Μάρω: “Πιστεύετε ότι αξίζει να τον διεκδικήσω;”

Θα ήθελα να σας πω τη δική μου ιστορία.
Είμαι 28 χρόνων και με το πρώην αγόρι μου, δύο χρόνια μεγαλύτερο από μένα, είχαμε μετακομίσει μαζί στο Βερολίνο, όπου ήδη έμενε και ο ξάδερφός μου, δύο χρόνια πριν. Με το αγόρι μου, τον Γ., μέναμε μαζί για κανένα εννιάμηνο ώσπου αυτός αποφάσισε να χωρίσουμε γιατί ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ήθελα κάτι παραπάνω από απλή συμβίωση (και όντως, δεν βλέπω το νόημα σε μια συμβίωση ας πούμε δύο χρόνων χωρίς προοπτικές, οπότε ήμουν ξεκάθαρη). Άλλωστε, πριν έρθουμε Βερολίνο και όσο μέναμε Ελλάδα, ήδη ήμασταν μια ζευγάρι, μια friends with benefits, μια απλοί φίλοι και μετά ξανά μαζί.

Ο ξάδερφός μου είναι ο κολλητός του, οπότε όπως και να έχει, με τον Γ. πάντα παραμέναμε καλοί φίλοι ακόμα κι όταν δεν είχαμε τίποτα μεταξύ μας. Νιώθω γενικά πολύ δεμένη με εκείνον. Τέλος πάντων, από τότε που χωρίσαμε -μια και καλή αυτή τη φορά, κάνουμε πάλι πολύ καλή παρέα και μάλιστα πριν από λίγο καιρό ήταν με μια κοπέλα μαζί για έξι μήνες, μία Ελληνογερμανίδα που μένει και δουλεύει στο Βερολίνο.

Την είχα γνωρίσει αλλά δεν τη συμπάθησα γιατί έμαθα από εκείνον ότι αυτήν την πείραζε που κρατούσαμε επαφή οι δυο μας, κι ας τη διαβεβαίωνε αυτός πως ό,τι ερωτικό μεταξύ μας είχε φύγει μια και καλή. Αυτός, όμως, έδωσε προτεραιότητα στη δικιά μας φιλία γιατί κι εκείνος και εγώ νιώθουμε δεμένοι επειδή περάσαμε πολλά.

Το θέμα μου είναι το εξής: μου είπε ότι πρόσφατα χώρισε με την κοπέλα του και ο λόγος ήταν ότι αυτή δεν ήταν εντάξει με το ότι ένιωθε σαν να ερχόταν δεύτερη στη σχέση τους μετά από μένα και γενικώς δεν τον ένιωθε αρκετά δοτικό όπως ήταν εκείνη (και όντως έχω να πω ότι η κοπέλα είχε υπομονή και ήταν δοτική, ειδικά με κάποιον όπως ο Γ. που θέλει άνθρωπο με υπομονή πολλή), ενώ ούτε και μαζί της ήθελε να πάει σοβαρότερα από απλή σχέση.

Μετά από μένα κιόλας δεν ήθελε καν άλλη συμβίωση. Με την Ελληνοπολωνέζα απλώς έβγαιναν ή κοιμόντουσαν ο ένας στου άλλου. Τέλος πάντων, εγώ τον Γ. δεν τον έβλεπα ερωτικά αφότου είχαμε χωρίσει και είχαμε μετακομίσει χώρια. Κρατήσαμε, όπως είπα, καλές φιλικές σχέσεις, βγαίναμε ακόμα και μόνοι μας καμιά φορά. Έκανα κι εγώ σχέση αλλά κράτησε δυο μήνες, δεν προχώρησε (με απάτησε… με την πρώην του κιόλας).

Και τώρα αναρωτιέμαι μήπως αξίζει τελικά να σκεφτώ επανασύνδεση με τον Γ. Πάντα ήταν ο άνθρωπός μου και είμαι κι εγώ για αυτόν και πιστεύω ότι είμαι η μόνη που μπορώ να τον δεχτώ όπως είναι με τις αδυναμίες του. Επίσης, νιώθει δεκτικός ακόμα και στο να του υποδεικνύω τα αδύναμά του σημεία.

Η πρόσφατη κοπέλα του κάθε φορά που τη δυσαρεστούσε κάτι, αυτόν τον πείραζε, δεν την άκουγε και είχε κι αυτός παράπονα από εκείνη, ενώ εμένα με ακούει, με υπολογίζει, ακόμα και μπροστά της με αποκαλούσε Μαράκι. Και παρόλο που μπορούμε να πάμε κόντρα ο ένας στον άλλον, βλέπω γενικά ότι μου φέρεται πολύ όμορφα και πιστεύω ότι αν τον απομονώσω κάπως και τον προσεγγίσω ερωτικά, θα ενδώσει.

Πιστεύετε ότι αξίζει να τον διεκδικήσω; Αλλά αν τον διεκδικήσω, θα είναι μια για πάντα, δεν θα ήθελα πάλι να χωρίσουμε. Και είναι εντάξει αν δεν θέλει προς το παρόν γάμο ή κάτι, μπορώ να περιμένω 2-3 χρόνια (σύμφωνα με αυτόν, κάπου τότε θα ήθελε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά).

Μάρω

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;