Θα ήθελα να ζητήσω τη γνώμη σας για την ιστορία μου…

Εδώ και 27 μήνες γνώρισα τυχαία ένα παιδί με το οποίο από την αρχή ένιωσα διαφορετικά, όμορφα, ιδιαίτερα.

Από την αρχή με νοιάστηκε, με αγάπησε, με φρόντισε με μια αγάπη ανιδιοτελή, βαθιά, αγνή. Εγώ δεν το άντεχα όλο αυτό κι έβγαλα όλες τις ανασφάλειες, τις φοβίες, τα κόμπλεξ μου… Έβγαλα ό,τι είχα από το παρελθόν, ό,τι δεν άντεχα σε μένα και στους άλλους, πάνω του.

Έφευγα και τον κράταγα μακριά πάνω από ένα χρόνο, όπου και με περίμενε. Φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος, τον προσέβαλα, τον πόναγα, τον θύμωνα για αυτό. Ήμουν αναβλητική και δύσπιστη. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον εαυτό μου, πόσω μάλλον όλο αυτό το όμορφο που μου συνέβαινε.

Εκείνος πρώτη φορά περίμενε ένα χρόνο και κάτι μια γυναίκα με όλα αυτά που του είχα κάνει εγώ. Αλλά κι εγώ, πρώτη φορά φερόμουν τόσο άδικα σε έναν τόσο καλό άνθρωπο και γλυκό άντρα. Κόψαμε αφού δεν άντεχε άλλο και μου είπε να συνεχίσω τη ζωή μου.

Μετά από λίγο καιρό, τυχαία από ένα τηλεφώνημα, αρχίσαμε να μιλάμε ξανά. Αρχίσαμε να δενόμαστε και να ερχόμαστε πιο κοντά. Βγαίναμε κι έδωσε ξανά μια ευκαιρία σε εμάς και τελικά κάναμε σχέση. Εκεί εγώ ήμουν χειρότερη. Έβγαλα άλλα τόσα “μη”, “δεν” και “όχι”. Προβλήματα και φόβους από το πουθενά.

Ήξερε πως δεν είμαι έτσι, αλλά δεν άντεχε άλλο. Σε λίγες μέρες άρχισε να παγώνει πάλι η καρδιά του. Μου είπε: βρες τα με τον εαυτό σου και τότε τα βρίσκεις και μαζί μου.

Τότε κατάλαβα πως έχασα τον δεδομένο άντρα, άνθρωπο και φίλο που ήταν πάντα εκεί να με στηρίζει, να με πιστεύει, να με αγαπά ξανά…. και τώρα δεν είχε κι άλλες ευκαιρίες πια. Κατάλαβα το λάθος μου, αλλά δεν άλλαξα ακόμα όσα ήθελα εγώ για μένα.

Όμως πήγα και τον βρήκα μέσα σε ένα μήνα. Ήρθε, με πήρε, έκατσε να με ακούσει, με ρώτησε τι είχα να του πω και του είπα: τίποτα, ήρθα απλά να σε δω. Από τότε πέρασε περίπου ένα πεντάμηνο με τηλεφωνική επικοινωνία, χωρισμένοι πια και με μια γνωριμία 15 μηνών περίπου όπου σε κάθε επικοινωνία ρώταγε αν είχα καταφέρει 2-3στόχους που θα έκαναν καλύτερη τη ζωή μου και που από την αρχή που με γνώρισε του είχα πει και ήξερε πόσο θέλω.

Εγώ δεν είχα κάνει τίποτα από αυτά, όμως είχα μετανιώσει και ζήτησα να βρεθούμε από κοντά να του μιλήσω. Μετά από πολύ ζόρι δέχθηκε, αφού θεωρούσε πως είχε κάνει λάθος στα όσα τέλεια πίστευε για μένα και ότι τελικά ήμουν ένας άνθρωπος με άλλο τρόπο σκέψης, νοοτροπίας και λειτουργίας.

Βρεθήκαμε πριν ένα χρόνο, όπου εκεί, μετά από ώρες κουβέντας που έβγαλε όλον τον πόνο του -δεν φαντάστηκα πως τον πόνεσα τόσο!-, το θυμό του και την απογοήτευσή του για μένα και όλο αυτό.

Μου είπε πως πια ένιωθε ένα κενό, αυτός που ήθελε μια μεγάλη αγάπη από όλο αυτό ανάμεσά μας και πως πια δεν θα μου έδινε άλλες ευκαιρίες. Πως αφού κάτι δεν πήγε από την αρχή καλά ανάμεσά μας δεν θα πάει ποτέ κι άλλα τέτοια.

Μου έκανε κάποιες ερωτήσεις σε σχέση με αυτά που περίμενε και δεν τον κάλυψα. Κι εκεί έληξε το θέμα λέγοντάς μου να προσέχω και να αγαπώ τον εαυτό μου και πως δεν θέλει καμία επικοινωνία, ούτε τυπική, ανθρώπινη, φιλική, τίποτα.

Έφυγα διαλυμένη, του έγραψα ένα mail το ίδιο βράδυ και χάθηκα. Μετά από δύο μήνες είχα γενέθλια. Έστειλε ευχές. Όχι τυπικές, αλλά όχι και ερωτικές. Με ξάφνιασε η κίνησή του. Από τότε και για 11 μήνες είχαμε επικοινωνία με μηνύματα σε γιορτές, γενέθλια κτλ.

Τους τελευταίους 4 μήνες έκανα γλυκές κινήσεις να τον προσεγγίσω και να του ζητήσω να βρεθούμε από κοντά. Όλος αυτός ο καιρός έφερε πολλές αλλαγές στη ζωή μου αναγκαστικά. Με ωρίμασε, με έκανε πιο σοφή. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω ξανά μαζί του, γιατί ποτέ δεν έφυγε από μέσα μου.

Του έστειλα δώρα, προσκλήσεις με ρομαντικό τρόπο και τον καλούσα. Δεν έλεγε όχι, αλλά δεν ερχόταν. Πάντα μία δικαιολογία. Ένα βράδυ του τηλεφώνησα. Το σήκωσε και μου μίλησε ήρεμα. Με ρώτησε για τα νέα μου, με συνεχάρη για όσα έμαθε πως είχα κάνει και μου είπε για κάποια προβλήματα δικά του που είχε αυτον τον καιρό.

Εκεί για τρίτη φορά του είπα να βρεθούμε για έναν καφέ. Το άφησε ανοιχτό, αλλά ποτέ δεν πήρε. Μετά από 5 εβδομάδες γιόρταζε. Του έστειλα ένα δώρο με θέμα την αγάπη και του είπα πως για να ολοκληρωθεί το δώρο πρέπει να το περάσουμε μαζί. Μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε πως είναι πολύ όμορφο, αλλά θέλει να είναι ειλικρινής μαζί μου: δεν θέλει κάτι περαιτέρω.

Του τηλεφώνησα. Ήμουν χάλια. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί όλα αυτά τόσους μήνες. Μου είπε πως τον πιέζω, πως δεν επιθυμεί κάτι άλλο από εμάς και πως αφού δεν πήγε από την αρχή, δώσαμε τις ευκαιρίες μας, δεν ήταν να πάει. Μου είπε πως δεν θέλει να με στεναχωρεί, πως η αγάπη είναι μια πολύ σημαντική λέξη κι από ευγένεια όταν του στέλνουν μήνυμα απαντά.

Άρχισα να φωνάζω αν από ευγένεια είναι όλο αυτό και φώναζε κι εκείνος και τότε μου είπε πάλι: τι θέλεις να μου πεις; Δεν του είπα.

Τότε μου είπε έλα για έναν καφέ να σε δω, να με δεις, αλλά δεν θα αλλάξει κάτι. Ρώτησα αν υπάρχει άλλη. Δεν έλεγε. Και μου είπε: δεν σου λέω, δεν είσαι κάτι πια στη ζωή μου. Εγώ σε ρωτάω;

Τότε, επειδή ήξερε πως θα ήταν ένας λόγος να τα αφήσω όλα, του είπα πως αν υπάρχει κάποια άλλη που τον κάνει ευτυχισμένο να μου το πει και θα χανόμουν για πάντα από τη ζωή του. Δεν μίλησε τότε. Του είπα: άσε με να προσπαθώ, αφού είσαι μόνος. Του είπα πως δεν θέλω από χάρη να έρθει, αλλά αν μπορεί να έρθει να με δει, έστω μία φορά, βάζοντας στην άκρη το παρελθόν, όσα του έκανα για λίγο και νιώθοντας πως έχει απέναντί του μια κοπέλα που συμπαθεί απλά -χωρίς το παρελθόν με τον πόνο του. Και να με ακούσει, να με δει -όχι εξωτερικά, αλλά με τα μάτια της καρδιάς του, κι αν δεν του βγει τίποτα, καλώς.

Και είπε θα το κάνω. Θα σε πάρω το Μάιο (γιατί τον Απρίλιο είχε κάποια προβλήματα από καιρό που έπρεπε να τακτοποιήσει). Είπε πως θα με πάρει μέσα στο Μάιο να το κανονίσουμε. Εγώ του είπα πως έχω ένα θέμα υγείας με τη μαμά μου το Μάιο και μου είπε πως αυτός θα με πάρει κι αν δεν μπορώ του λέω μετά από λίγες μέρες και βρισκόμαστε.

Μετά από λίγες μέρες του έστειλα ευχές για τη γιορτή του και του είπα να έρθει καλοπροαίρετος, χωρίς προκατάληψη και βάζοντας στην άκρη το παρελθόν. Κι εκείνος μου είπε θα τα πούμε τον άλλο μήνα. Από τότε περνάνε οι μέρες και περιμένω. Έχω ακούσει διάφορες αντιφατικές απόψεις από φίλους και νιώθω πολύ μπερδεμένη και λυπημένη. Όλα γυρνάνε στο μυαλό μου.

Δεν ήταν ψεύτης έως τώρα κι αφού το είπε θα έρθει. Ή μήπως αναγκάζεται να έρθει και δεν θα αλλάξει κάτι; Όμως γιατί να πει ψέματα; Μήπως ήθελε να με ξεφορτωθεί; Αν δεν ένιωθε τίποτα δεν θα με έκοβε ένα χρόνο τώρα; Όσο καλός και να ήταν, άμα υπάρχει κάτι άλλο θα δεχόταν; Μήπως άλλαξε γνώμη ή επηρεάστηκε από φίλους; Και γιατί να έρθει; Βγήκαμε πέρισυ τέτοια εποχή και κάναμε ξεκαθάρισμα… Υποβόσκει κάτι και τί; Ή δεν υπάρχει πια κάτι μέσα του;

Ξέρω πως σας κούρασα, αλλά για μένα είναι πολύ σοβαρό το θέμα τόσο καιρό. Δεν ξέρω πια αν υπάρχει ή υπήρξε ποτέ αγάπη… Αν όλο αυτό σημαίνει κάτι, αν ήταν μια ιστορία αγάπης ή τίποτα ιδιαίτερο… Κι αν υπάρχει πια μέλλον…

Είμαι 32 κι αυτός 34 πια, για να έχετε εικόνα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και κάθε άποψη καλοδεχούμενη.

Νεράιδα