Μικρή Ψιψίνα: “Όλα ήταν καλά μέχρι που γνώρισα τον πιο μεγάλο αδερφό του.”

Σήμερα αποφάσισα μετά από πολύ σκέψη να γράψω κάτι που ούτε η ίδια μπορώ να το παραδεχτώ!

Θα αρχίσω λέγοντας τι μου συνέβη…
Πέρυσι τα έφτιαξα με ένα αγόρι. Εκείνος έφυγε το καλοκαίρι για δουλειά κι εγώ έμεινα εδώ. Το καλοκαίρι του έκανα ναζάκια να έρθει να τον δω καμιά βδομάδα και να φύγει. Αφού έπεισε το αφεντικό του ήρθε και τότε… μου γνώρισε τις αδερφές του και τους αδερφούς του (καθώς είναι 7 παιδιά)!

Όλα ήταν καλά μέχρι που γνώρισα τον πιο μεγάλο αδερφό του. Δεν ξέρω, κάτι με τράβηξε σε εκείνον και ήθελα να τον βλέπω… Μέσα στη βδομάδα που ήταν το αγόρι μου εδώ, τον είχα δει δύο φορές. Μία που κάτσαμε σε μια καφετέρια εγώ, το αγόρι μου, ο αδερφός του κι ένας φίλος του και μία όταν έφευγε και εκείνος για δουλειά.

Θυμάμαι πως όταν τον πήγαμε στο λιμάνι για να φύγει εγώ του έδωσα το χέρι μου για να τον χαιρετήσω κι εκείνος με τράβηξε πιο κοντά και δώσαμε σταυρωτό φιλί. Του έκανα αίτημα φιλίας στο fb και του έστελνα μηνύματα κάθε λίγες μέρες και μιλούσαμε.

Μετά για κάποιο λόγο σταμάτησα να του στέλνω, γιατί μάλωσα με το αγόρι μου και είπαμε να χωρίσουμε και πάνω στα νεύρα μου διέγραψα κι εκείνον.

Ο καιρός πέρασε, γύρισε πίσω το αγόρι μου, μιλήσαμε (τα βρήκαμε δηλαδή) και πριν λίγες μέρες ήρθε και ο αδερφός του… Και βγήκαμε όλη η παρέα. Όλα αγόρια ήταν, μόνο εγώ κορίτσι… Και με χαιρέτησε, άρχισε διακριτικά να μου μιλάει για διάφορα θέματα…. Και του ξαναέστειλα αίτημα και το δέχτηκε, αλλά δεν μπορώ να του στείλω μήνυμα γιατί το αγόρι μου δεν με αφήνει και αχχχ!!!

Όποτε τον βλέπω μέσα η καρδιά μου χτυπάει τόσο πολύ!!! Τι να κάνω; Δεν υπάρχει στιγμή που να μην τον σκέφτομαι!!! Και ξέρω πως δεν μπορώ και να του στείλω (λόγω του αγοριού μου) και ούτε κίνηση μπορώ να κάνω… πφφφ (χωρίς κράξιμο, ας μου απαντήσει κάποιος)

Μικρή Ψιψίνα