Νεφέλη: “Εσείς τι λέτε; Να κάνω κίνηση; Γιατί δεν κάνει αυτός; Ουφφφφ… Τι έχω πάθει;”

Γεια σας!
Είμαι η Νεφέλη, 31 ετών. Καταρχήν ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα στο σημείο να γράφω σε ένα site για να μου λύσουν τα προσωπικά μου, γιατί την έχω ζήσει τη ζωή μου… Την έχω παραζήσει θα έλεγα.

Έχω ένα μαγαζί με καφέ, σάντουιτς κ.τ.λ. Εδώ λοιπόν γνώρισα τον Αλέξανδρο, 28 ετών. Εδώ και 3 μήνες έρχεται σχεδόν καθημερινά στο μαγαζί, κατά μέσο όρο 4 φορές την εβδομάδα. Και δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίο. Τα νιώθεις αυτά.

Υπάρχει αμηχανία και από τις δύο πλευρές. Βλέμματα κολλημένα για μερικά δευτερόλεπτα, χαμόγελα… και μέχρι να καταφέρουμε να αρθρώσουμε μια λέξη να συστηθούμε, πέρασε ένας μήνας.

Δεν ξέρω και πολλά για αυτόν, γιατί όπως καταλαβαίνετε ο μόνος χώρος που βρισκόμαστε είναι η δουλειά μου και εδώ δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Κάθισε μια μέρα για καφέ βέβαια, τα είπαμε λίγο γενικά και όταν με ρώτησε “για που είσαι απόψε;”, εγώ του είπα ότι έχω κανονίσει.

Γενικά όλον αυτόν τον καιρό από την αμηχανία μου τον έχω μια κρύο μια ζέστη, χωρίς να το θέλω όμως. Μετά το συνειδητοποιώ και ξενερώνω που συμπεριφέρθηκα απότομα, αλλά το κάνω ίσως γιατί περιμένω από αυτόν να κάνει την πρώτη κίνηση και δεν την κάνει. Φέρομαι εγωιστικά δηλαδή, γιατί δεν έχω μάθει έτσι και μάλλον είναι καιρός να αλλάξει αυτό.

Και τώρα αυτό είναι το πρόβλημά μου: δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Να του πω να βγούμε; Να του δώσω το τηλέφωνό μου; Μάλλον αυτό θα κάνω και ό,τι θέλει ας γίνει. Σχέση δεν πρέπει να έχει, γιατί όλο μόνος του είναι. Και έξω που τον έχω πετύχει πάλι μόνος του είναι.

Εσείς τι λέτε; Να κάνω κίνηση; Γιατί δεν κάνει αυτός; Ουφφφφ… Τι έχω πάθει; Ούτε στα 15 δεν έκανα έτσι.

Απλά στέλνω γιατί όλοι μου λένε ότι αν ήθελε θα μου έλεγε να βρεθούμε. Όμως εγώ δεν το πιστεύω. Το βλέπω, το νιώθω… Δεν μπορεί να πέφτω τόσο έξω…

Ευχαριστώ εκ των προτέρων…

Νεφέλη