Μάρθα: “Θεώρησε ότι δεν ήμουν αντάξιά του και αυτό ήταν που με πλήγωσε πολύ.”

Γεια σας!
Με λένε Μάρθα και είμαι 24 χρόνων. Θα ήθελα να ποστάρω τη δική μου… “τραγική” ιστορία εδώ για να δεχτώ απόψεις, κριτικές, οτιδήποτε θα με βοηθήσει να δω την κατάσταση από μια άλλη οπτική γωνία.

Πρόσφατα ήμουν σε σχέση με έναν άνδρα 27 χρόνων και πολύ πετυχημένο. Για να καταλάβετε τι εννοώ… ειδικεύεται στις Διεθνείς Σχέσεις, έχει κάνει πληρωμένη πρακτική άσκηση σε διεθνή οργανισμό, μιλάει τέσσερις ξένες γλώσσες (δύο άπταιστα και δύο σε καλό επίπεδο), έχει ήδη δύο δημοσιεύσεις, τώρα πρόσφατα έχει τελειώσει και το μεταπτυχιακό του στις Διεθνείς Σχέσεις και πολύ πιθανό να συνεχίσει για διδακτορικό. Έχει όλα τα εφόδια και μάλλον θα πάρει και υποτροφία.

Σας παραθέτω αυτό το μίνι βιογραφικό για να καταλάβετε ότι ο άνδρας αυτός για τέτοια ηλικία είναι πολύ επιτυχημένος, τουλάχιστον στα μάτια μου! Προέρχεται και από ευκατάστατη οικογένεια και έχει τη δυνατότητα να μένει μόνος του και να είναι ανεξάρτητος. Συν τοις άλλοις, είναι εμφανίσιμος και με ωραίους τρόπους.

Από την άλλη, εγώ είμαι αριστούχα απόφοιτη από τη σχολή μου (Εφαρμοσμένη Πληροφορική), έχω καλές συστάσεις και μάλλον θα συνεχίσω για μεταπτυχιακό, γιατί το αντικείμενο μού αρέσει πολύ. Μάλιστα, μπορεί να πάρω και υποτροφία -θα δούμε. Από ξένες γλώσσες μιλώ μόνο τα αγγλικά άπταιστα, δηλαδή μπροστά του -που μιλά άλλες τρεις, δεν είναι τίποτα.

Με εκείνον ήμασταν μαζί για έξι μήνες. Αυτή η σχέση ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Πρόκειται για άνθρωπο πανέξυπνο και καλλιεργημένο κι εγώ ένιωθα ότι επιτέλους βρήκα μια σχέση με την οποία επικοινωνούσα πολύ καλά σε πνευματικό επίπεδο, πέρα από το σαρκικό και το συναισθηματικό.

Αυτό που μας χώρισε τελικά είναι η άποψη από το δικό του οικογενειακό περιβάλλον (αλλά ίσως και του ιδίου), ότι δεν είμαι αρκετά αντάξιά του. Οι δικοί του ήθελαν να τον δουν με κάποια πιο επιτυχημένη.

Φυσικά και δεν με είχαν γνωρίσει ποτέ, αλλά από όσα θα τους είπε για μένα, ίσως κατάλαβαν ότι δεν έχω το ίδιο μέλλον με το γιο τους και ότι δεν θα πάμε πολύ μακριά μαζί. Και το διάστημα πριν χωρίσουμε εκείνος μού έλεγε συχνά ότι δεν είχαμε προοπτικές μαζί και ότι οι γονείς του το έβλεπαν αυτό, για αυτό και δεν με ενέκριναν για κάτι σοβαρότερο. (Αν και, εδώ που τα λέμε, ποτέ κανένας μας δεν είχε κάνει λόγο να συνεχίσουμε σοβαρότερα, επειδή και για μένα ήταν πολύ νωρίς έτσι κι αλλιώς. Σε διάστημα έξι μηνών θα ήταν γελοίο να συζητηθεί κάτι τέτοιο.)

Στη σχέση δεν είχαμε ούτε προβλήματα ούτε τριβές και αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλον με κατανόηση, σεβασμό και στοργή. Ακόμα κι όταν δεν είχαμε χρόνο να βλεπόμαστε τακτικά, είχαμε την καλύτερη επικοινωνία. Ξέραμε και οι δύο πώς είναι να είσαι αφοσιωμένος στο αντικείμενό σου και χαιρόμουν που έδειχνε το ίδιο πάθος για τις σπουδές του όπως εγώ για τις δικές μου.

Ποτέ δεν κρεμόμουν σαν απελπισμένη από αυτή τη σχέση, δηλαδή είχα και τη δική μου ζωή, τις φιλίες μου, την περιστασιακή δουλειά μου, μα την ίδια ώρα τον στήριζα με κάθε τρόπο, γιατί ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του και τον θαύμαζα σε όλα.

Ώσπου μια μέρα μού είπε ξεκάθαρα ότι δεν γίνεται να είμαστε άλλο μαζί, γιατί δεν θα είχαμε προοπτικές μακροπρόθεσμα. Είπε να χωρίσουμε. Δεν ήταν συζήτηση, ήταν η ανακοίνωση μιας απόφασης, οπότε εγώ δεν ξεκίνησα να διαπραγματεύομαι. Προφανώς, δεν είμαι η Amal Alamuddin. Θεώρησε ότι δεν ήμουν αρκετά αντάξιά του και αυτό ήταν που με πλήγωσε πολύ.

Τώρα καμιά φορά με ρωτάει τα νέα μου μέσω e-mail ή SMS, αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να είμαστε ξανά μαζί, ενώ για σχέση με προοπτικές ούτε λόγος, εφόσον εκείνος δεν νιώθει έτσι. Αποκλείεται να πιέστηκε τόσο πολύ από τους γονείς του, προφανώς ήταν κι εκείνος της άποψης ότι ήμουν κατώτερη μπροστά του.

Επίσης, να σημειώσω ότι η οικογένειά μου κι εγώ δεν έχουμε την ίδια οικονομική άνεση με τη δική του, οπότε εδώ ενδεχομένως να έχουμε… ταξικές διαφορές. Εκείνος όσο σπούδαζε είχε την άνεση να μη δουλεύει όπου κι όπου για ένα χαρτζιλίκι και ποτέ δεν βρέθηκε στην ανάγκη να κάνει δουλειές άσχετες με τις σπουδές του.

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ευκατάσταση οικογένειά του, αλλά και στην ικανότητά του να βγάζει δικά του χρήματα μόνο και μόνο από την ιδιοφυία του. Ενώ για μένα οι γονείς του πίστευαν (αυτό μου το είπε έμμεσα ο ίδιος μια φορά) ότι για τα 24 μου θα έπρεπε να έχω κάνει κάτι παραπάνω.

Εγώ ξεκίνησα να σπουδάζω στα 20, όχι στα 18, επειδή δεν πέρασα στη σχολή που ήθελα, οπότε για δύο χρόνια δούλευα όπου έβρισκα για να στηρίξω την οικογένειά μου. Έπειτα, παράλληλα με τις σπουδές μου δούλευα ως σερβιτόρα, ενώ για κάποιο διάστημα μέχρι και φυλλάδια μοίραζα… Και αυτό δεν είναι δείγμα επιτυχίας, κατά την άποψη των γονιών του.

Αυτό που θέλω να σας ρωτήσω είναι αν τελικά πιστεύετε ότι μία Σταχτοπούτα σαν εμένα δεν αξίζει έναν επιτυχημένο και καλλιεργημένο πρίγκιπα όπως ήταν εκείνος. Ή μήπως όλα αυτά είναι μικροαστικά κόμπλεξ;

Έχουν περάσει τρεις μήνες από το χωρισμό, έναν χωρισμό στον οποίο δεν συναίνεσα μέσα μου και ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω ότι έχασα το ιδανικό μου ταίρι από δίπλα μου. Οι φίλες μου μού λένε ότι το κόμπλεξ είναι δικό του και δεν αξίζει, αλλά αυτές είναι φίλες μου και θα μου πουν μόνο ενθαρρυνστικά λόγια, ο Θεός να τις έχει καλά. Εσείς οι άγνωστοι με αντικειμενική ματιά, τι έχετε να πείτε;

Μάρθα