Γεια σας!
Είμαι η Ναταλία, 25 χρόνων. Η δική μου ιστορία είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Απλά αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άντρες.

Είχα ένα φίλο, κολλητό υποτίθεται. Ήμασταν φίλοι και συμπεριφερόμασταν σαν ζευγάρι. Όλοι το έλεγαν και στους φίλους του είχε περάσει το ίδιο μήνυμα, χωρίς όμως να υπάρχει το σεξ.

Έκανα τα πάντα για εκείνον κι όποτε μου έλεγε έτρεχα να τον εξυπηρετήσω. Εγώ ένιωθα πράγματα, αυτός ποτέ μου δεν κατάλαβα.

Άρχισα να έχω αμφιβολίες για το αν είναι άνδρας. Δύο χρόνια δίπλα του, ποτέ δεν έκανε σεξ με καμία. Στο γυμναστήριο πήγαινε βραδινές ώρες, με ρωτούσε και για τα καλλυντικά, τον έπιασα να βάζει και πούδρα και άλλα πολλά.

Άρχισα να ψιλιάζομαι ότι είναι γκέι κι εγώ μια γλάστρα για να τον καλύπτει… Χάλασε τη φιλία μου με την κολλητή μου και κοινή μας φίλη, του βρήκα να σπουδάσει κι έλεγε ότι μόνος του τα κατάφερε, με πρόσβαλε και στο τέλος έφυγα.

Άρχισα να βγαίνω με τους φίλους του και την οικογένειά του. Ήθελα να τον εκδικηθώ και τα κατάφερα γιατί τον πείραξε… Σε σημείο να αναγκαστεί -αν και υπερήφανος- να μου στείλει μήνυμα.

Πέρασαν δυο χρόνια. Αν και ξεκίνησε ως εκδίκηση τώρα με κούρασε όλο αυτό και η αδερφή του με έχει κουράσει απίστευτα. Αυτός ρωτάει για μένα κι άφησα να εννοείται πως έχω σχέση κι έχω προχωρήσει.

Ρωτάει για μένα και δείχνει να ενδιαφέρεται κάποιες φορές. Δεν ξέρω αν θα βρεθούμε κάποτε, πάντως μετά από τόσα ηρέμησε και αποφεύγει να με δει, γιατί φοβάται όπως μου είπαν κοινοί φίλοι.

Εγώ αν και προχώρησα κι έκανα καινούριους φίλους, σε σχέση δυσκολεύομαι να προχωρήσω. Εσείς τι λέτε; Θα κάνει κίνηση έστω να ζητήσει μια συγνώμη για ό,τι έκανε; Ίσως τότε ηρεμήσω. Όσο ξέρω ότι προχωράει και του πάνε όλα καλά, σαν να μην έγινε τίποτα, δεν θα ηρεμήσω.

Ναταλία