Πριν τρία χρόνια στις σπουδές μου στο εξωτερικό γνώρισα τον Γιώργο. Αυτός από Αθήνα, εγώ από Λευκωσία (Κύπρο). Με ήθελε πολύ, αλλά εγώ είχα τους ενδοιασμούς μου λόγω απόστασης. Όμως με κέρδισε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τον πρώτο χρόνο περνούσαμε πολύ ωραία εφόσον μέναμε μαζί. Γνώρισε τους δικούς μου κι εγώ τους δικούς του. Μετά τον ένα χρόνο, μπήκε η απόσταση στη μέση, το δικό μου μεταπτυχιακό και ο στρατός.
Τότε άρχισαν και τα προβλήματα. Οι γονείς του να μην τον αφήνουν να έρθει Κύπρο, γιατί τον ήθελαν κοντά τους, οι δικοί μου να μην με αφήνουν να πάω Αθήνα λόγω όλων αυτών των περιστατικών.
Έτσι, μας προκαλούσαν πίεση και τσακωμούς μεταξύ μας. Χωρίσαμε για λίγο, αλλά δεν αντέχαμε μακριά ο ένας από τον άλλο και τα ξαναβρήκαμε. Κάναμε υπομονή… Όμως τώρα είχαμε εκτός από τους γονείς και τους φίλους να μας δημιουργούν προβλήματα. Ξέρω φταίμε που βάζαμε τρίτους στη ζωή μας.
Μετά από αρκετό καιρό τον χώρισα και του είπα να μείνουμε φίλοι, γιατί δεν άντεχα άλλο την πίεση κι αυτός να είναι μακριά μου.
Τον πλήγωσα. Κι εγώ όμως ήμουν πληγωμένη. Σπίτι στους φίλους προσποιούμουν ότι το ξεπέρασα και ότι είμαι καλά. Μέσα μου όμως ήμουν κενή.
Μετά από μισό χρόνο άρχισα να βγαίνω με ένα παιδί και τότε κατάλαβα ότι δεν το είχα ξεπεράσει. Δεν άντεχα άλλο να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και τους άλλους γύρω μου.
Έκανα βήματα να τα βρούμε. Του είπα όσα αισθάνομαι, ότι τον αγαπώ και δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου με τον άλλο, ότι θα πήγαινα Αθήνα να μείνω μαζί του. Θυσίαζα τα πάντα για να είμαι δίπλα του.
Τότε άρχισε αυτός να μου λέει δεν πρέπει και να μην πάω. Μου μιλούσε πολύ άσχημα. Μου είπε ότι έχει κοπέλα και δεν θέλει να την πληγώσει γιατί δεν της αξίζει. Έμαθα όμως από κοινούς φίλους ότι δεν έχει σχέση και ότι μου είπε ψέματα.
Τώρα δεν μιλάμε. Συνέχεια τον σκέφτομαι και τον θέλω δίπλα μου. Αλλά ξέρω ότι ποτέ δεν θα τον έχω. Κάθε μέρα που περνάει, νιώθω περισσότερο κενή. Θα σεβαστώ όμως αυτό που θέλει όσο κι αν πονώ.
Εσείς τι πιστεύετε;
Δήμητρα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ