Μαριλένα: “Τώρα που το έμαθα όμως έχω μπλέξει ήδη…”

Γεια σας!
Διαβάζω τη στήλη εδώ και πολύ καιρό και θα ήθελα κι εγώ μερικές γνώμες…

Είμαι 23 και πριν έξι μήνες χώρισα οριστικά από μια σχέση τριών χρόνων, που τον τελευταίο χρόνο με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Εδώ και δυο μήνες είμαι με ένα παιδί (εκείνος είναι 28) που περνάω πάρα πολύ όμορφα, αν κι εκείνος προχωράει πολύ γρήγορα για τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Γνωριζόμασταν περίπου 5-6 χρόνια, ήμασταν σε κοντινές σχολές, κοινές παρέες κλπ., αλλά δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη επαφή παλιότερα. Φέτος το καλοκαίρι έτυχε να είμαστε σε κοινή, πολλή μεγάλη παρέα, διακοπές.

Εκείνος έκανε κάποιες κινήσεις αλλά εγώ δεν ανταποκρίθηκα ούτε στο ελάχιστο. Γενικά, ενώ τον συμπαθούσα πολύ, μου άρεσε πολύ η παρέα του και τον θεωρούσα έναν πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο άνθρωπο, δεν ένιωθα να με ελκύει σαν άντρας.

Συνεχίζουμε να μιλάμε κλπ. και στην Αθήνα, χωρίς να τύχει να βγούμε οι δυο μας ποτέ. Και κάπου στον Νοέμβρη κανονίζουμε να πάμε σινεμά, να πάμε και για ποτό (εγώ, με όχι και την καλύτερη ψυχολογία) και εν τέλει καταλήγει να γίνεται κάτι. Και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν πολύ ωραία. Ξεκινάμε σιγά σιγά και τελικά αποφασίζουμε να είμαστε μαζί.

Για εκείνον ήξερα (από κοινούς γνωστούς) ότι πριν είχε μια σχέση για ενάμιση χρόνο και είχε χωρίσει οχτώ μήνες πριν ξεκινήσει κάτι μαζί μου. Δεν ρώτησα λεπτομέρειες. Και πριν λίγες μέρες μαθαίνω ότι σε αυτούς τους οχτώ μήνες τα είχαν ξαναβρεί δύο φορές.

Τον ρώτησα και μου είπε ότι έκαναν μια προσπάθεια λίγο πριν το καλοκαίρι και επί της ουσίας επίσημα είπαν ότι ξαναχωρίζουν αμέσως μετά τις διακοπές. Τα ξαναβρήκαν μετά από ένα μήνα και χώρισαν λίγες μέρες αφού έκανε κάτι μαζί μου.

Εάν αυτό το ήξερα από την αρχή, δεν υπήρχε καμία, μα καμία απολύτως περίπτωση να μπλέξω σοβαρά μαζί του. Τώρα που το έμαθα όμως έχω μπλέξει ήδη. Εκείνος ορκίζεται ότι ήταν μια τελειωμένη κατάσταση: Την πρώτη φορά που τα ξαναβρήκαν δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο, δεν ήταν καλά και η δεύτερη φορά ήταν λάθος, ήταν μια στιγμή αδυναμίας του, ανασφάλεια. Δεν ένιωθε ότι ήταν σε σχέση και ότι έψαχνε μια αφορμή για να χωρίσει.

Όσο για μένα: δεν θεωρούσε ότι υπάρχει περίπτωση να έχει την παραμικρή ελπίδα μαζί μου, ότι αν γινόταν κάτι εκείνος θα κόλλαγε αμέσως ενώ εγώ θα το πήγαινα πιο χαλαρά, ότι για αυτό δεν έκοψε επαφή μαζί μου όλους αυτούς τους μήνες παρότι δεν κάνει σχεδόν καθόλου παρέα με κοπέλες, ότι δεν χώρισε αμέσως μόλις έγινε κάτι μαζί μου γιατί ήταν τα γενέθλιά της την επόμενη μέρα και περίμενε να περάσει κι αυτό για να της το πει κλπ. κλπ.

Εγώ τώρα γιατί δεν πιστεύω τίποτα από αυτά; Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχα μάθει αυτό, θα έλεγα ότι είμαι απίστευτα τυχερή που τον βρήκα. Κάνει πάρα πολλά πράγματα, κάνει σχέδια, περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί μου, αλλά εμένα μου έχει κολλήσει στο μυαλό το ότι θα κάνει το ίδιο και με μένα.

Αυτά τα είναι τελειωμένη η σχέση αλλά μένω -ή ακόμα χειρότερα τα ξαναβρίσκω, ενώ το μυαλό μου είναι αλλού, δεν τα κατάλαβα ποτέ. Και πως μπορώ εγώ να τον εμπιστευθώ; Δηλαδή της είπε καληνύχτα και μετά βγήκε με κάποια άλλη που είχε σκοπό να κάνει κάποια κίνηση;

Και υποτίθεται ότι πρέπει να πιστέψω πως εγώ είμαι κάτι ξεχωριστό και δεν θα κάνει το ίδιο και σε μένα; Δεν ξέρω. Σκέφτομαι να του πω να κρατήσουμε κάποιες αποστάσεις, να δω τι μου γίνεται και αναλόγως αποφασίζουμε. Απλά επειδή δεν έχω βρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση, ούτε σε κάτι παρόμοιο, ήθελα κάποιες επιπλέον γνώμες για την μικρή πιθανότητα να αντιδράω υπερβολικά.

Εγώ το είχα σαν αρχή μου πάντα αυτό: ότι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα έμπλεκα σοβαρά με κάποιον που απάτησε την κοπέλα του μαζί μου. Όσο τελειωμένη και να ήταν η σχέση τους.

Με τη συμπεριφορά του δείχνει ότι όντως είναι στο 100% μαζί μου και είναι πολύ διαφορετικός από ότι στις προηγούμενες σχέσεις του (προς το καλό αυτό), αλλά δεν ξέρω αν μου αρκεί.

Ακούω γνώμες…

Μαριλένα