Γνωριστήκαμε πριν 3,5 χρόνια. Εγώ 20, εκείνος 23. Εγώ έχοντας μόλις βγει από μια σχέση ενός χρόνου με πολλή ένταση και πολλή ταλαιπωρία. Εκείνος έχοντας βγει πριν έξι μήνες από μια σχέση επτά χρόνων από απόσταση.

Εγώ είδα ένα ωραίο παιδί, εκείνος μια κοπέλα που αποφάσισε κατευθείαν ότι θέλει να είναι μαζί της. Με διεκδίκησε, δεν με πίεσε σε τίποτα, δεν με ρώτησε τίποτα. Ήθελε απλά να είναι κοντά μου.

Σε δυο μήνες μετακόμισε σπίτι μου. Και πέρασαν δύο πολύ πολύ όμορφα χρόνια. Τον πρώτο χρόνο κάναμε ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε. Ταξίδια, διακοπές, πήγαμε στις πόλεις… μέχρι και σκύλο πήραμε μαζί.

Και κάπου εκεί άρχισαν οι πιέσεις από τη σχολή -εκείνος ήταν κοντά στο πτυχίο, έδινε εξετάσεις για ένα μεταπτυχιακό. Κάποιες αποτυχίες και μετά ήρθαν οι καβγάδες, οι γκρίνιες… Εγώ πίεζα, εκείνος απομακρυνόταν, ένας φαύλος κύκλος.

Χωρίζουμε. Όλα αυτά πριν ενάμιση χρόνο. Μένουμε ένα μήνα χώρια και όταν ξαναβρισκόμαστε είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Ξαναγίνεται κάτι, αλλά εκείνος είναι διαφορετικός. Σαν να μην έχει όρεξη για τίποτα.

Απομακρυνόμαστε και δύο μήνες αργότερα ξαναβρισκόμαστε. Προσπαθεί. Μου ζητάει χρόνο. Πιεζόμαστε και οι δύο. Τρεις μήνες κρατάμε και το ξαναδιαλύουμε.

Τότε, για πρώτη φορά από όταν χωρίσαμε (7 μήνες αφότου χωρίσαμε δηλαδή) κάνει κάτι με μια άλλη κοπέλα. Ούτε δυο μήνες δεν κράτησε. Και κάπου εκεί, μετά το φετινό Πάσχα, ενώ είχαμε πλέον κάπως αποστασιοποιημένες σχέσεις, βρισκόμαστε να διαβάσουμε… Κάτι από δω κάτι από κει… ξαναγίνεται κάτι. Δεν συζητήσαμε τι έχουμε, τι δεν έχουμε, τι θα κάνουμε κλπ. Απλά αφήσαμε τα πράγματα να κυλήσουν.

Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο σχεδόν, θύμιζε κάπως τον παλιό του εαυτό. Έδειχνε χαρούμενος, ζωντανός. Και ο καιρός πέρναγε. Και η κατάσταση έμενε στάσιμη. Κι εγώ άρχισα να χάνω την μπάλα.

Ήθελα φέτος το καλοκαίρι που θα φεύγαμε για διακοπές να έχει ξεκαθαριστεί το τι κάνουμε. Αν γυρνώντας θα δώσουμε μια ευκαιρία ή αν θα το λήξουμε οριστικά. Και πίεσα τις καταστάσεις όσο δεν πάει. Ίσως ήταν λάθος. Δεν είχα άλλη εναλλακτική όμως. Οι ενδιάμεσες καταστάσεις τρελαίνουν.

Με κράταγε. Θυμάμαι ακόμα σκηνές: “Εγώ πως θα συνεχίσω που ό,τι όμορφο έχω το έχω συνδέσει μαζί σου;”… Και δεν μπορεί να έπαιζε θέατρο εκείνη την ώρα. Δεν γίνεται.

Δυο μέρες πριν φύγω για διακοπές, μαθαίνει ότι θα πρέπει να ξανακάνει αιτήσεις για το μεταπτυχιακό του, εγώ θέλω να αποφασίσουμε τι κάνουμε και γίνεται ένας πολύ μεγάλος καβγάς που καταλήγει με εκείνον να σηκώνεται να φεύγει και όλον τον υπόλοιπο μήνα να μην απαντάει σε κανένα μήνυμα.

Όταν γυρνάω, τον βρίσκω και μου λέει ότι τελείωσε, ότι “πάγωσε” μέσα του ότι ένιωθε. Πιέστηκε πολύ και θέλει να είναι ήρεμος. Χωρίς σχέση, χωρίς τίποτα. Το δέχομαι. Φεύγω και μπορώ να πω ότι μετά το πρώτο σοκ ηρέμησα αρκετά.

Και δυο βδομάδες μετά, σε μια δύσκολη στιγμή του που αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας, με παίρνει τηλέφωνο. Γιατί, λέει, είχε ανάγκη να με ακούσει.

Λίγες μέρες μετά που βρεθήκαμε τυχαία, μόνο φιλικός δεν ήταν. Το ένιωθα, το καταλάβαινα… Και εγώ και όσοι ήταν μαζί μας. Υπήρχαν πράγματα ακόμα. Πέντε μέρες μετά, μαθαίνω εντελώς τυχαία ότι έχει σχέση. Λίγο μετά από όταν φύγαμε για διακοπές.

Έβλεπα αυτά που της έστελνε και δεν το πίστευα. Της έλεγε πόσο την αγαπάει, πόσο ερωτευμένος είναι μαζί της και ότι δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να ερωτευθεί τόσο πολύ. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου.

Μιλήσαμε άλλη μια φορά και μου είπε ότι θέλει να πάμε για καφέ να τα πούμε, να με δει, να μάθει νέα μου… Και πριν 4 μέρες μιλήσαμε πάλι για ένα θέμα της σχολής. Ήταν πολύ ευγενικός, πολύ γλυκός και από χθες τον έχω πάρει δυο φορές τηλέφωνο και του έχω στείλει ένα μήνυμα και δεν έχει απαντήσει σε τίποτα.

Και πάλι γυρνάω στα ίδια. Τι γίνεται; Πως ερωτεύεται και αγαπάει κάποιος τόσο εύκολα; Και πως γίνεται να βγαίνεις από μια σχέση σχεδόν τριών χρόνων που υποτίθεται ότι κάτι σήμαινε για σένα και καπάκι μπαίνεις σε άλλη;

Θα μου πείτε ερωτεύτηκε. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ερωτεύεται κάποιος καπάκι μετά από κάθε του σχέση; Να θεωρήσω ότι εμένα τελικά δεν με ερωτεύθηκε ποτέ αληθινά; Κι εγώ που πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, τελικά τι;

Αυτός που ποτέ δεν εκφραζόταν εύκολα κλπ, ξαφνικά έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Κι ενώ είναι τόσο ερωτευμένος, όταν έχει ζόρια παίρνει τηλέφωνο εμένα, την ίδια στιγμή που η κοπέλα του τον περιμένει απέξω;

Και τώρα απλά σταματάει να μου μιλάει; Α, επίσης, εκτός από τα “αγάπη μου”, της έλεγε πράγματα που ήταν προσωπικά μας αστεία. Που δεν είχε κανένα λόγο να τα πει.

Όλα συγκρούονται μέσα μου. Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα να τον άλλαξε τόσο; Πριν δέκα μέρες μου είχε πει ξεκάθαρα πως ό,τι και να γίνει πάντα θα θέλει να έχει επαφή μαζί μου. Και τώρα απλά σταματάει να απαντάει και στα τυπικά;

Χωρίζει από μια σχέση 7 χρόνων και σε έξι μήνες είναι ερωτευμένος με άλλη… Χωρίζει από μια σχέση 3 χρόνων και σε ένα μήνα είναι ερωτευμένος με άλλη… Τόσο εύκολο είναι πια; Μόνο εγώ δεν μπορώ να το κάνω;

Και βλέπω ότι ο άνθρωπος που σήμαινε τόσα πολλά για μένα, για εκείνον δεν έχω καμία θέση πουθενά. Αν ένιωσε ποτέ πράγματα για μένα, αυτά έτσι απλά εξανεμίστηκαν; Μέσα σε 15 μέρες; Δεν ξέρω τι να πω…

Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο, αλλά μάλλον είχα ανάγκη να τα πω…

Μαριλίζα