκεκριμένα εμένα- δεν θα μου έκανε κάτι άσχημο και πιο πολύ λόγω σεβασμού προς τον μπαμπά μου…
Λοιπόν, ήρθε η μέρα που θα έπαιρνε άδεια και θα έφευγε να πάει να δει τους γονείς του για δύο εβδομάδες. Εκεί άρχισαν τα στραβά. Οι πρώτες μέρες κύλησαν σχετικά ομαλά. Όσο όμως ήμασταν μακριά, μου έλειπε, ζήλευα, ήθελα να τον αγγίξω, με έπνιγε η απόσταση αυτή. Κι αυτός τα ίδια ένιωθε, από όσο έλεγε. Να προσθέσω πως πήγε στο χωριό του και ήταν όλη μέρα σπίτι -ούτε ξενυχτούσε, ούτε τίποτα. Δεν είχα λόγο να γκρινιάζω κι εγώ γινόμουν πολύ πιεστική, ενώ ήξερα πως δεν του άρεσε, πως γενικά ήταν ελεύθερο πνεύμα.
Μαλώναμε συχνά για διάφορες βλακείες. Μπορεί να έκανε τρεις ώρες να απαντήσει κι εγώ το έκανα θέμα. Φοβόμουν. Δεν ήθελα ούτε σαν σκέψη να του έρθει κάποια άλλη… Μου είχε πει πως δεν θέλει να μαλώνουμε και να μην συνεχίσω να τον πιέζω και να ψάχνω λόγους για να μαλώνουμε, να είμαι χαλαρή. Εγώ συνέχιζα…
Ήρθε η μέρα λοιπόν που περιμέναμε τόσο έντονα. Γύρισε Αθήνα. Με το που γύρισε με πήρε τηλέφωνο να με δει. Πήγα σπίτι του. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήμασταν αγκαλιά όλη μέρα ώσπου κατά το βραδάκι ενώ ήμασταν μαζί πήρε τηλέφωνο τους φίλους του να βγούνε βόλτα.
Εγώ νευρίασα. Του είπα πως ήταν απαράδεκτο που ήμασταν μαζί και η πρώτη του δουλειά ήταν να βγει με τους φίλους του. Τόσες μέρες μου έλεγε πως θα γυρίσει νωρίτερα για εμένα, για να χαρούμε μαζί τις δύο τελευταίες μέρες της άδειάς του. Βγήκα εκτός εαυτού, αλλά το σταμάτησα εγκαίρως για να μην μαλώνουμε κι άλλο.
Βγήκε λοιπόν και μου είπε πως θα κάτσει καμιά ώρα. Μετά από κάποιες ώρες λοιπόν του είπα να πάω να τον πάρω για να κάνουμε και κάτι μαζί και μου είπε πως είναι τώρα έξω, δεν μπορεί. Νευρίασα πάρα πολύ και του είπα τη φράση: “γ@μ%σ€ με”. Έγινε Τούρκος και μου είπε να μην τον ξαναενοχλήσω ποτέ.
Εγώ τα έχασα. Δεν το περίμενα. Τον έπαιρνα, δεν το σήκωνε, δεν απαντούσε… Πήγα από το σπίτι του και περίμενα να έρθει. Ήταν πολύ επιθετικός. Δεν τον είχα συνηθίσει έτσι. Πάντα μου έλεγε πως σε εμένα όλα τα συγχωρεί και διάφορα τέτοια…
Τον πήρα την επόμενη μέρα και το σήκωσε με τα χίλια ζόρια. Φώναζε και μου είπε να τον αφήσω να ηρεμήσει και να μην τον πάρω για τις επόμενες 2-3 μέρες. Εγώ λοιπόν άφησα να περάσει μια βδομάδα και του έστειλα ένα “τι κάνεις”… Δεν απάντησε ποτέ…
Πώς γίνεται κάποιος να σου λέει ότι σε θέλει, ότι του λείπεις, σου δείχνει τόσα πολλά και ξαφνικά σε διαγράφει; Μου λείπει. Τον θέλω. Θέλω να είμαι όπως ακριβώς θέλει για να είμαστε μαζί. Τι να κάνω; Δεν θέλω να τον χάσω…
Maria
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ