“Μου αρέσεις, αλλά δεν θέλω να είμαι με μια κοπέλα στα κιλά σου!”

Είμαι 15 χρόνων και πριν δύο μήνες γνώρισα ένα αγόρι πολύ καλό και τρυφερό, αλλά δεν υπάρχει κάτι το ερωτικό μεταξύ μας. Από τις πρώτες μέρες στο σχολείο ήρθαμε πιο κοντά και κάναμε παρέα.

Πιο μετά, τα απογεύματα ήμασταν συνέχεια έξω μαζί και ύστερα ερχόταν ή αυτός σπίτι μου ή εγώ πήγαινα στο δικό του και καθόμασταν μέχρι αργά το βράδυ. Με βοηθούσε στα μαθηματικά και για να μην τα πολυλογώ περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί.

Γνωριζόμαστε λίγο καιρό αλλά είναι σαν να γνωριζόμαστε χρόνια! Πολλές φορές του είπα ότι θα μου είναι δύσκολο νατον εμπιστευτώ γιατί έχω πληγωθεί κι έχασα την εμπιστοσύνη μου στα αγόρια. Το δέχτηκε και μου είπε πως αυτός θα μου δείξει ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ.

Στο μεταξύ, στο διάστημα αυτό κατάλαβα ότι άρχισε να μου αρέσει (το κατάλαβε κι αυτός ότι μου αρέσει). Μου είχε κόψει τον αέρα από την αρχή και μου είπε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα μεταξύ μας.

Εγώ σοκαρίστηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω!!! Και όταν τον ρώτησα ποιος είναι ο λόγος που δεν ήθελε να γίνει τίποτα η απάντησή του ήταν: “Είσαι πολύ όμορφη, μου αρέσεις, μου αρέσει η παρέα σου, περνάμε πολύ ωραία μαζί, αλλά δεν θέλω να είμαι με μια κοπέλα στα κιλά σου!!!”.

Είχα πάθει σοκ!!! Ήθελα να τον σκοτώσω!!! Δεν είπα τίποτα και σαν χαζή δέχτηκα αυτά που μου είπε και συνεχίζαμε να κάνουμε παρέα κανονικότατα. Μου έλεγε για τα κορίτσια που φλερτάρει και του αρέσουν κι εγώ η ηλίθια του έδινα συμβουλές πώς να τις κερδίσει και το μόνο που κατάφερνα είναι να πληγώνω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Αυτός όμως δεν το έχει καταλάβει, ότι με ενοχλεί που μου λέει για τα ερωτικά του. Και τι δάκρυ έριξα για αυτόν δεν λέγεται!!! Όλη την ώρα ήταν μέσα στο μυαλό μου.

Πριν μια εβδομάδα περίπου, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του είπα πάνω στην κουβέντα ότι δεν είμαι σίγουρη αν θέλει να κάνουμε παρέα κι αν είναι σωστό να τον εμπιστεύομαι. Τότε θύμωσε τόσο πολύ, μου είπε: “φτάνει ως εδώ, τα συζητήσαμε πολλές φορές και σου έδειξα ότι μπορείς να με εμπιστεύεσαι και τώρα μου λες ότι έχεις αμφιβολίες για τη φιλία μας;”…. Και μου το έκλεισε στα μούτρα!!

Του έστελνα μηνύματα, του ζητούσα συγνώμη, τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει… Τίποτα αυτός. Τον πήρα πάνω από 50 φορές τηλέφωνο και ούτε μία δεν απάντησε. Στο σχολείο δεν μιλούσαμε καθόλου. Σήμερα δεν άντεξα και πήγα και τον βρήκα.

Του μιλούσα. Αυτός τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση… μέχρι που εκνευρίστηκα. Γίναμε ρεζίλι γιατί του φώναζα και του έλεγα να μου μιλήσει και να μην με γράφει. Η απάντησή του ήταν με πολύ ήρεμο τρόπο: “Ειλικρινά εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους φίλους σου που κάνεις τα ίδια και τα ίδια και όλα ok. Εγώ δεν είμαι έτσι. Σου είπα να μην ξανασυζητήσουμε αυτό το θέμα γιατί θα έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο κι εσύ μου ξανάπες ότι δεν είσαι σίγουρη για εμάς. Αν δεν ήθελα να κάνουμε παρέα δεν θα αφιέρωνα τόσο χρόνο μαζί σου. Και τα λάθη έχουν τις συνέπειές τους”.

Μετά σηκώθηκε κι έφυγε. Κι εγώ είπα αφού έτσι θέλει, έτσι θα ‘χει. Αλλά είναι τρομερό μαρτύριο. Από τη μέρα που τσακωθήκαμε είμαι χάλια. Κλαίω συνεχώς. Δεν ξέρω τι να κάνω. Εντάξει, έκανα ένα λάθος. Ζήτησα συγνώμη. Είναι ανάγκη να μας κοστίσει τη φιλία μας;

Χριστίνα