Δεν έχει σύνορα η αγάπη;

Καλησπέρα σας!

Ίσως το θέμα μου να ακουστεί ανόητο, αλλά με απασχολεί καιρό τώρα και θα ήθελα τη γνώμη σας ως ουδέτεροι παρατηρητές και εκτός της υπόθεσης.

Εδώ και πολύ καιρό γνωρίζω ένα παιδί με το οποίο ταιριάζουμε πολύ. Είναι από τους καλύτερους ανθρώπους, αλλά και άντρες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και πολύ καλός άντρας.

Από όταν τον γνώρισα ένιωσα τόση ηρεμία, εμπιστοσύνη, έρωτα, αγάπη, ταίριασμα. Μου άγγιξε την ψυχή από την αρχή κι όπως φαίνεται κι εγώ ήμουν το ίδιο δυνατά χαραγμένη μέσα του από την αρχή.

Όλα είναι μια χαρά ανάμεσά μας αλλά εγώ έχω ένα μεγάλο φόβο, κόλλημα, κόμπλεξ που δεν ξέρω πώς να χειριστώ. Ο φίλος μου είναι Ελληνογερμανός. Έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα από Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μάνα. Οι γονείς του είναι χωρισμένοι, οπότε ζει όλα τα χρόνια και μεγάλωσε εδώ με την οικογένειά του.

Είναι χριστιανός ορθόδοξος, έχει ελληνική υπηκοότητα και υπηρέτησε τον ελληνικό στρατό. Δεν είμαι ρατσίστρια ή επιφανειακός άνθρωπος και θεωρώ πως σε κάθε φυλή υπάρχουν καλοί και σκάρτοι.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Απλά με φοβίζει έντονα η επικαιρότητα και λόγω της οικονομικοκοινωνικοπολιτικής κατάστασης φοβάμαι μήπως βρεθεί κάποιος να πει κάτι αρνητικό για εκείνον, για τη μισή καταγωγή του.

Είμαστε μακριά τον τελευταίο καιρό κι αυτό με πονάει βαθιά. Ξέρω πως δεν πρέπει να με νοιάζει ο κόσμος, απλά είναι όλη αυτή η επικαιρότητα. Πριν πέντε χρόνια δεν θα με ένοιαζε καθόλου, αλλά τώρα από παντού κάτι ακούς αρνητικό.

Θεωρείς πως μπορεί να βρεθεί κάποιος να πει κάτι αρνητικό λόγω της κατάστασης, να βρίσει ή ό, τι άλλο για εκείνον (καταλαβαίνω πως δεν φταίει αυτός για όλα αυτά, αλλά λέω) ή το θεωρείς υπερβολικό και μέσα στο μυαλό μου;

Και κάτι ακόμα: αν βρεθεί κάποιος και πει κάτι πως μπορώ να αντιδράσω; Τι μηχανισμό να χρησιμοποιήσω; Αδιαφορία ή απάντηση, επεξήγηση και επιχειρήματα;

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Περιμένω με αγωνία την άποψή σας…

Νικόλ