Μια φίλη σε αδιέξοδο: “Νιώθω πως αυτή τη λάθος μου επιλογή θα πρέπει να την πληρώνω μια ζωή…”

Με λένε Ε. και είμαι 36 χρόνων. Είμαι παντρεμένη για δεύτερη φορά 4,5 χρόνια τώρα.

Πριν το γάμο νόμιζα πως είχα βρει τον άνθρωπο της ζωής μου. Εκείνον που θα καταλήγαμε μαζί στα γεράματα. Δυστυχώς όμως όπως όλα τα όνειρα έτσι κι αυτό παρέμεινε ένα απλό ουτοπικό όνειρο.

Αμέσως μετά το γάμο μας έπρεπε λόγω επαγγελματικών, δικών μου, υποχρεώσεων να μεταβούμε σε μια άλλη πόλη. Τα προβλήματα πολλά και γνώριμα.

Ο άνθρωπός μου είχε κακή σχέση με τη δουλειά κι εγώ τον στήριζα συνέχεια. Ήθελα να είναι ευτυχισμένος, διότι είχε αφήσει τη ζωή του για μένα και ήρθε να μείνει στη δική μου πόλη για μένα.

Για τέσσερα χρόνια δούλεψε το ένα συνολικά, δημιουργώντας μας οικονομικά προβλήματα. Αυτό θα ήταν το λιγότερο. Η τεμπελιά είναι ένα χαρακτηριστικό που ουδέποτε καταλάβα και κατανόησα αλλά συμβιβάστηκα με αυτή διότι ουδείς τέλειος έλεγα.

Τα προβλήματα όμως δεν περιορίστηκαν εκεί. Μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Στον ερωτικό τομέα έβγαζε ένα σωρό προβλήματα από τη δική του πλευρά. Νόμιζα ως χαζή πως με τη συζήτηση όλα διορθώνονται και έτσι το συζητήσαμε αρκετές φορές, χωρίς κανένα αποτέλεσμα όμως.

Συζητήσαμε να πάει σε ένα γιατρό αλλά εκείνος έλεγε τη μια ότι είναι κουρασμένος, την άλλη ότι όλο αυτό είναι αποτέλεσμα του χαλασμένου δοντιού του και άλλες τέτοιου είδους δικαιολογίες.

Στην αρχή έριχνα ευθύνες σε μένα. Μήπως πήρα κανένα κιλό παραπάνω και δεν τον ελκύω πλέον… Μετά έλεγα μήπως έβγαλα ρυτίδες και δεν τον ελκύω… Έπεσα σε μελαγχολία.

Όταν κατάλαβα πως τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει του είπα πως θα έβρισκα άλλον, μήπως και τον ταρακουνήσω, αλλά εκείνος αδιάφορος. Προσπάθησα η αλήθεια είναι, αλλά είναι κάτι που όσο κι αν το προσπαθήσεις αν δεν είναι του χαρακτήρα σου δεν μπορείς να το κάνεις.

Έχω βαλτώσει. Είμαι 36 χρόνων και νιώθω 70. Με άλλον δεν μπορώ να πάω -τουλάχιστον όχι έτσι, με εκείνον ερωτικός τομέας δεν υπάρχει….

Να χωρίσω για δεύτερη φορά ενώ τον έχω φέρει χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του το νιώθω άτιμο. Ξέρω πως το σωστό θα ήταν, εφόσον αδιαφορεί για το πρόβλημα, να τον αφήσω και να φύγω αλλά δεν μπορώ να το πάρω απόφαση και μένω στάσιμη.

Νιώθω πως αυτή τη λάθος μου επιλογή θα πρέπει να την πληρώνω μια ζωή και αυτό με γέρασε και με πληγώνει. Νιώθω συνέχεια κουρασμένη, δεν έχω διάθεση να φάω, να βγω. Ρίχνω συνέχεια ευθύνες στον εαυτό μου κι αυτό με σκοτώνει περισσότερο μέρα με τη μέρα.

Ε.