Έχω σχέση με ένα παιδί εδώ και 7 μήνες. Αυτός 27 και εγώ 21. Δεν δουλεύει και μένει με τους δικούς του. Κι εγώ ακόμα σπουδάζω οπότε αναγκαστικά μένω με τους γονείς μου. Όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχει προσωπικός χώρος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
‘Εχω πάει κάμποσες φορές στο σπίτι του, γιατί ούτε λεφτά για ξενοδοχείο υπάρχουν, αλλά το κλίμα που συνάντησα όσες φορές πήγα, δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Η μάνα του είναι πάντα στο σπίτι, δεν πηγαίνει ποτέ πουθενά και σαν να μην έφτανε αυτό με κοιτάει συνεχώς με ένα άγριο βλέμμα, λες και κάνω κάτι κακό. Νιώθω εντελώς ανεπιθύμητη.
Οπότε δεν θέλω να πηγαίνω σπίτι του και του το έχω ξεκαθαρίσει. Αυτός λέει πως δεν τρέχει τίποτα και να μη δίνω σημασία στη μάνα του, αλλά ρε κορίτσια δεν γίνεται!
Με έχει κουράσει πολύ αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε πουθενά μόνοι μας και ούτε και να κάνουμε έρωτα όσο συχνά θέλουμε, γιατί εγώ πια αρνούμαι να πηγαίνω σπίτι του όπως σας είπα. Έχω και τις φίλες μου που με κράζουν και μου λένε: “27 χρονών, δεν μπορεί να πιάσει μια δουλειά ή να σε πάει σε ένα ξενοδοχείο;” Και δίκαιο έχουν…
Είμαι ερωτευμένη μαζί του και είναι καλό παιδί. Αλλά είναι στην κοσμάρα του, δεν αγχώνεται για το αν θα βρει δουλειά ούτε τον βλέπω να τον ενοχλεί το ότι μένει με τους γονείς του. Θα έλεγα ότι τον βολεύει κιόλας γιατί τα έχει όλα έτοιμα.
Τι να κάνω; Είναι παράλογος ο λόγος που εκνευρίζομαι; Τι με συμβουλεύετε να πράξω από εδώ και εμπρός;
Μυριέλλα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ