MaRia: “Βοηθήστε με. Δεν ξέρω πως να προχωρήσω”

Γεια σας! Με λένε Μαρία και είμαι 16 χρόνων. Ήθελα να μοιραστώ τη δικιά μου ιστορία και να με βοηθήσετε.

Πριν κάτι μήνες γνώρισα ένα παιδί και άρχισε η όλη κατάσταση. Στην αρχή είχα κάποιους δισταγμούς λόγω του ότι τρία χρόνια ήμουν κολλημένη με έναν άλλον πέντε χρόνια μεγαλύτερό μου. Είχαν γίνει πολλά και γενικά ο τύπος με είχε πονέσει αρκετά. Με κορόιδευε κι άλλα πολλά. Έτσι, φοβόμουν να προχωρήσω, αλλά με σταμάταγε και το ότι ήθελα μόνο εκείνον.

Τέλος πάντων με αυτό το παιδί που γνώρισα μου βγήκε να κάνω κάτι. Μου άρεσε αρκετά και ήθελα να κάνουμε κάτι. Έτσι κι έγινε. Κάναμε σχέση αν και δεν εξελίχθηκε έτσι όπως ήθελα.

Και οι δύο, τέρμα εγωιστές. Και οι δύο, κολλημένοι με πρώην…. Στη σχέση μας υπήρχαν οι σκιές των πρώην μας. Μας ενοχλούσαν και οι δύο, αλλά εμείς προσπαθούσαμε να το ξεπεράσουμε.

Στην αρχή ήμασταν καλά μαζί, αν και ζηλεύαμε πολύ. Και τον προκαλούσα από βλακεία μου. Η σκέψη ότι ακόμα ήταν φρέσκος ο χωρισμός του από την άλλη με έκανε να του δείχνω ότι δεν ξεπερνάω με τίποτα τον πρώην μου.

Είχαμε αρκετά σκαμπανευάσματα στη σχέση μας. Τον ήθελα πολύ κι εκείνος το ίδιο. Ήταν ο πρώτος μου, αν και ολοκληρώσαμε νωρίς. Τα είχαμε μόνο ένα μήνα, αλλά ήθελα να γίνει. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Μισό μήνα αργότερα χωρίσαμε. Επειδή αγκάλιαζα άλλους, τον έγραφα, ήμουν ζηλιάρα… Ζήλευα ακόμα και τις φίλες μου και ό, τι κουνιόταν γύρω του. Γενικά δεν ήμουν σωστή. ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ. Τα έκανα όλα αυτά χωρίς τη θελησή μου… μου έβγαινε… Κάθε φορά ήθελα να του δείχνω πόσο τον θέλω, αλλά μου έβγαινε έτσι.

Όταν χωρίσαμε προσπάθησα να του μιλήσω. Ήθελε να τα ξαναβρούμε, αλλά πλέον είχε χαθεί όλη η μαγεία. Ξενέρωσε. Έτσι, χωρίσαμε οριστικά.

Εγώ είμαι μεγάλη εγωίστρια και το πληρώνω. Έτσι τον έκανα να πιστεύει ότι δεν με ένοιαξε καθόλου. Η στάση μου αυτή τον έκανε να μου φέρεται άσχημα. Δηλαδή να μην μου μιλάει καν, να με αποφεύγει και να μου μιλάει με άσχημο τρόπο (όχι βρισιές).

Εμένα αυτό με έκανε ακόμα πιο χάλια. Γιατί μόλις χωρίσαμε, αμέσως μετάνιωσα για εκείνο το βράδυ. Άρχισα να σιχαινομαι τον εαυτό μου. Από τη μία ήξερα ότι φταίω, αλλά τον κατηγορούσα χωρίς λόγο.

Πολλά βράδια δεν κοιμήθηκα. Έκανα εμετούς από τη στεναχώρια. Μου έλειπε. Δεν τον αγάπησα. Τα είχαμε μικρό διάστημα για να νιώσω κάτι τέτοιο, αλλά ειλικρινά μου έλειπε όσο τίποτε άλλο.

Άλλαξε η ζωή μου εντελώς. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Να κλαίω συνέχεια και γενικά να με έχει πάρει από κάτω. Οι φίλες μου με εγκατέλειψαν. Για παρεξήγηση βασικά, για λόγια μιας κοπέλας από την παρέα. Δεν ήξερα γιατί γινόταν όλο αυτό και με έκανε κι αυτό ακόμα πιο κομμάτια.

Δεν είχα κανέναν. Κανέναν όμως. Ήμουν σε ένα κρεβάτι κουκουλωμένη κι έκλαιγα. Μου ερχότανε εκείνη η νύχτα στο μυαλό που ήταν υπέροχη, αλλά πλέον στο μυαλό μου την έχω “μαυρίσει”. Είναι σαν να θέλω να την ξεχάσω.

Έχουν περάσει 4 μήνες από τότε. Πλέον έχω συνέλθει ή απλά έτσι θέλω να δείχνω. Το παιδί το θέλω ακόμα. Έγινε πιο φιλικός. Σαν να μαλάκωσε, αλλά εγώ είμαι απόμακρη. Έτσι, απομακρύνεται κι αυτός. Με ήθελε πολύ. Το έλεγε στη φίλη μου. Είναι μόνος του ακόμα μιας και δεν θέλει καμία. Ήμουν η μόνη που έκανε σχέση μετά από εκείνη. Μίλαγε με την πρώην όταν χωρίσαμε.

Είμαι κι εγώ μόνη μου. Τον σκέφτομαι ακόμα. Τον θέλω ακόμα πολύ. Προσπαθώ να τον βγάλω από το μυαλό μου μιας και δεν θα γυρίσει πια. Θέλω να διαγράψω αυτήν την ιστορία από το μυαλό μου, αλλά μάταια προσπαθώ. Ακόμα δεν είχα ξεπεράσει τον πόνο από τον προηγούμενο, έπαθα κι αυτό. Έχω διαλυθεί. Είμαι μικρή, το ξέρω, κι έχω ολόκληρη ζωή μπροστά μου και μπλα…μπλα…μπλα… αλλά αυτό με σημάδεψε.

Μέσα σε αυτούς τους μήνες έγιναν όλα χάλια. Με το που χωρίσαμε άλλαξα. Με σιχάθηκα. Έχασα τους πάντες από το πλάι μου. Έμεινα στην ίδια τάξη από απουσίες μιας και δεν έμπαινα, γιατι ένιωθα να με πνίγει η τάξη. Ήθελα να βγω έξω και να τρέξω να φύγω.

Προσπαθώ να ξαναπατήσω στα πόδια μου, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Νιώθω ότι είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να τον ξεχάσω. Με έκανε γυναίκα, με έκανε να νιώσω μοναδική… και έκανα πράγματα που δεν στέκουν.

Βοηθήστε με. Θέλω να μου δώσετε κάποιες συμβουλές. Δεν ξέρω πως να προχωρήσω. Ο χρόνος τελικά δεν βοηθάει. Τον θέλω, αλλά ξέρω ότι δεν θα τον έχω. Πονάω. Ειλικρινά. Είναι σαν να έχουν πάρει τα πάντα από μέσα μου και δεν νιώθω. Απλά ζω εντελώς μηχανικά. Θα μου είναι δύσκολο γιατί θα τον βλέπω κάθε μέρα για πολύ καιρό.

Έπρεπε να με είχαν σταματήσει εκείνο το βράδυ. Έπρεπε να είχα σκεφτεί με τη λογική και όχι με την καρδιά και το θέλω μου.

MaRia