Ματίνα: “Νομίζω πως έχω γίνει φοβική; Μήπως είμαι εγώ που προκαλώ τη στραβή εξέλιξη;”

Με λένε Ματίνα και θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας ένα πρόβλημα…

Πριν δύο εβδομάδες περίπου γνώρισα τον Σ. Γνωριμία της στιγμής που εξελίχθηκε ωραία. Μικρότερός μου μερικά χρόνια και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Μιλούσαμε μέσω μηνυμάτων κυρίως και πολύ γρήγορα αποφασίσαμε να βρεθούμε.

Είπαμε να έρθει σπίτι μου και να περάσουμε μαζί το Σαββατοκύριακο. Έτσι κι έγινε. Ήταν πολύ όμορφα. Οι συζητήσεις μας έδειχναν ότι υπάρχει επικοινωνία. Ήταν αρκετά περιποιητικός και δοτικός κάτι που με έκανε να χαλαρώσω και να αφεθώ.

Εδώ θα ήθελα να σας διευκρινίσω πως η προηγούμενή μου σχέση μου έχει αφήσει πολλά σημάδια. Πέρασαν χρόνια για να τον ξεπεράσω -αν τον ξεπέρασα ποτέ δηλαδή. Και όλο αυτό το διάστημα μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω κάτι που θα μου κάνει “κλικ”. Όλοι για κάποιο λόγο μέσα μου συγκρίνονταν μαζί του κι έχαναν. Ό,τι κι αν βρισκόταν στο διάβα μου από τότε έμοιαζε μικρό ή ότι κάτι του έλειπε.

Το λέω αυτό για να σας εξηγήσω πως για μένα το Σαββατοκύριακο με τον Σ. αποδείχτηκε αρκετά σημαντικό μιας και τόσο καιρό μετά, κάποιος κατάφερε να με κάνει να νιώσω όμορφα.

Έφυγε το απόγευμα της Κυριακής και ανυπομονούσα να τα ξαναπούμε. Κι εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Δεν είμαι από τις γυναίκες που χρησιμοποιούν στρατηγικές και συνήθως αφήνομαι στα θέλω μου. Οπότε το “δεν στέλνεις μήνυμα πρώτη” ή το “περιμένεις να κάνεις κίνηση εκείνος” στην περίπτωσή μου δεν ίσχυαν.

Την επόμενη μέρα λοιπόν έστειλα μήνυμα να δω τι κάνει. Μου είπε πως πέρασε τη μέρα του κι ότι τον ταλαιπωρούσε μια γρίπη και αυτό ήταν. Την επόμενη μέρα ξαναέστειλα. Μου εξήγησε πως η γρίπη επιμένει και πως δεν είναι πολύ καλά. Δεν ξαναέστειλα. Αλλά ούτε κι αυτός έστειλε κάτι. Πέρασε μια εβδομάδα και κανένα νέο του.

Μου είχε πει ότι ακολουθεί μια δύσκολη και απαιτητική εβδομάδα για εκείνον, αλλά πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος για να στείλει ένα μήνυμα να δει τι κάνω; Απογοητεύτηκα.

Έχω την εντύπωση πως έχω γίνει φοβική. Φοβάμαι να αφεθώ γιατί δεν θα αντέξω άλλη ανώμαλη προσγείωση. Και κάπως έτσι, είτε γειώνω μια κατάσταση πριν καν καλά-καλά ξεκινήσει, είτε με “ζώνουν τα φίδια” για το τι θα γίνει στη συνέχεια με παρόμοια αποτελέσματα. Μήπως είμαι εγώ που προκαλώ την στραβή εξέλιξη;

Ματίνα