Τελευταία ημέρα διακοπών -έτσι νόμιζα. Μόλις 15 ετών, στην ίδια καφετέρια που πήγαινα δύο μήνες τώρα. Και τότε… μπήκε ο Π. Την τελευταία μέρα! Κι έκατσε απέναντί μου γιατί ήξερε τους φίλους μου. Πιάσαμε αμέσως κουβέντα. Μόλις είχε γυρίσει από φαντάρος (20 χρόνων αυτός) και την άλλη μέρα δεν έφυγα.

Βγήκαμε για καφέ και ξαναβγήκαμε. Πέρασα μια εβδομάδα με αγκαλιές και φιλιά με τον πρώτο μου -παιδικό ουσιαστικά- έρωτα. Κι έφυγα…

Ένα χρόνο μετά κάνω σχέση και τον ξέχασα. Μέχρι που στα 17 μου ξαναπήγα στο ίδιο μέρος και τον είδα. Και με είδε. Και τον ήθελα όπως ποτέ δεν ήθελα τον σύντροφό μου. Έζησα ένα Σαββατοκύριακο που θα μου άλλαζε τη ζωή.

Ξαναέφυγα. Έμενα με τον άλλο κι έκανε κι αυτός σχέση. Όμως πάντα σκεφτόμουν τον Π. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Ώσπου ένα καλοκαίρι κι ενώ είχα δυο χρόνια να τον δω με πήρε τηλέφωνο και μου ζητούσε να πάω. Και πήγα. Κι έζησα για ένα χρόνο μαγικά και μαρτυρικά. Τον μοιραζόμουνα και με μοιραζόταν. Δεν άντεχα άλλο!

Χωρίς να του πω τίποτα χώρισα. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και τον σύντροφό μου, που δεν έφταιγε. Ήθελα μόνο αυτόν έστω κι αν τον μοιραζόμουνα.

Χώρισε κι εκείνος. Μετακόμισα στην πόλη του και μείναμε μαζί χωρίς να περιμένω τίποτα. Κι όμως… μένουμε μαζί 7 χρόνια, παντρεμένοι τα δύο τελευταία κι έχουμε κι ένα πανέμορφο κοριτσάκι 10 μηνών.

Μου συνέβη ό, τι δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ στα 15 μου χρόνια. Κι όμως! Όταν θέλεις κάτι πολύ πρέπει να το διεκδικήσεις και πού ξέρεις…