Διαβάζω πολύ καιρό της προσωπικές ιστορίες και νιώθω την ανάγκη να ανοιχτώ κι εγώ κάπου που δεν θα μου χαϊδέψουν τα αυτιά και θα μου δοθεί μια λογική λύση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είμαι 25 ετών και πολύ πληγωμένη. Έχω κάνει δύο σχέσεις στη ζωή μου κι αυτό που τις χαρακτηρίζει είναι ο όλεθρος.
Δεν ξέρω αν είναι τύχη, μοίρα ή επιλογές. Πάντως στο κομμάτι σχέσεις είμαι άχρηστη. Δόθηκα, ερωτεύτηκα πολύ και πραγματικά ήμουν αυτό που άξιζε όμως αυτό δεν εκτιμήθηκε καθώς και στις δύο σχέσεις πληγώθηκα γιατί χρησιμοποιήθηκα σαν παιχνίδι.
Ειδικά στην πρώτη ένιωσα σαν μια κοινή γυναίκα που απλά εκμεταλλεύθηκαν το σώμα της και την πέταξαν. Και φυσικά φταίω. Πίστεψα στον έρωτα, στα όμορφα λόγια κι όταν δόθηκα με άφησαν.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκανα δύο χρόνια να το ξεπεράσω. Δεν ήθελα κανέναν. Όταν κατάφερα να ξανανιώσω έλξη για κάποιον προχώρησα. Όμως κι αυτός μετά από τον ένα μήνα έκανε νερά. Ξαφνικά απομακρυνόταν ώσπου τελείωσε δίχως μία εξήγηση.
Ξανάρθε. Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του ακόμα και τον δέχτηκα αμέσως, αλλά με ενδοιασμούς. Ζήσαμε μαζί κάποιους μήνες. Ενώ στην αρχή θα άλλαζε κάθε κακώς κείμενο… έκανε ξανά τα ίδια. Απομάκρυνση και μικρή επικοινωνία.
Το δεχόμουν σαν χαζή γιατί ήμουν ερωτευμένη. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να πληγωθεί δεύτερη φορά. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήμουν πολύ ερωτευμένη, κάτι που μου συμβαίνει δύσκολα.
Ξανατελείωσε, γιατί δεν άντεχα την άσχημη συμπεριφορά του. Παρ’ όλα αυτά γίνανε κάποιες προσπάθειες πάλι πιο χαλαρά, πιο ήρεμα. Δυο λέξεις που μισώ αφού εγώ ήξερα τι θέλω.
Το δέχτηκα και πάλι. Και πάλι πληγώθηκα. Τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμα χειρότερα. Σίγουρα φταίω εγώ. Είχα την πόρτα ανοιχτή. Αλλά όσο και να παρακαλούσα αν είναι να με πληγώσει να με αφήσει, δεν με άφηνε. Δικαιολογούσε την αδιαφορία και τον πίστευα.
Έχω πληγωθεί πολύ. Είμαι υπέρ της σχέσης, αλλά στην ουσία ποτέ δεν έχω κάνει. Μόνο εφήμερα. Πλέον είμαι σίγουρη πως θα μείνω μόνη, πως δεν πρόκειται ούτε να ξανανιώσω έτσι γιατί δεν εμπιστεύομαι ΚΑΝΕΝΑΝ και γιατί δεν νομίζω ότι θα με θελήσει και κανένας.
Οι φίλες μου είναι χρόνια σε σχέσεις κι έχουν αλλάξει συνήθειες. Οι έξοδοι είναι σπάνιες. Με παρηγορούν ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα γνωρίσω τον κατάλληλο, αλλά δεν το πιστεύω. Με έχει πάρει από κάτω. Νιώθω μηδενικό, ανάξια να με ερωτευθούν.
Πολλές φορές νιώθω φθηνή, πως αξίζω μόνο για αυτό, για κάτι εφήμερο. Θέλω πολύ να είμαι με κάποιον. Θεωρώ τον έρωτα ό,τι πιο σημαντικό, αλλά απογοητεύομαι. Και να προσπαθήσω και να γνωρίσω κάποιον, πως θα τον εμπιστευθώ;
Το μυαλό μου θα πηγαίνει όλο στο κακό. Θα το βλέπω με αρνητισμό. Πολλές φορές σε απελπισία, αφού έχω κάνει τη νύχτα μέρα και δεν κοιμάμαι παρακαλώ το Θεό να με πάρει. Τελικά τι συμβαίνει;
Μήπως κάποιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ την όμορφη αυτή πλευρά της ζωής; Μήπως κάποιοι είναι γεννημένοι για το σκοτάδι; Μήπως δεν είμαστε όλοι για έρωτες και σχέσεις; Δοκιμαζόμαστε, προετοιμαζόμαστε γιατί μας αξίζει το καλύτερο; Πρέπει να προσπαθείς και να δίνεις ευκαιρίες αν και δεν σε έλκει ο άλλος ή απλά θα έρθει από μόνο του;
Μιμή
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ