Κορίτσια καλησπέρα.
Είμαι σε αδιέξοδο. Έχω σχέση εδώ και 2,5 χρόνια. Αυτός 33, εγώ 29.

Στην αρχή όλα ήταν όμορφα. Περάσαμε πολλά εμπόδια: απόσταση, έλλειψη δουλειάς κτλ. Όμως τώρα τα πράγματα έχουν στρώσει, ειδικά όσον αφορά στη δουλειά. Υπάρχουν όμως θέματα πολλά που με προβληματίζουν πάρα πολύ.

Πρώτον, είναι ένας πολύ κλειστός άνθρωπος. Να φανταστείτε μου ‘χει πει “σ’ αγαπώ” δύο φορές και η μία ήταν από μήνυμα. Αυτό αναγκάζει και μένα να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Δεύτερον, δεν το δείχνει κιόλας. Τι εννοώ; Ότι είναι συνέχεια στον κόσμο του.

Κουρασμένος πολύ, βρισκόμαστε κυρίως ΣΚ, άντε και καμιά μέρα μέσα στη βδομάδα. Ok, δουλεύει δεκάωρα, όμως μπορεί να κάνει μια υπέρβαση -όχι κάθε μέρα, αλλά μία στο τόσο.

Και το κυριότερο πρόβλημα: η μαμά του. Έχουν μεγαλώσει ουσιαστικά μαζί, γιατί χώρισαν πολύ νωρίς οι γονείς του και είναι κολλημένη επάνω του. Βγαίνουμε και τον παίρνει 10 τηλέφωνα χωρίς να είμαι υπερβολική και φταίει εκείνος, δεν της έχει βάλει όρια.

Νιώθω πράγματα για εκείνον, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω έτσι… Έχω κουραστεί και βαρεθεί παράλληλα. Υπάρχουν άτομα που με διεκδικούν, πράγμα που εκείνος δεν κάνει πια, εννοείται όμως ότι δεν έχω κάνει τίποτα με κανέναν.

Σκέφτομαι να πάμε διακοπές, γιατί τις έχουμε κλείσει, να ηρεμήσουμε, να συζητήσουμε και να δούμε αν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αν όχι, όταν γυρίσουμε να χωρίσω… Και από εκεί κι έπειτα, αν όντως με θέλει ας με διεκδικήσει, διαφορετικά πάω παρακάτω.

Εσείς τι λέτε;

Υ.Γ. Δεν είμαι και εγώ εύκολος άνθρωπος, όμως αν έχω τα βασικά σε μια σχέση είμαι εκεί και δίνω τον εαυτό μου.

Σας ευχαριστώ πολύ.
Μαρίλια

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;